Vitalius chromatus

	Vitalius chromatus
	(Schmidt, 2004)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Rodzina	ptasznikowate
Rodzaj	Vitalius
Gatunek	Vitalius chromatus
Synonimy
	Nhandu chromatus Schmidt, 2004;
	Nhandu chromatus Schmidt, 2004;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Vitalius chromatus – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Kladogram rodzaju wg Bertaniego (2023)^[1]

	V. restinga

	V. sapiranga

V. nondescriptus

	V. chromatus

	nieopisany gatunek

V. longistemalis

V. wacketi

V. sorocabae

	V. buecherti

	V. dubius

V. lucasae

V. paranaensis

	V. vellutinus

	V. roseus

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2004 roku przez Güntera Schmidta pod nazwą Nhandu chromatus^[2]. W 2023 roku przeniesiony został przez Rogéria Bertaniego do rodzaju Vitalius na podstawie wyników analizy kladystycznej^[1].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Samice osiągają do około 90, a samce do około 70 mm długości ciała. Karapaks ma ubarwiony szaro^[3], jaśniej niż u N. coloratovillosus^[2]. Ciemną opistosomę (odwłok) porastają stosunkowo długie, czerwone włoski. Barwa kądziołków przędnych jest czarna^[3]. Występuje I i III typ włosków drażniących^[2]. Odnóża są aksamitnie czarne z białymi obrączkami na łączeniach członów i białymi pasami podłużnymi na udach, rzepkach i goleniach^[3] (na rzepkach i goleniach w liczbie dwóch). Odnóża pozbawione są szczecinek strydulacyjnych. Uda trzeciej pary odnóży są grubsze niż pozostałych, a te czwartej pary mają w częściach tylno-bocznych grube poduszeczki z piórkowatych włosków. Golenie nogogłaszczków samca zaopatrzone są w grabiasty grzebień około 20 kolców w części przednio-bocznej i grzbietowo-wierzchołkowej. Pierwsza para odnóży samca ma grzbietobrzusznie zakrzywione nadstopia. Wierzchołek retrowentralnej gałęzi apofizy goleniowej nogogłaszczków samca jest zagięty, a apofizę prowentralną cechuje obecność ruchomo przyłączonego kolca po stronie retrolateralnej^[2].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Ptasznik naziemny. Zasiedla lasy deszczowe Brazylii^[3].

Hodowla[edytuj | edytuj kod]

Odpowiednia wielkość terrarium dla osobnika dorosłego to 30 cm x 30 cm x 25 cm. Zaleca się zapewnić kryjówki. Zalecana wilgotność to 70%, a temperatura 27–29 °C z nocnymi spadkami do 24–25 °C. Za pokarm służą dostosowane wielkością owady, jak świerszcze, karaczany czy larwy mącznika młynarka^[3].

Samice dożywają do 25 lat, a samce do 2–3 lat po ostatniej wylince. Rozmnażanie tego gatunku w warunkach hodowlanych nie jest trudne. Samiec jest gotowy do rozrodu po napełnieniu bulbusów. Obydwa ptaszniki należy dobrze nakarmić przed kopulacją. Kokon budowany jest zwykle od 2 do 5 miesięcy po kopulacji. W kokonie może być do 1500 nimf^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of Lasiodora C. L. Koch, 1850 (Araneae, Theraphosidae) with notes on related genera. „Zootaxa”. 5390 (1), s. 1-116, 2023. DOI: 10.11646/zootaxa.5390.1.1.
↑ ^a ^b ^c ^d Günter Schmidt. Der Doppelgänger von Acanthoscurria geniculata (C.L. Koch, 1841) heist Nhandu chromatus sp. n. (Araneae: Theraphosidae: Theraphosinae). „Tarantulas of the World”. 92, s. 6-11, 2004.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wojtek Pałasz: Nhandu chromatus. [w:] terrarium.com.pl [on-line]. [dostęp 2018-06-24].

[Bertani-1] R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of Lasiodora C. L. Koch, 1850 (Araneae, Theraphosidae) with notes on related genera. „Zootaxa”. 5390 (1), s. 1-116, 2023. DOI: 10.11646/zootaxa.5390.1.1.

[Schmidt-2] Günter Schmidt. Der Doppelgänger von Acanthoscurria geniculata (C.L. Koch, 1841) heist Nhandu chromatus sp. n. (Araneae: Theraphosidae: Theraphosinae). „Tarantulas of the World”. 92, s. 6-11, 2004.

[tcp-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wojtek Pałasz: Nhandu chromatus. [w:] terrarium.com.pl [on-line]. [dostęp 2018-06-24].

[1]

[2]

[3]