Myśliwy ładujący broń
_Francisco_Goya.jpg){kind=small}
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium |
olej na płótnie |
| Wymiary |
292 × 50 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Myśliwy ładujący broń (hiszp. Cazador cargando su escopeta) – obraz hiszpańskiego malarza Francisca Goi.
Seria kartonów do tapiserii[edytuj | edytuj kod]
Dzieło należy do serii kartonów do tapiserii – olejnych obrazów o znacznych rozmiarach, przygotowywanych jako wzór dla warsztatów tkackich Królewskiej Manufaktury Tapiserii Santa Bárbara w Madrycie. Była to pierwsza seria, którą Goya wykonał dla Karola IV (wtedy jeszcze infanta, księcia Asturii) z przeznaczeniem do jadalni pałacu-klasztoru Escorial[1][2]. Seria została ukończona w 1775 roku, a jej tematem były łowy i wędkarstwo – ulubione rozrywki przyszłego monarchy i jego ojca Karola III. Oprócz Myśliwego ładującego broń w jej skład wchodziły dzieła: Psy na smyczy, Polowanie na przepiórki, Polowanie na dzika, Myśliwy z psami, Polowanie z wabikiem, Wędkarz, Muchachos cazando con un mochuelo i Caza muerta. Wykonanie tej serii kartonów, która została dobrze przyjęta przez książęcą parę, otworzyło Goi drogę do kariery na dworze[3].
Analiza[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym roku pracy jako malarz kartonów do tapiserii Goya pracował pod kierunkiem swojego szwagra Francisco Bayeu. Bayeu, doświadczony artysta o niekwestionowanej pozycji na dworze, wykonywał szkice kartonów, nad którymi później pracował Goya. Jego pierwsze projekty są utrzymane w stylu nadwornych projektantów gobelinów, przypominają zwłaszcza prace José del Castillo i Ramona Bayeu, brata Francisca[4][3]. Dopiero po ukończeniu tej serii i pozytywnej opinii królewskiej rodziny, Goya otrzymał pozwolenie na wykonywanie kartonów według własnych projektów.
Obraz przedstawia myśliwego ładującego strzelbę. U jego stóp leży pies gończy, a w oddali widać rozmawiającą parę, która także bierze udział w polowaniu. Podobnie jak na kartonie Myśliwy z psami zwrócone ku górze smukłe gałęzie drzew są elementem wspomagającym pionową kompozycję obrazu.
W późniejszych projektach Goya znacznie poprawił styl, koloryt i kompozycję, osiągając pod tym względem mistrzostwo w dziele Parasolka[5].
Restauracja[edytuj | edytuj kod]
W 1933 karton autorstwa Goi został połączony z podobnym kartonem Matíasa Télleza w celu uzyskania szerszej kompozycji. Adaptację obrazów zlecił wicedyrektor muzeum Francisco Javier Sánchez Cantón, a wykonał konserwator Jerónimo Seisdedos. Obraz został przekazany z Muzeum Prado Ministerstwu Edukacji do dekoracji reprezentacyjnego salonu przyjęć. Karton Télleza był wtedy błędnie przypisywany José del Castillo, a obraz Goi uważano za dzieło Ramóna Bayeu. Aby połączyć oba obrazy przycięto prawy brzeg dzieła Télleza ok. 4–6 cm, a w kartonie Goi przesunięto psa w lewo. W połączonej wersji można zauważyć pionową linię biegnącą przez środek obrazu, która wskazuje miejsce interwencji. Obrazy zostały rozdzielone w 2014 roku, w wyniku restauracji odtworzono także oryginalną kompozycję Goi przesuwając psa na pierwotne miejsce[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ José Enrique García Melero: Arte español de la Ilustración y del siglo XIX: En torno a la imagen del pasado. Encuentro, 1998. ISBN 84-7490-478-1.
- ↑ a b José Manuel Arnaiz: Francisco de Goya, cartones y tapices. Espasa Calpe, 1987, s. 56. ISBN 84-2395-284-3.
- ↑ Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. WAB, 2006, s. 94–99. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
- ↑ Enrique Lafuente Ferrari: Breve Historia de la Pintura Española, Tom II. Madryt: Ediciones AKAL, 1987, s. 402. ISBN 84-760-0182-7.
- ↑ Goya en el Prado: Cazador cargando su escopeta. [dostęp 2019-05-21]. (hiszp.).