Ołeh Bazyłewycz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ołeh Bazyłewicz)
Ołeh Bazyłewycz
Олег Базилевич
Pełne imię i nazwisko

Ołeh Petrowycz Bazyłewycz

Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1938
Kijów

Data i miejsce śmierci

16 października 2018
Kijów

Wzrost

175 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1957–1965 Dynamo Kijów 161 (53)
1966 Czornomoreć Odessa 35 (6)
1967–1968 Szachtar Donieck 32 (9)
W sumie: 228 (68)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1969–1970 Desna Czernihów
1971 Szachtar Kadijewka
1972–1973 Szachtar Donieck
1974–1976 Dynamo Kijów
1974–1976 ZSRR
1977–1978 Dynama Mińsk
1979 Paxtakor Taszkent
1979 ZSRR
1980–1982 CSKA Moskwa
1984 Zoria Woroszyłowgrad
1986 Ukraińska SRR juniorska
1986 Szachtar Donieck
1987–1988 Slawia Sofia
1988–1989 Bułgaria olimpijska
1992–1994 Ukraina
1995–1996 Kuwejt olimpijska
1997 Al Kuwait Kaifan
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Ołeh Petrowycz Bazyłewycz, ukr. Олег Петрович Базилевич, ros. Олег Петрович Базилевич, Oleg Pietrowicz Bazilewicz (ur. 6 lipca 1938 w Kijowie, zm. 16 października 2018 tamże[1]) – ukraiński piłkarz występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Jako nastolatek rozpoczynał karierę piłkarską w 1952 w zespole juniorów Budiwelnyk Kijów. Absolwent kijowskiej FSzM (Futbolowej Szkoły Młodzieżowej) (1954-1957). Debiutował w składzie Dynama Kijów w 1957 roku. Wyróżniał się wysoką szybkością, techniką pracy z piłką, bardzo dobrze grał głową w powietrzu. Często przy dalszym słupku zamykał podania kolegi Walerego Łobanowskiego. Obaj doskonale się rozumieli. Potem razem występowali w drużynach Czornomoreć Odessa oraz Szachtar Donieck.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Chociaż był dobrym napastnikiem, ale nie był powoływany do reprezentacji ZSRR tak jak w te czasy było bardzo dużo mocnych piłkarzy grających na tej pozycji.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Bazyłewycz najpierw wykładał w Instytucie Kultury Fizycznej w Kijowie. Potem trenuje ukraińskie drużyny drugiej ligi Desna Czernihów i Szachtar Kadijewka. W 1973 został zaproszony na stanowisko głównego trenera Szachtara Donieck. Zdobył awans do Wysszej Ligi w tymże roku. W latach 1974-1976 razem ze swoim przyjacielem Walerym Łobanowskim trenował Dynamo Kijów i reprezentację ZSRR. W klubie Dynama też łączył stanowisko dyrektora drużyny. Wtedy osiągnął największe sukcesy - tytuł mistrza ZSRR w 1974 i 1975 oraz Puchar Zdobywców Pucharów i Superpuchar Europy w 1975. Był zwolennikiem ciężkich fizycznych treningów, czemu sprzeciwili się piłkarze Dynama. Był zmuszony w końcu opuścić klub. Później trenował kluby Dynamo Mińsk i Paxtakor Taszkent. Cudem przeżył przelot z drużyną na mecz piłkarski do Mińska (zespół zginął w wyniku katastrofy powietrznej). Po trenerskiej pracy w drużynach CSKA Moskwa, Zoria Woroszyłowgrad[2] i Szachtar Donieck wyjechał za granicę do Bułgarii, gdzie trenował najpierw klub Slawia Sofia, a potem olimpijską reprezentację Bułgarii. Po odzyskaniu niepodległości przez Ukrainę w 1992 zostaje głównym trenerem reprezentacji Ukrainy. W latach 1995-1996 znowu wyjeżdża za granicę trenować olimpijską reprezentację Kuwejtu, a potem w 1997 klub Al Kuwait Kaifan[3].

16 października 2018 po przewlekłej chorobie zmarł w Kijowie w wieku 81 lat[4].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne[edytuj | edytuj kod]

  • 6-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]