Nadciśnienie wrotne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nadciśnienie wrotne
hypertensio portalis
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

K76.6

Nadciśnienie wrotne – zwiększenie ciśnienia w żyle wrotnej powyżej 13 mm Hg (>1,7 kPa). Jest najczęstszym powikłaniem marskości wątroby.

Etiologia[edytuj | edytuj kod]

Blok przedwątrobowy[edytuj | edytuj kod]

Zakrzepica żyły śledzionowej lub zakrzepica żyły wrotnej:

Blok wątrobowy[edytuj | edytuj kod]

Blok pozawątrobowy[edytuj | edytuj kod]

Patofizjologia[edytuj | edytuj kod]

Prawidłowe ciśnienie w żyle wrotnej wynosi 5–10 mm Hg (0,7–1,33 kPa). W ciągu minuty przez wątrobę przepływa od 1000 do 1500 ml krwi, z czego 2/3 pochodzi z żyły wrotnej (pozostała część z tętnicy wątrobowej).

Zwiększenie oporu w krążeniu wrotnym prowadzi do rozwoju nadciśnienia wrotnego. Ciśnienie w układzie wrotnym powyżej 12 mm Hg (nierzadko zdarza się, że jego wielkość osiąga nawet 20–30 mm Hg) świadczy o nadciśnieniu wrotnym. Istotna jest też różnica ciśnień pomiędzy żyłą główną dolną a żyłą wrotną. W warunkach prawidłowych nie powinna ona przekraczać 5 mm Hg (0,67 kPa). Przy wartości równej 10 mm Hg prawdopodobieństwo powstania żylaków przełyku jest duże, a przy 12 mm Hg zwiększa się ryzyko ich pęknięcia. Następstwem nadciśnienia wrotnego jest rozwój krążenia obocznego[2]:

Objawy[edytuj | edytuj kod]

Wynikają głównie z rozwoju powikłań nadciśnienia wrotnego:

Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]

Głównie na podstawie obecności powikłań:

Ponadto badania diagnostyczne potwierdzające chorobę podstawową.

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b „Podstawy patologii” prof. dr hab. n. med. W. Domagała, wyd. I, str. 396 ISBN 978-83-200-3499-8
  2. M. Krawczyk, w: „Podstawy Chirurgii” pod red. Jacka Szmidta

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]