No Code
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Pearl Jam | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
49:37 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu No Code | ||||
| ||||
No Code – czwarty album zespołu Pearl Jam. Wydany 27 sierpnia 1996 roku przez Epic Records.
Producentem albumu jest Brendan O’Brien.
Okładka albumu w wersji winylowej oraz CD przedstawiała kompozycję ze 144 zdjęć wykonanych polaroidem, z której wyłaniał się symbol oka w trójkącie. Do albumu, zamiast tradycyjnej książeczki z tekstami piosenek, dołączono zestaw 9 przedruków zdjęć, imitujących fotografie wykonane aparatem polaroid, wraz z tekstem jednej z piosenek na odwrocie.
Album promowały trzy single: „Hail, Hail”, „Who You Are” oraz „Off He Goes”. Do żadnego utworu z tej płyty nie powstał wideoklip.
Pomimo znikomej promocji albumu No Code, sprzedano ponad 1 000 000 egzemplarzy i zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki RIAA 1 sierpnia 1997 r. przyznało temu wydawnictwu status platynowej płyty.[1] Był to jednak pierwszy album Pearl Jam, który nie otrzymał statusu multiplatynowego.[2]
Na liście The Billboard Hot 200 płyta No Code znajdowała się przez 24 tygodnie i dotarła do miejsca 1.[3]
W ramach trasy „No Code Tour” zespół zagrał 33 koncerty – 14 w Ameryce Północnej i 19 w Europie. 1 listopada 1996 r. Pearl Jam po raz pierwszy wystąpił w Polsce. Koncert odbył się w Warszawie w hali Torwar.[4]
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
- „Sometimes” – 2:44
- „Hail, Hail” – 3:47
- „Who You Are” – 3:53
- „In My Tree” – 4:03
- „Smile” – 3:58
- „Off He Goes” – 6:05
- „Habit” – 3:39
- „Red Mosquito” – 4:05
- „Lukin” – 1:05
- „Present Tense” – 5:49
- „Mankind” – 3:32
- „I'm Open” – 2:58
- „Around the Bend” – 4:37
Twórcy[edytuj | edytuj kod]
- Mike McCready – gitara
- Jeff Ament – gitara basowa
- Stone Gossard – gitara, śpiew
- Jack Irons – perkusja
- Eddie Vedder – śpiew, gitara
Opinie o No Code[edytuj | edytuj kod]
Craig Marks z magazynu „Spin”:[5]
Chciałbym, żeby Pearl Jam powrócił do klimatów, w jakich się obracał na „Vitalogy”. „No Code” jest zbyt zamknięta w sobie. Skąpi nam przyjemności. Podziwiać jest łatwo, ale wolałbym lepiej się przy niej bawić.
Filip Łobodziński z magazynu „Machina”:[6]
W wyścigu grup grunge'owych Pearl Jam ma najwyraźniej chrapkę na koszulki artystów najwszechstronniejszych. (...) Ich czwarty album jest chyba najbardziej różnorodny. (...) Eddiemu Vedderowi i spółce najwyraźniej bliska jest autoironia Mitchell, sarkazm Younga, profetyczność Boba Dylana, napięty nerw Michaela Stipe'a, zjednoczone pod sztandarem bezapelacyjnego rocka. Nie każdy musi lubić grunge, ma prawo wręcz nudzić, ale o trzech rzeczach należy pamiętać: 1. to nie jest ścisły grunge (może taki już wymiera); 2. „No Code” nie robi wrażenia sporządzonej dla szmalu; 3. album nie nudzi. To już dużo w dobie smutnego fin de siecle'u.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ https://archive.ph/20120713104753/http://riaa.com/goldandplatinumdata.php?resultpage=1&table=SEARCH_RESULTS&action=&title=No%20Code&artist=Pearl+Jam&perPage=25&go=Search [dostęp 2009-07-29].
- ↑ https://archive.ph/20120713104202/http://riaa.com/goldandplatinumdata.php?resultpage=1&table=SEARCH_RESULTS&action=&title=&artist=Pearl%20Jam&format=ALBUM&startYear=1958&endYear=2009&sort=Artist&perPage=25 [dostęp 2009-07-29].
- ↑ https://www.billboard.com/charts#/artist/pearl-jam/chart-history/5392?f=305&g=Albums [dostęp 2009-07-29].
- ↑ Setlista na oficjalnej stronie Pearl Jam. [dostęp 2009-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-13)].
- ↑ Martin Power, Ciemne zaułki. Ilustrowana biografia Pearl Jam, ISBN 83-86365-27-7, In Rock Music Press, Poznań 1999, s. 84.
- ↑ https://archive.is/20091128125954/http://muzyka.onet.pl/0,52648,0,recenzje.html [dostęp 2009-07-29].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
