Dom lalki (dramat)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Nora (Ibsen))
Dom lalki
Et Dukkehjem
Ilustracja
Autor

Henrik Ibsen

Typ utworu

dramat

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Norwegia

Język

norweski

Data wydania

1879

Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego

1880

Wydawca

„Gazeta Toruńska”

Przekład

Cyryl Danielewski, Waleria Marrané, Jacek Frühling, Anna Marciniakówna

poprzednia
Podpory społeczeństwa
następna
Upiory

Dom lalki, także Nora (norw. Et Dukkehjem) – norweska sztuka Henrika Ibsena napisana w roku 1879. Została wciągnięta na międzynarodową listę Pamięć Świata.

Świat przedstawiony[edytuj | edytuj kod]

Miejsce akcji[edytuj | edytuj kod]

Czas akcji[edytuj | edytuj kod]

XIX wiek, czas licznych przemian społecznych i gospodarczych

Bohaterowie[edytuj | edytuj kod]

  • Torwald Helmer – adwokat
  • Nora – żona Torwalda
  • Doktor Rank – przyjaciel rodziny Helmerów
  • Krystyna Linde – dawna przyjaciółka Nory
  • Krogstad – adwokat, współpracownik Torwalda
  • Troje małych dzieci Helmerów
  • Marianna – niania
  • Helena – służąca
  • Posłaniec

Treść utworu[edytuj | edytuj kod]

Nora, główna bohaterka sztuki, jest od ośmiu lat żoną Torwalda Helmera. Mają troje dzieci. W małżeństwie Nora odgrywa rolę infantylnej kobietki, którą mąż, dyrektor banku, traktuje pobłażliwie i protekcjonalnie, nie przestając jednak zapewniać o swoich uczuciach. Przed trzema laty wrócili z rocznego pobytu we Włoszech, który zdaniem lekarzy był dla Helmera jedyną szansą na odzyskanie zdrowia. Nora, żeby zdobyć pieniądze na wyjazd, sfałszowała podpis na wekslu, nie zdając sobie do końca sprawy z powagi swego czynu. Helmer poznaje tajemnicę Nory z listu Krogstada, który przed laty pożyczył jej pieniądze, od początku wiedząc o sfałszowanym poręczeniu. Helmer, w ogóle nie biorąc pod uwagę okoliczności postępku żony, reaguje gniewem i oburzeniem. Myśląc jedynie o swojej reputacji, martwi się o utrzymanie pozorów. W drugim liście Krogstad rezygnuje jednak ze wszystkich roszczeń i odsyła sfałszowany weksel. Helmer od razu wybacza żonie, lecz Nora pod wpływem doznanego rozczarowania opuszcza dom. Zdała sobie sprawę, że zawsze była traktowana jak lalka, najpierw przez ojca, potem przez męża. Porzucając rodzinę, oświadcza, że będzie próbowała na własną rękę radzić sobie w życiu[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Olga Dobijanka-Witczakowa, Wstęp, [w:] Henrik Ibsen, Dramaty, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984, s. XXXV-XXXVIII.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]