Niżnia Kieżmarska Przełęcz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niżnia Kieżmarska Przełęcz
Ilustracja
Niżnia Kieżmarska Przełęcz widoczna między Kieżmarską Kopą a Małym Kieżmarskim Szczytem
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Mały Kieżmarski Szczyt, Kieżmarska Kopa

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Niżnia Kieżmarska Przełęcz”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Niżnia Kieżmarska Przełęcz”
Ziemia49°12′06″N 20°13′31″E/49,201667 20,225278

Niżnia Kieżmarska Przełęcz[1], w części literatury tatrzańskiej Niżnia Kiezmarska Przełęcz[2] (słow. Nižná Kežmarská štrbina, niem. Untere Kesmarker Scharte, węg. Alsó Késmárki csorba) – najwybitniejsza z przełęczy znajdujących się w północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu opadającej w kierunku Rakuskiej Przełęczy – fragmencie długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackiej części Tatr Wysokich. Siodło Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy oddziela kopułę szczytową Małego Kieżmarskiego Szczytu od Kieżmarskiej Kopy i znajduje się tuż poniżej tego ostatniego wzniesienia[2].

Na północny zachód opada z Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy stromy, płytki żleb nazywany Kieżmarską Drabiną, uchodzący do Złotego Kotła pomiędzy północną ścianą Kieżmarskiej Kopy a właściwą północną ścianą Małego Kieżmarskiego Szczytu. Zbocza południowo-wschodnie opadają z przełęczy do Świstówki Huncowskiej – górnego piętra Doliny Huncowskiej[2].

Na przełęcz tę nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią od Rakuskiej Przełęczy trawersem po stronie Doliny Huncowskiej. Łatwe są też trasy od Złotych Wrótek i z Doliny Huncowskiej, natomiast wejście ze Złotego Kotła – Kieżmarską Drabiną lub jej obejściem – jest dość trudne (II w skali UIAA)[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze zarejestrowane wejścia turystyczne:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 422. ISBN 83-01-13184-5.
  2. a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 221–222. ISBN 83-217-2203-2.