Ojczyzna (niemiecka partia polityczna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez The Polish Bot (dyskusja | edycje) o 00:17, 6 lut 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Nationaldemokratische Partei Deutschlands – Die Volksunion
{{{alt logo}}}
{{{opis logo}}}
Państwo {{{państwo}}}
Lider

Frank Franz

Adres siedziby

Postfach 84 01 57
12531 Berlin

Młodzieżówka

Junge Nationaldemokraten

Obecni posłowie

0 (1,5%)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Plakat wyborczy NPD z 2005 r.

Narodowodemokratyczna Partia Niemiec – Unia Ludowa (Nationaldemokratische Partei Deutschlands – Die Volksunion, NPD – Die Volksunion) – niemiecka[2] partia o programie nazistowskim, jest kontynuatorką istniejącej w latach 1950–1964 Niemieckiej Partii Rzeszy. Założona 28 listopada 1964 w Hanowerze, z połączenia kilku mniejszych partii. NPD liczy ok. 7000 członków (2006). Organem prasowym partii jest Deutsche Stimme (gazeta była do niedawna drukowana w Polsce)[3]. Skandal finansowy doprowadził partię pod koniec 2008 roku na skraj bankructwa[4].

Program

W swoim programie postuluje m.in. rewizje granic międzypaństwowych, m.in. z Polską oraz docenienie socjalnego dorobku narodowosocjalistycznej III Rzeszy. Celem NPD jest również zmiana konstytucji, bezpośrednie wybory prezydenckie, renegocjacja układów międzynarodowych, referendum w sprawie członkostwa w UE i przywrócenie marki niemieckiej[5]. NPD dąży do wprowadzenia demokracji wzorowanej na szwajcarskich kantonach, które posiadają bardzo szeroką autonomię.

NPD co roku uczestniczy w marszach upamiętniających ofiary bombardowań Drezna[6][7].

Wyniki wyborcze

Partia nigdy nie miała swojego klubu w Bundestagu. Najbliżej przekroczenia progu wyborczego była w roku 1969, gdy zdobyła ponad czteroprocentowe poparcie. W wyborach w 2009 roku zdobyła tylko 1,5% głosów, mniej niż Niemiecka Partia Piracka. W wyborach w 2013 uzyskała poparcie 1,3% głosujących. Było ono największe w okręgach wyborczych graniczących z Republiką Czeską oraz Polską, tj. w Sächsische Schweiz-Osterzgebirge (5,1%), Mecklenburgische Seenplatte I – Vorpommern-Greifswald II (4,6%) oraz w Görlitz (4,2%)[8].

Najlepszy wynik w wyborach do lokalnych parlamentów NPD odniosło w roku 1968 zdobywając 9,8% głosów w wyborach do Landtagu Badenii-Wirtembergii. W 2004 NPD zdobyła wspólnie z DVU 9,2% w wyborach do parlamentu Saksonii i wprowadziła 12 posłów, z których jedna trzecia opuściła szeregi tego klubu jeszcze przed zakończeniem kadencji. W kolejnych lokalnych wyborach nie wiodło się NPD już tak dobrze: nie udało się jej wprowadzić ani jednego reprezentanta do lokalnych parlamentów Saary, Turyngii i Hamburga (2004), Nadrenii Północnej-Westfalii i Szlezwika-Holsztynu (2005) oraz Nadrenii-Palatynatu, Berlina i Badenii-Wirtembergii (2006). 6 posłów udało się natomiast wprowadzić w 2005 do 71-osobowego parlamentu Meklemburgii-Pomorza Przedniego.

7 czerwca 2009 NPD odniosła sukces w wyborach komunalnych do rad miast w krajach związkowych: Saksonii, Meklemburgii-Pomorzu Przednim, Saksonii-Anhalt, Turyngii, Badenii-Wirtembergii, Nadrenii-Palatynacie i w Kraju Saary zdobywając ponad 100 mandatów radnych.

W 2009 „pakt Niemcy” z DVU został zerwany. Rada Federalna NPD przegłosowała, że wystawi samodzielną listę w wyborach do Landtagu Brandenburgii, Turyngii, Saksonii i Saary.

Po negocjacjach lider NPD Udo Voigt zgodził się jedynie na wspólny start z DVU w wyborach do parlamentu Kraju Związkowego Brandenburgii.

W 2009 w wyborach do landtagu Saksonii NPD uzyskała 5,6% głosów wyborców[9].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego (2014) partia uzyskała 1,03% głosów, co zapewniło jej jednego europosła.

Próby delegalizacji partii

W 2003 Federalny Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie o delegalizację partii wszczęte na wniosek rządu uzasadniając to tym, że działalność NPD była w dużej części inspirowana przez agentów Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji w kierownictwie partii i nie sposób było odróżnić działań partii od działań wywiadu. Zamiar rozważenia ponownego złożenia przez współrządzące SPD wniosku o delegalizację partii NPD zasugerował przewodniczący Kurt Beck[10]. Miesiąc wcześniej za takim rozwiązaniem opowiedział się także szef frakcji socjaldemokratów w Bundestagu Peter Struck.

Centralna Rada Żydów w Niemczech domaga się delegalizacji partii NPD[11].

Kolejny spór o delegalizacje NPD wybuchł pod koniec listopada 2011 roku po rozbiciu skrajnie prawicowej organizacji terrorystycznej Nationalsozialistischer Untergrund[12].

Finansowanie

Z tytułu dostania się do Landtagu w Schwerinie i stworzenia własnej frakcji z państwowego budżetu NPD otrzymuje rocznie 600 tys. euro[5]. Dwukrotnie więcej otrzymała w 2005 walcząca o wyższe emerytury partia Szarych Panter.

Oskarżony o oszustwa finansowe i defraudację skarbnik partii Erwin Kremna został aresztowany i postawiony przed sądem za wyprowadzanie pieniędzy z subwencji do sieci prywatnych firm. W maju 2008 Sąd Administracyjny w Berlinie nakazał partii zwrot ponad 850 000 €, których ekwiwalent partia otrzymała pod koniec lat dziewięćdziesiątych[13].

Akcja plakatowa „Zatrzymać polską inwazję”

„Zatrzymać polską inwazję”, niem. Poleninvasion stoppen to hasło wykorzystywane w akcji plakatowej NPD. Plakaty wywieszono przy granicy z Polską, np. w Löcknitz[14] i Görlitz, prawdopodobnie po raz pierwszy w maju 2009[15]. Sąd w Greifswaldzie nakazał zwrócić NPD usunięte plakaty i zezwolić na ich wieszanie[16]. Później sąd wyższej instancji uznał, że plakaty podżegają do nienawiści i zakazał ich wieszania[17].

Walka o władzę w partii

Podczas zjazdu 4 kwietnia 2009 Udo Pastörs (deputowany i szef frakcji NPD w Landtagu Meklemburgii-Pomorza Przedniego) wystąpił przeciwko Udo Voigtowi jako kandydat na szefa NPD, jednak przegrał w głosowaniu.

Z NPD w wyniku sporów wcześniej odeszło 4 deputowanych (Klaus Baier, Klaus-Jürgen Menzel, Mirko Schmidt i Jürgen Schön) do Landtagu Saksonii.

Tabela z wynikami w wyborach do Landtagów

Ustrój i polityka Niemiec
Ustrój
Organy władzy
ustawodawczej
wykonawczej
sądowniczej
Finanse i kontrola
Samorząd
Dyplomacja
Główne partie polityczne
BW BY BE BR HB HH HE MV NI NW RP SL SN ST SH TH
1965 b.d. b.d.
1966 7,4% 3,9% 7,9%
1967 b.d. 8,8% 7,0% 6,9% 5,8%
1968 9,8%
1969
1970 2,9% 2,7% 3,0% 3,2% 1,1% 3,4%
1971 b.d. 2,8% 2,7% 1,3%
1972 b.d.
1973
1974 1,1% 0,8% 1,0% 0,6%
1975 b.d. 1,1% 0,4% 1,1% 0,7% 0,5%
1976 0,9%
1977
1978 0,6% 0,3% 0,4%
1979 b.d. 0,4% 0,7% 0,2%
BW BY BE BR HB HH HE MV NI NW RP SL SN ST SH TH
1980 0,1% b.d. b.d.
1981 b.d.
1982 0,6% b.d. b.d. b.d.
1983 b.d. b.d. 0,1% b.d.
1984 b.d.
1985 b.d. b.d. 0,7%
1986 0,5% b.d. b.d.
1987 b.d. b.d. b.d. 0,8% b.d.
1988 2,1% 1,2%
1989 b.d.
1990 b.d. b.d. 0,1% 0,2% 0,2% 0,0% 0,2% 0,7% b.d. 0,2%
1991 b.d. b.d. b.d. b.d.
1992 0,9% b.d.
1993 b.d.
1994 0,1% b.d. 0,1% 0,2% b.d. b.d. b.d.
BW BY BE BR HB HH HE MV NI NW RP SL SN ST SH TH
1995 b.d. 0,1% 0,3% b.d.
1996 b.d. 0,4% b.d.
1997 0,1% b.d.
1998 0,2% 1,1% b.d. b.d.
1999 0,8% 0,7% 0,3% 0,2% b.d. 1,4% 0,2%
2000 0,0% 1,0%
2001 0,2% 0,9% b.d. 0,5%
2002 0,8% b.d.
2003 b.d. b.d. b.d. b.d.
2004 b.d. 0,3% 4,0% 9,2% 1,6%
2005 0,9% 1,9%
2006 0,7% 2,6% 7,3% 1,2% b.d.
2007 b.d.
2008 1,2% b.d. 0,9% 1,5%
2009 2,5% 0,9 1,5 5,6 0,9% 4,3
BW BY BE BR HB HH HE MV NI NW RP SL SN ST SH TH
Dostali się do Landtagu
Najsilniejsza partia poza Landtagiem
b.d. nie startowali

Liderzy NPD

Przypisy

  1. ↑ NPD-Verbot: Mentale Nähe zum Nationalsozialismus – Politik – Tagesspiegel.
  2. ↑ „Extremist NPD party tells black politician, 'go home!' | Germany | DW.DE | 12.08.2009”.
  3. ↑ Wprost 24 – Niemieccy nacjonaliści drukowali w Polsce.
  4. ↑ NPD na skraju bankructwa.
  5. ↑ a b „Wprost” 2 września 2007, Wakacje z brunatnymi, s. 80.
  6. ↑ Drezno zablokowało marsz neofaszystów. A Warszawa? gazeta.pl.
  7. ↑ Marsz neonazistów w Dreźnie rp.pl.
  8. ↑ http://vis.uell.net/btw/13/atlas.html.
  9. ↑ sachsen.de/p: Wybory do Landtagu w Saksonii. [dostęp 2010-10-24].
  10. ↑ IAR, 24 sierpnia 2008.
  11. ↑ „Frankfurter Rundschau” z 7 lipca 2007 – wywiad Dietera Graumanna, wiceprzewodniczącego Centralnej Rady Żydów w Niemczech według niego neonazistowska NPD musi dostać zakaz działalności, co ma pozbawić ją możliwości siania polityki nienawiści w Niemczech.
  12. ↑ onet.pl.
  13. ↑ NPD muss staatliche Mittel zurückzahlen.
  14. ↑ NPD Landesverband Mecklenburg-Vorpommern.
  15. ↑ Antypolskie plakaty mogą wisieć – sukces NPD? – Transodra Online.
  16. ↑ Gazeta.pl: NPD wygrało. Antypolskie plakaty wracają.
  17. ↑ Antypolskie plakaty mają zniknąć. MyPolacy.de.

Linki zewnętrzne

Partie polityczne w Niemczech
Partie reprezentowane w Bundestagu
Inne reprezentowane
w Parlamencie Europejskim lub w landtagach

Flaga Niemiec

Szablon:Skrajna prawica niemiecka po II wojnie światowej

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ojczyzna_(niemiecka_partia_polityczna)&oldid=52416507”