Olgierd Pożerski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olgierd Pożerski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1880
Kursk, gubernia kurska Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

23 sierpnia 1930
Leśna k. Baranowicz, Polska

Przebieg służby
Lata służby

19011930

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

VIII Brygada Artylerii
8 Dywizja Piechoty
18 Dywizja Piechoty
Obóz Warowny „Wilno”
Obszar Warowny „Wilno”
20 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca brygady artylerii
dowódca dywizji piechoty
komendant obozu warownego
dowódca obszaru warownego
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Olgierd Pożerski (ur. 26 listopada?/8 grudnia 1880[1] w Kursku, zm. 23 sierpnia 1930 na poligonie Leśna) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Władysława Leona Pożerskiego h. Pomian (1852–1924)[2], majora wojsk rosyjskich i Łucji z Misiewiczów[3].

Ukończył szkołę kadetów w Połocku i uzyskał maturę w 1898. Następnie ukończył oficerską Michajłowską Szkołę Artylerii w Petersburgu i uzyskał w sierpniu 1900 stopień podporucznika. Od 1901 pełnił zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Był oficerem artylerii. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 i I wojny światowej na froncie niemieckim.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, początkowo w Komisji do Opracowania Planów Organizacji Artylerii. Z dniem 28 listopada 1918 mianowany został dowódcą Twierdzy Zegrze i jednocześnie w Komisji Organizacyjno-Kwalifikacyjnej Artylerii. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą VIII Brygady Artylerii[4]. Czasowo pełnił również obowiązki dowódcy XVI Brygady Piechoty. Styczeń – marzec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. Józefa Lasockiego, kwiecień – maj 1920 inspektor wyszkolenia artylerii 1 Armii, maj – czerwiec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. J. Lasockiego, czerwiec – lipiec 1920 dowódca 8 Dywizji Piechoty, lipiec – sierpień 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej pułkownika Stanisława Burhardta-Bukackiego. W bitwie o Warszawę – sierpień 1920 dowódca artylerii odcinka Ząbki. Od sierpnia 1920 do stycznia 1921 dowodził 8 Dywizją Piechoty.

W styczniu 1921 objął stanowisko szefa artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924 był słuchaczem I Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie generałów[6][7].

Z dniem 1 października 1924 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty w Łomży[8]. 1 lipca 1925 został wyznaczony na stanowisko komendanta Obozu Warownego „Wilno”[9]. Po przeformowaniu dowództwa objął w nim stanowisko dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”. 3 listopada 1926 Prezydent RP mianował go dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach[10]. Od października 1926 pełnił obowiązki dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”, a następnie dowódcy 20 Dywizji Piechoty łączył z funkcją generała inspekcjonującego. 30 września 1926 zostały mu przydzielone pod względem inspekcji wielkie jednostki i oddziały stacjonujące na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, w tym 9 Dywizja Piechoty i 9 Samodzielna Brygada Kawalerii[11]. W 1927 ukończył kurs doskonalący dla wyższych dowódców w Wersalu. Zmarł 23 sierpnia 1930 w Obozie Ćwiczeń Leśna k. Baranowicz[12]. 27 sierpnia 1930 został pochowany na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie[13].

30 września 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie z dniem 1 września 1930 stopień generała dywizji[14].

Bohater licznych anegdot i historyjek. Autor studiów wojskowo-historycznych i taktyki artylerii oraz wspomnień:

  • Notatki artylerzysty z wojny światowej 1914–1917 roku:
    • cz. I, Przygotowanie się do wojny. Mobilizacja. Forteca Grodno, Przegląd Artyleryjski nr 4-5, Warszawa kwiecień-maj 1925 roku, s. 139–142,
    • cz. II, Marsz do Prus Wschodnich, Przegląd Artyleryjski nr 6, Warszawa czerwiec 1925 roku, s. 183–187,
    • cz. III, Przegląd Artyleryjski nr 7-8, Warszawa lipiec-sierpień 1925 roku, s. 237–242,
    • cz. IV, Bój pod Mariampolem. Pokłosie Prus Wschodnich. Wycofanie się za Niemen i powtórny marsz do Prus Wschodnich, Przegląd Artyleryjski nr 9, Warszawa wrzesień 1925 roku, s. 307–310,
    • cz. V, Bitwa pod Warszawą i pościg za Niemcami, Przegląd Artyleryjski nr 10, Warszawa październik 1925 roku, s. 363–367,
    • cz. VI, Okres formowania się i wypoczynku, Przegląd Artyleryjski nr 11-12, Warszawa listopad-grudzień 1925 roku, s. 412–416,
    • cz. VII, Na rzece Pilicy. Odwrót, Przegląd Artyleryjski nr 2-3, Warszawa luty-marzec 1926 roku, s. 220–237.
  • Artyleria towarzysząca, Przegląd Artyleryjski nr 4-5, Warszawa kwiecień-maj 1925 roku, s. 119–121.
  • VIII Brygada Artylerii w bitwie pod Warszawą 1920 roku, Przegląd Artyleryjski nr 1, Warszawa styczeń 1926 roku, s. 48–54.
  • Zasady użycia artylerii, Przegląd Artyleryjski nr 12, Warszawa grudzień 1927 roku, s. 818–821.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uwaga: Na płycie nagrobnej został wyryty rok urodzenia: 1881, http://nieobecni.com.pl [dostęp 2020-04-26] (pol.).
  2. Olgierd Pożerski h. Pomian [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-04-26].
  3. a b c d e Mieczysław Wrzosek, Olgierd Pożerski [online], www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2020-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-04] (pol.).
  4. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1908.
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 185.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 165.
  7. Stawecki 1994 ↓, s. 260-261, autor błędnie podał, że awans miał miejsce w 1923 roku ze starszeństwem od 1919 roku.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 100 z 29 września 1924 roku, s. 553.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 69 z 1 lipca 1925 roku, s. 351.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 398.
  11. Tomasz Kośmider, Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921–1939, Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009, s. 237, 243, ISBN 978-83-7543-082-0, OCLC 750776270.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 312, tu podano, że zmarł w Brześciu.
  13. Zgon gen. Pożerskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 196 z 27 sierpnia 1930. 
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 19 grudnia 1930 roku, s. 323.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, s. 607.
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1205.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 73.
  19. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]