Nabój 40 × 47 mm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Nabój 40 x 47 mm)
40 × 47 mm
Rodzaj

nabój do granatników

Kaliber

40 mm

Średnica
pocisku

40 mm

min. łuski

40,9 mm

max. łuski

40,9 mm

kryzy

44 mm

Długość
łuski

47 mm

naboju

102,7 mm

Masa
naboju

250 g (NGO-74)

pocisku

193 g (NGO-74)

materiału
miotającego

33,5 g g (NGO-74)

Inne
Prędkość
początkowa

78 m/s

40 × 47 mm (40 x 47 mm SR) – polski nabój kal. 40 mm przeznaczony do zasilania granatników wz. 74 i wz. 83.

W 1968 roku rozpoczęto w Polsce program Pallad którego celem miało być opracowanie granatnika podlufowego. Jednocześnie rozpoczęto prace nad amunicją do nowej broni. Pracami kierował doc. dr inż. Józef Brodacki. Polski granat był wzorowany na amerykańskim M381 40 × 46 mm SR. Podobnie jak w naboju amerykańskim zastosowano dwukomorowy układ miotający.

Nowy nabój został przyjęty do uzbrojenia jednocześnie z granatnikiem podlufowym wz. 74. Później był używany razem z granatnikiem pistoletowym wz. 83. W połowie lat 80 XX w. powstał granatnik automatyczny Pallad M zasilany amunicją 40 × 47 mm, ale nie był on produkowany seryjnie.

Nabój 40 × 47 mm nie jest używany poza SZ RP.

Wersje[edytuj | edytuj kod]

  • NGO-74 – granat odłamkowo-burzący zawierający 33,5 g materiału wybuchowego i wkładkę odłamkową. Jest to jedyny typ naboju 40 × 47 z granatem bojowym. Poważnymi wadami NGO-74 jest duży zasięg powstałych po wybuchu odłamków (sięga on 200 m i zmusza do prowadzenia ognia ze stanowisk ukrytych) i duża ilość niewybuchów.
  • NGC-74 – granat ćwiczebny. W momencie upadku następuje wybuch umieszczonego w granacie ładunku dymno-błyskowego.
  • NGB-74 – granat balistyczny (o masie i rozmiarach identycznych jak NGO-74, ale pozbawiony ładunku wybuchowego).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]