Natalja Pietrusiowa
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Natalja Anatoljewna Pietrusiowa (ros. Ната́лья Анато́льевна Петрусёва, ur. 2 września 1955 w Pawłowskim Posadzie) – rosyjska łyżwiarka szybka reprezentująca ZSRR, wielokrotna medalistka olimpijska oraz wielokrotna medalistka mistrzostw świata i Europy.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Specjalizowała się w dystansach sprinterskich, choć stawała także na podium w wieloboju. Pierwszy sukces w karierze osiągnęła w 1979 roku, kiedy podczas wielobojowych mistrzostw świata w Hadze zdobyła srebrny medal. W zawodach tych wyprzedziła ją jedynie Amerykanka Beth Heiden, a trzecie zajęła Sylvia Burka z Kanady. W 1980 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie w swoim pierwszym starcie, biegu na 500 m, zdobyła brązowy medal, przegrywając tylko z Karin Enke z NRD i Leah Mueller-Poulos z USA. Dwa dni później zdobyła złoty medal i ustanowiła nowy rekord olimpijski na dystansie 1000 m. Była też ósma w biegach na 1500 i 3000 m. W tym samym roku wielobojowych mistrzostwach świata w Hamar. Kolejne trzy medale zdobyła w 1981 roku, zwyciężając na wielobojowych mistrzostwach świata w Sainte-Foy oraz mistrzostwach Europy w Heerenveen i zdobywając brązowy medal podczas mistrzostw świata w wieloboju sprinterskim w Grenoble. Zwyciężyła też na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Alkmaar i mistrzostwach Europy w Heerenveen, a wielobojowe mistrzostwach świata w Inzell ukończyła na trzeciej pozycji. Tylko Karin Enke wyprzedziła ją na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Helsinkach w 1983 roku, a mistrzostwach Europy w Helsinkach przegrała tylko z Andreą Schöne i Karin Enke. W 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zdobywając brązowe medale w biegach na 1000 i 1500 m. Były to ostatnie medale zdobyte przez Pietrusiową na arenie międzynarodowej. W pozostałych biegach zajęła szóste miejsce w biegu na 500 m i dziewiąte na dystansie 3000 m. Blisko kolejnego trofeum była na wielobojowych mistrzostwach świata w Deventer w 1984 roku, jednak walkę o medal przegrała z Gabi Schönbrunn i ostatecznie zajęła czwarte miejsce. Była mistrzynią ZSRR w wieloboju w latach 1980-1982 oraz wieloboju sprinterskim w latach 1980-1981. Ponadto zdobyła osiem tytułów na dystansach: na 500 m w latach 1979 i 1982, 1000 m w 1981 roku, 1500 m w latach 1981-1982 oraz na 3000 m w latach 1978 i 1980-1981.
Ustanowiła łącznie 12 rekordów świata (w tym dwa nieoficjalne)[1].
Po zakończeniu kariery pracowała jako trener. Prowadziła między innymi reprezentację Rosji podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.
Jej mężem jest były radziecki panczenista Władimir Komarow.
Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]
- Mistrzostwa świata w wieloboju
- złoto – 1980, 1981
- srebro – 1979
- brąz – 1982
- Mistrzostwa świata w wieloboju sprinterskim
- złoto – 1982
- srebro – 1983
- brąz – 1981
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-05)]. (ang.)
- Profil na stronie Schaats Statistieken.nl (niderl.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
