Nilgiritar leśny
| Nilgiritragus hylocrius[1] | |||
| (Ogilby, 1838) | |||
 Nilgiritar leśny w Eravikulam National Park | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
nilgiritar leśny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Nilgiritar leśny[3] (Nilgiritragus hylocrius) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju nilgiritar, endemiczny dla terenu południowych Indii[4]. Zamieszkuje Ghaty Zachodnie, w indyjskich stanach Kerala i Tamilnadu. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody umieściła gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych oznaczając go akronimem EN – gatunek zagrożony[2].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Nilgiritragus hylocrius jest gatunkiem ssaka z rodziny wołowatych. Lokowany jest w podrodzinie koziorożców[3]. Zoolodzy – jedynie na podstawie badań morfologicznych – lokowali gatunek w obrębie rodzaju Hemitragus (tar) jako Hemitragus hylocrius[1]. W 2005 roku Anne Ropiquet i Alexandre Hassanin – na podstawie badań filogenetycznych – wykazali, że H. hylocrius jest gatunkiem pokrewnym do Ovis (owce). W konsekwencji naukowcy zaproponowali wyodrębnienie H. hylocrius do monofiletycznego rodzaju Nilgiritragus jako Nilgiritragus hylocrius[4]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi nadano oznaczenie nilgiritar, a gatunkowi Nilgiritragus hylocrius – nilgiritar leśny[3].
Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]
Samce nilgiritara leśnego osiągają masę ciała około 100 kg – przy wzroście do 150 cm, a samice około 50 kg – przy wzroście do 110 cm[5]. Tak silny przejaw dymorfizmu płciowego uwypukla się wraz z wiekiem. Po przekroczeniu drugiego roku życia masa ciała samic pozostaje na docelowym poziomie, zaś masa samców rośnie aż do około piątego roku życia[6].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Po ciąży trwającej 180 dni samice rodzą zwykle jedno młode. Dzieci dojrzewają powoli i dojrzałość płciową osiągają po około 3 latach. Na wolności nilgiritar leśny może żyć przez 9 lat[2].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Nilgiritary leśne są roślinożerne. Żerują we wczesnych godzinach porannych i późnym popołudniem[2]. Podstawę ich diety stanowią trawy (ok.64%) i zioła (15%), a uzupełniają ją części krzewów
Nilgiritary leśne zasiedlają stoki gór na wysokości pomiędzy 1200 a 2600 m n.p.m. Zajmują skaliste tereny pokryte trawą. Funkcjonują na otwartym terenie[2].
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Liczebność populacji szacuje się na około 1800-2000 dorosłych osobników[2]. Nilgiritar leśny występuje wyłącznie na terenach południowych Indii[4]. Zamieszkuje Ghaty Zachodnie, w indyjskich stanach Kerala i Tamilnadu. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody umieściła gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych oznaczając go akronimem EN – gatunek zagrożony[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Nilgiritragus hylocrius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g Nilgiritragus hylocrius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b c Anne Ropiquet, Alexandre Hassanin. Molecular evidence for the polyphyly of the genus Hemitragus (Mammalia, Bovidae). „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 36 (1), s. 154-168, 2005. ELSEVIER. DOI: 10.1016/j.ympev.2005.01.002. ISSN 1055-7903. (ang.).
- ↑ Clifford G. Rice. Growth, maturation, and physical characteristics of Nilgiri tahr (Hemitragus hylocrius Ogilby). „Journal of the Bombay Natural History Society”. 86 (2), s. 129-134, 1989. Bombay Natural History Society. ISSN 0006-6982. (ang.).
- ↑ Stephen Sumithran, Status and Ecology of the Nilgiri Tahr in the Mukurthi National Park, South India, Virginia Polytechnic Institute and State University, 1997, s. 1-175 (ang.).