Obóz dla internowanych w Jabłonnie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Obóz dla internowanych w Jabłonnie – obóz, w którym podczas wojny polsko-bolszewickiej osadzono ok. 17 tysięcy[1] Żydów: ochotników i poborowych oraz wycofanych z frontu żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego. Oddalenie się z obozu bez zezwolenia uważane było za dezercję[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obóz w Jabłonnie utworzono poufnym rozkazem ministra spraw wojskowych Kazimierza Sosnkowskiego 16 sierpnia 1920. Został zlikwidowany po 25 dniach, 9 września 1920 po interwencjach wicepremiera Ignacego Daszyńskiego. Decyzja o utworzeniu obozu wywołała protesty zarówno w kraju, jak i za granicą[3].

Po likwidacji obozu rząd tłumaczył jego utworzenie koniecznością skoszarowania nadwyżki wojska, później niechęcią kierowania na front ludzi bez pełnego przeszkolenia. W rzeczywistości motywem utworzenia obozu była nieufność do Żydów. W czasie, gdy ministrem spraw wojskowych był generał Sosnkowski, zaczęto zwalniać z wojska oficerów, którzy deklarowali narodowość żydowską. Także rozkaz o utworzeniu obozu w Jabłonnie dotyczył „zwłaszcza oficerów”[3].

Wśród internowanych w Jabłonnie był Alfred Tarski. Według jego relacji cytowanej przez Miłosza osadzeni śpiewali piosenkę Jabłonna, ach, Jabłonna, nadzieja nasza płonna (na melodię Titiny) na zmianę z My, Pierwsza Brygada[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tak podaje Polski słownik judaistyczny, zaznaczając, że dokładna liczba osadzonych jest trudna do ustalenia.
  2. ↑ Ucieczka z polskiego obozu koncentracyjnego dla Żydów – sprawa Jakuba Klotza [online], Kurier Historyczny [dostęp 2020-08-19].
  3. ↑ a b Obóz dla internowanych w Jabłonnie [w;] Polski słownik judaistyczny, oprac. Zofia Borzymińska i Rafał Żebrowski, Prószyński i s-ka, Warszawa 2003, t. II, s. 247-248.
  4. ↑ Czesław Miłosz, Wyprawa w dwudziestolecie, Kraków 1999, s. 274.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Obóz_dla_internowanych_w_Jabłonnie&oldid=72841202”