Amerykańskie okręty podwodne typu Porpoise

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okręty podwodne typu Porpoise
Ilustracja
Kraj budowy

Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy

Służba w latach

1935–1945

Uzbrojenie:
16 torped, 1 x działo 76 mm
2 x 12,7 mm, 2 x 7,62 mm karabiny
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe


4 x 533 mm
2 x 533 mm

Załoga

54 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

1315 ton

• w zanurzeniu

1968 ton

Napęd:
4 generatory elektryczne Diesla
2 silniki elektryczne, 2 wały napędowe
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


19,25 węzła
8 węzłów

Okręty podwodne typu Porpoise – typ amerykańskich okrętów podwodnych lat 30. i drugiej wojny światowej. Pierwszy typ fleet boats— okrętów przeznaczonych do współdziałania z dużymi zespołami nawodnymi floty, które stanowiły trzon amerykańskiej floty podwodnej podczas II wojny światowej. Jednostki Porpoise były drugim typem wprowadzającym do użytku generatory elektryczne Diesla, napęd diesel-elektryczny oraz klimatyzację powietrza wewnątrz nieznacznie powiększonego kadłuba jednostek typu Cachalot. W połowie 1943 roku otrzymały dodatkowe uzbrojenie przeciwlotnicze oraz zmniejszono ich kiosk.

W trakcie drugiej wojny światowej, podczas działań podwodnych związanych z wojną na Pacyfiku, marynarka amerykańska utraciła cztery jednostki tego typu: USS "Shark" (SS-174), "Perch" (SS-176), "Pickerel" (SS-177) oraz "Pompano" (SS-181).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]