Olena Leonenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olena Leonenko
Олена Леоненко
Ilustracja
Olena Leonenko (2012)
Data i miejsce urodzenia

1966
Kijów

Zawód

wokalistka, kompozytorka, aktorka

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

Olena Leonenko, również Olena Leonenko-Głowacka, ukr. Олена Леоненко (ur. 1966 w Kijowie) – ukraińska pieśniarka, kompozytorka muzyki teatralnej, choreografka, aktorka, pedagożka śpiewu i ruchu scenicznego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skomponowała muzykę do ponad 20 przedstawień teatralnych i telewizyjnych oraz filmów dokumentalnych. Pracowała m.in. z Gustawem Holoubkiem, Zbigniewem Zapasiewiczem, Krystianem Lupą, Józefem Opalskim, Agnieszką Glińską, Krzysztofem Warlikowskim. W 2004 roku Gustaw Holoubek zaprosił ją do współpracy z Teatrem Ateneum. Monodramy muzyczne: „Noc z Wertyńskim”, „Ech raz jeszcze raz, czyli taniec z pamięcią” powstały pod opieką artystyczną Gustawa Holoubka i literacką Janusza Głowackiego. Kolejne przedstawienie muzyczne – „Jesienin” – wg scenariusza Janusza Głowackiego wyreżyserował Józef Opalski. Ma w repertuarze ponad pięćset ludowych pieśni rosyjskich, ukraińskich, żydowskich i polskich. Wydała trzy płyty: „Miłość po rosyjsku”, „Noc z Wertyńskim” i słuchowisko „Jesienin”. Spektakle: „Noc z Wertyńskim”, „Jesienin” oraz najnowszy – „Podwórko-Świat” zostały nagrane i wyemitowane przez Teatr Polskiego Radia na antenie radiowej Jedynki. Aktualnie, w Teatrze Syrena, gra postać Olgi w przedstawieniu pt. „Obłomow” w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej i Wojciecha Malajkata. Zagrała w filmach: „W ciemności” Agnieszki Holland, „Boisko bezdomnych” Katarzyny Adamik, „Rewers” Borysa Lankosza oraz serialach m.in.: „Ekipa” w reż. Agnieszki Holland, „Glina” w reż. Władysława Pasikowskiego, „Ratownicy” w reż. Marcina Wrony. Obecnie gra postać Oksany w serialu „Barwy szczęścia” Ilony Łepkowskiej i Tadeusza Lampki. Była stypendystką Amerykańskiego Institute for Democracy in Eastern Europe i dwukrotną stypendystką Fundacji im. Stefana Batorego.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1990 roku mieszka w Polsce. Była żoną zmarłego w 2017 pisarza Janusza Głowackiego[1].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Powołała do życia grupę teatralną „Wydybaj” – podróżując wraz z nią po zakątkach całej Ukrainy, poszukiwała najdawniejszych źródeł ukraińskiej kultury, pozostałości pogańskich zwyczajów i rytuałów, badała technikę rytualnego śpiewu i gromadziła pieśni. Złożyły się one na jej późniejszy szczególny i niepowtarzalny repertuar. Od tegoż roku daje cykliczne koncerty w Teatrze Małym w Warszawie, z których ostatni, zatytułowany „Miłość po rosyjsku” odbył się w styczniu 2004 roku. Jej talentem zachwycili się wybitni twórcy teatralni i muzyczni: Krystian Lupa, Jacek Ostaszewski, Agnieszka Glińska, Krzysztof Warlikowski, Bogdan Pociej, Roman Rewakowicz, Leszek Długosz, Józef Opalski, Andrzej Wanat. Jej przebogaty i różnorodny repertuar zawiera ponad 500 pieśni ukraińskich, żydowskich, rosyjskich z gromadzonej przez nią w ciągu całych lat skarbnicy. Olena Leonenko występowała z wieloma recitalami w Polsce oraz w Mediolanie, Paryżu, Berlinie, Pradze i Kijowie. W grudniu 2002 roku w Studiu im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie w siedzibie Pr. III Polskiego Radia odbyła się premiera spektaklu muzycznego Oleny Leonenko „Noc z Wertyńskim” według scenariusza Janusza Głowackiego. Kolejne jej słuchowisko, pt. „Podwórko-Świat”, oparte m.in. na odeskim folklorze Program I Polskiego Radia wyemitował 9 czerwca 2010 r.

W 2005 roku została odznaczona Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[2].

Spektakle[edytuj | edytuj kod]

Olena Leonenko jest kompozytorką muzyki do 21 spektakli teatralnych, między innymi:

  • „Barbarzyńcy”
  • „Imię”
  • „Stracone zachody miłości”
  • „Nieznajoma z Sekwany”
  • „Opowieści zakulisowe”
  • „Pamięć wody”
  • „Kopciuch”
  • „Bambini di Praga”

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Magdalena Rigamonti, Olena Leonenko: Moje życie z Januszem Głowackim, „Newsweek”, 21 lutego 2011.
  2. Biografia. olenaleonenko.com. [dostęp 2013-01-07].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]