Oleg Łosik

Oleg Łosik
Оле́г Алекса́ндрович Ло́сик
	marszałek wojsk pancernych
Pełne imię i nazwisko	Oleg Aleksandrowicz Łosik
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1915 ; Jarcewo
Data śmierci	20 sierpnia 2012
	Przebieg służby
Lata służby	1935–1992
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Jednostki	11 Samodzielna Brygada Pancerna; 112 batalion 35 Brygady Czołgów Lekkich; 10 Brygada Pancerna; 119 Samodzielny Pułk Pancerny; 2 Samodzielna Gwardyjska Brygada Pancerna; 2 Gwardyjska Dywizja Pancerna; 12 Gwardyjska Armia Pancerna; 26 Gwardyjska Dywizja Zmechanizowana; 24 Gwardyjski Korpus Strzelecki; 6 Armia Północnego Okręgu Wojskowego; Dalekowschodni Okręg Wojskowy
Stanowiska	dowódca okręgu wojskowego
Główne wojny i bitwy	wojna zimowa II wojna światowa bitwa stalingradzka; operacja Bagration;
	Odznaczenia
	;

Oleg Aleksandrowicz Łosik (ros. Оле́г Алекса́ндрович Ло́сик, ur. 21 listopada^?/4 grudnia 1915 w Jarcewie, zm. 20 sierpnia 2012 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek wojsk pancernych (1975), Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wkrótce po urodzeniu matka przeniosła się z nim do rejonu słowiańskiego, gdzie spędził dzieciństwo i młodość; ojciec zginął jako żołnierz Armii Czerwonej w wojnie domowej. 1933 ukończył szkołę kolejową w Słowiańsku, po czym był sekretarzem komitetu Komsomołu w fabryce. Od 1935 w Armii Czerwonej, 1938 ukończył z wyróżnieniem Szkołę Wojsk Pancernych w Saratowie, 1938-1941 dowódca oddziału czołgów 11 Samodzielnej Brygady Pancernej Leningradzkiego Okręgu Wojskowego i zastępca szefa wydziału operacyjnego sztabu 43 Dywizji Pancernej Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

1939-1940 jako zastępca szefa sztabu 112 batalionu 35 Brygady Czołgów Lekkich brał udział w wojnie z Finlandią, od 1941 w WKP(b), od czerwca 1941 uczestnik walk frontowych, walczył w składzie 10 Brygady Pancernej na Froncie Południowo-Zachodnim, Stalingradzkim, Dońskim, Zachodnim i 3 Białoruskim. Zastępca szefa sztabu brygady i (od sierpnia 1942) szef sztabu brygady. Walczył na odcinkach Dubno-Łuck-Brody, Kijów-Charków-Sumy i w bitwie pod Stalingradem. Od marca 1943 dowódca 119 Samodzielnego Pułku Pancernego na Froncie Zachodnim, brał udział w bitwie pod Smoleńskiem i w zajmowaniu miasta, a w 1944 w operacji białoruskiej – walkach pod Orszą i w obwodzie mińskim, brał udział m.in. w zajmowaniu Mińska. 4 lipca 1944 uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Później wraz z brygadą przeszedł Berezynę i Niemen i zajął Kowno, 1945 brał udział w ofensywie w Prusach Wschodnich. Od lutego 1945 dowódca 2 Samodzielnej Gwardyjskiej Brygady Pancernej.

W marcu 1945 wycofany z frontu i wysłany na studia do Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Armii Czerwonej im. Stalina. Od maja 1945 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa. Od maja 1946 szef sztabu 2 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej, potem szef sztabu 12 Gwardyjskiej Armii Pancernej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, 1951-1954 dowódca 26 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce. Od sierpnia 1954 dowódca 24 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego w Odeskim Okręgu Wojskowym, 1956–1958 wykładał na Wydziale Sztuki Operacyjnej Wojskowej Akademii sztabu Generalnego im. Woroszyłowa, 1958–1964 dowódca 6 Armii Północnego Okręgu Wojskowego, od 1964 zastępca dowódcy, a od 1967 dowódca Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Od 1969 komendant Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych im. marsz. R. Malinowskiego, 29 kwietnia 1975 mianowany marszałkiem wojsk pancernych. Od stycznia 1987 wojskowy inspektor-doradca Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. Od 1992 na emeryturze. Honorowy obywatel Mińska (27 czerwca 1987) i Słowiańska (2 września 1987).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy (21 lutego 2000)
Order Żukowa (1995)
Order „Za zasługi wojskowe” (10 grudnia 2010)^[1]
Order Honoru (2005)
Medal za zasługi wojskowe (4 grudnia 2000)
Złota Gwiazda Bohatera ZSRR (1944)
Order Lenina (dwukrotnie 1944 i 1968)
Order Rewolucji Październikowej (21 lutego 1974)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 1941, 1945, 1956 i 1986)
Order Suworowa III klasy (5 listopada 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie – 7 września 1943 i 11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie – 21 marca 1940 i 15 listopada 1950)
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” II klasy
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy
Medal „Za zasługi bojowe” (6 listopada 1944)
Medal „Za obronę Kijowa”
Medal „Za obronę Stalingradu”
Medal „Za zdobycie Królewca”
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” (30 kwietnia 1984)
Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (31 maja 1986)
Order Ludowej Republiki Bułgarii II klasy (Bułgaria, 14 września 1974)
Order 9 września 1944 I klasy z Mieczami (Bułgaria, 22 stycznia 1985)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Polska, 10 października 1973)
Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia, 6 lipca 1971)
Odznaka Braterstwa Broni (Polska, 7 listopada 1963)
Odznaka „Na Straży Pokoju” (Polska, 10 października 1973)
Medal Braterstwa Broni (NRD, dwukrotnie – 8 maja 1970 i 9 maja 1976)
4 bułgarskie medale pamiątkowe
5 mongolskich medali pamiątkowych
jubileuszowy medal Kuby

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2014-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

[1] Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2014-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)].

[1]