Okupacja krajów bałtyckich
Okupacja krajów bałtyckich odnosi się do okupacji krajów bałtyckich przez ZSRR i III Rzeszę w czasie II wojny światowej i po niej (do roku 1990).
Kraje bałtyckie (Republika Litewska, Republika Łotewska, Republika Estońska) zostały anektowane (jako republiki radzieckie) przez ZSRR w czerwcu 1940 w konsekwencji postanowień paktu Ribbentrop–Mołotow. W sierpniu 1941 kraje te trafiły pod okupację III Rzeszy na skutek sukcesów Operacji „Barbarossa”, by w 1944 zostać na nowo zajęte przez ZSRR.
O ile termin „okupacja niemiecka” nie wywołuje kontrowersji, Rosja odmawia uznania terminu „okupacja” w stosunku do zajęcia terytoriów suwerennych krajów bałtyckich w 1940 i następnego stworzenia i administracji bałtyckich republik radzieckich: Litewskiej, Łotewskiej i Estońskiej.
Wojska rosyjskie w 1993 roku opuściły Litwę, a w 1994 Estonię. W następstwie porozumienia z Łotwą, Rosja wycofała swoje wojska z tego kraju, ale nadal używała radaru w Skrundzie–1. Trwało to do 1995, kiedy obiekt wyburzono. Ostatnie oddziały rosyjskie stacjonujące w Skrundzie–1 opuściły Łotwę w 1999.
Zobacz też
Bibliografia
- Sławomir Dębski: Między Berlinem a Moskwą. Stosunki niemiecko-sowieckie 1939–1941, Warszawa 2007 (wyd. II poprawione), Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, ISBN 978-83-89607-08-9.