Nobatia
| około 350 – 650 | |
| Stolica | |
|---|---|
| Typ państwa | |
| Religia dominująca | |
 Położenie Nobatii wraz z lokalizacją stolicy | |
Nobatia albo Nobadia (staronubijski: Noubadia) – najbardziej wysunięte na północ królestwo chrześcijańskiej Nubii, a następnie część większego, nubijskiego Królestwa Makurii. W arabskich źródłach jest często określana jako al-Maris.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nobatia została założona prawdopodobnie około 350 r. przez plemię Nobadów, zaproszonych z egipskiej pustyni przez cesarza Dioklecjana w 297 r. n.e., który chciał uzyskać ich pomoc w walce z plemieniem Blemiów. Ostatecznie Nobatia zwyciężyła Blemiów wypychając ich na wschodnie pustynie[a]. W tym samym mniej więcej czasie została ustalona stolica królestwa w Pachoras (dzisiejsze Faras). Wkrótce potem Nobatia nawróciła się na chrześcijaństwo nie-chalcedońskie.
W VII w., najpóźniej na początku VIII w. Nobatia w niejasnych okolicznościach została przyłączona przez swojego południowego sąsiada, Królestwo Makurii. Wydaje się, że Nobatia zachowała pewną autonomię w ramach nowego państwa. Była zarządzana przez Eparchę Nobatii, który tytułował się również Domestikosem Pachoras. Początkowo Eparcha był mianowany, w późniejszym okresie jego stanowisko prawdopodobnie stało się dziedziczne. Dokumenty znalezione w Kasr Ibrim świadczą o jego wielkiej władzy. Niektórzy arabscy pisarze określają to połączone państwo jako Królestwo Makurii i Nobatii, co może wskazywać na istnienie podwójnej monarchii przynajmniej przez jakiś okres.
Nobatia jako część Nubii położona najbliżej Egiptu, podlegała szybszej arabizacji i islamizacji w stosunku do reszty kraju. Mieszkańcy Nobatii stopniowo przechodzili na islam i łączyli się małżeństwami z arabskimi klanami takimi jak Banu Kanz. Część chrześcijan utrzymała niezależność w obrębie królestwa Dotawo, aż do jego podboju przez Sułtanat Sannar w 1504 r.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ wg inskrypcji Silko, „Basiliskosa” Nobatii.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Richard Lobban, Relations between Islamic Egypt and Christian Nubia: the Case of the Baqt.
- Arkamani: Sudan Electronic Journal of Archaeology and Anthropology.
- Derek A. Welsby, The Medieval Kingdoms of Nubia. Pagans, Christians and Muslims along the Middle Nile., London: The British Museum Press, 2002, ISBN 0-7141-1947-4.
- Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Bizancjum – Wyprawy krzyżowe. T. 18. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2007, s. 116-117. ISBN 978-83-7425-698-8.