Natalla Mańkouska
| Zastępczyni przewodniczącego Projektu Obrony Praw Człowieka „HiejBiełaruś” | |
| Okres |
od co najmniej 8 października 2011 |
|---|---|
Natalla Mańkouska (biał. Наталля Манькоўская, ros. Наталья Маньковская, Natalja Mańkowska) − białoruska lekarz chirurg, działaczka społeczna, obrończyni praw człowieka, w tym środowisk LGBT; członkini Białoruskiego Komitetu Helsińskiego, zastępczyni przewodniczącego Projektu Obrony Praw Człowieka „HiejBiełaruś”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Z zawodu lekarz chirurg[1]. Pracowała w 7. Miejskiej Poliklinice w Mińsku[2]. Jest członkinią Białoruskiego Komitetu Helsińskiego[3]. Jako obserwatorka z ramienia tej organizacji, w czasie odbywających się w 2011 roku milczących protestów w ramach tzw. rewolucji przez sieci społecznościowe, angażowała się w obronę osób zatrzymanych[4]. Z powodu poglądów politycznych wzywana była na „rozmowy profilaktyczne” do przełożonych w pracy, podczas których starano się ją zniechęcić do działalności politycznej i społecznej. W październiku 2011 roku zwolniła się z pracy z powodu, jak twierdzi, nacisków i ograniczeń wywieranych na nią przez kierownictwo[1]. Co najmniej od października 2011 roku pełni funkcję zastępczyni przewodniczącego Projektu Obrony Praw Człowieka „HiejBiełaruś”[2]. 4 listopada 2011 roku przyszła na salę sądową, w której odbywał się proces obrońcy praw człowieka Alaksandra Bialackiego, w koszulce z jego wizerunkiem i hasłem wzywającym do jego uwolnienia, za co została zatrzymana przez milicję[5]. 19 grudnia 2011 roku brała udział w proteście w Mińsku w pierwszą rocznicą brutalnego rozpędzenia demonstracji przeciwko sfałszowaniu wyborów prezydenckich, za co była aresztowana i sądzona[6]. W czerwcu 2014 roku uczestniczyła w misji obserwacyjnej podczas wyborów prezydenckich na Ukrainie w ramach Europejskiej Sieci Organizacji Monitorujących Wybory (ENEMO)[3].
Poglądy[edytuj | edytuj kod]
Zdaniem Natalli Mańkouskaj, tolerancyjność Białorusinów, uważana często za ich cechę narodową, jest mitem. W przypadku, gdy poruszana jest kwestia praw środowisk LGBT czy inne niepopularne w społeczeństwie idee, można spotkać się z mową nienawiści nawet ze strony osób publicznych, które deklarują zaangażowanie w walkę o prawa człowieka, demokrację i tolerancję[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Звольнілася, бо на працы ціснулі. Polskie Radio dla Zagranicy, 2011-10-12 14:09. [dostęp 2014-07-28]. (biał.).
- ↑ a b Пагрозы за падтрымку палітвязьня. Polskie Radio dla Zagranicy, 2011-10-08 08:00. [dostęp 2014-07-28]. (biał.).
- ↑ a b Беларусскую правозащитницу и ЛГБТ-активистку, наблюдавшую за выборами в Украине, подвергли личному досмотру в аэропорту Минска. gaybelarus.by, 2014-06-02 21:25. [dostęp 2014-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-10)]. (ros.).
- ↑ Алесь Дашчынскі: Маўклівую акцыю разагналі. Radio Swaboda, 2011-06-29 22:51. [dostęp 2014-07-28]. (biał.).
- ↑ Галіна Абакунчык: «За што пасадзім? Прыдумаем, за што». Radio Swaboda, 2011-11-04 20:24. [dostęp 2014-07-28]. (biał.).
- ↑ Алег Грузьдзіловіч, Галіна Абакунчык: Судовы канвэер у Менску. Radio Swaboda, 2011-12-20 18:25. [dostęp 2014-07-28]. (biał.).
- ↑ Наталля Манькоўская: Гей-прайд – гэта не дэманстрацыя сваёй сексуальнай арыентацыі. Biełsat TV, 2013-12-13. [dostęp 2014-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-09)]. (biał.).