Olgierd Kryczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olgierd Kryczyński
Olgierd Najman-Mirza-Kryczyński
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 października 1884
Wilno

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1941
Smoleńsk

Zawód, zajęcie

prawnik

Multimedia w Wikimedia Commons

Olgierd Najman-Mirza-Kryczyński (ur. 22 października 1884 w Wilnie[1], zm. 2 czerwca 1941 w Smoleńsku) − polski prawnik pochodzenia tatarskiego, działacz tatarski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Olgierd Najman-Mirza-Kryczyński urodził się 22 października 1884 roku w Wilnie. Był synem Konstantego i Marii z d. Achmatowicz oraz bratem Leona. Prawnik z wykształcenia[2]. Po rozpadzie władzy centralnej w Rosji pod koniec I wojny światowej wyjechał na Krym, angażując się w tamtejsze życie publiczne. Po podboju półwyspu przez bolszewików udał się do Azerbejdżanu, gdzie był w latach 1919−1920 wiceministrem sprawiedliwości, a w 1920 roku delegatem na konferencję państw Zakaukazia w Tbilisi[1], tam zaprezentował projekt konfederacji Azerbejdżanu, Gruzji i Armenii[3].

Po zajęciu regionu przez bolszewików zdołał wrócić do Polski, w której angażował się w działalność ruchu prometejskiego[3] oraz współtworzył życie kulturalne i społeczne polskich Tatarów, współzakładając w 1925 roku Związek Kulturalno-Oświatowy Tatarów RP[4] (przewodniczący Rady Centralnej[5]) i pracując w redakcji czasopisma „Rocznik Tatarski”[6]. Zawodowo związał się z wymiarem sprawiedliwości, m.in. pełnił funkcję prokuratora Sądu Okręgowego w Wilnie, od 1932 roku prokuratora Sądu Najwyższego[5].

Zmarł 2 czerwca 1941 roku[2][7] w więzieniu w Smoleńsku[4], zamordowany przez NKWD[3][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci – pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 250.
  2. ↑ a b Marek Jerzy Minakowski: Olgierd Najman-Mirza-Kryczyński h. Radwan (odm. tatarska) (ID: psb.13920.1). [w:] Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2014-10-10]. (pol.).
  3. ↑ a b c Adam Balcer. Muzułmanie marszałka Piłsudskiego. „Ale Historia”. 37/2014 (139), s. 5−6, 2014-09-15. Agora SA. (pol.). 
  4. ↑ a b Selim Chazbijewicz: Polska sowietologia okresu międzywojennego. Debata – Portal Informacyjny Olsztyna, 2009-05-08. [dostęp 2014-10-10]. (pol.).
  5. ↑ a b Sławomir Hordejuk: INNI O TATARACH – TATARZY O SOBIE. [dostęp 2014-10-10]. (pol.).
  6. ↑ Remigiusz Okraska. Z rodu Tuhaj-beja: Tatarzy polscy (II). „Zakorzenienie”. 3/1999 (5). [dostęp 2014-10-10]. 
  7. ↑ a b Słownik biograficzny Tatarów polskich XX wieku. s. 98.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olgierd_Kryczyński&oldid=71778006”