Olimpiada (film 1938)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olimpiada
Olympia
ilustracja
Gatunek

dokumentalny

Rok produkcji

1938

Data premiery

20 kwietnia 1938
3 stycznia 1939 (Polska)

Kraj produkcji

III Rzesza

Język

niemiecki, angielski, włoski, francuski, japoński, portugalski

Czas trwania

126 min (część I)
100 min (część II)

Reżyseria

Leni Riefenstahl

Scenariusz

Leni Riefenstahl

Muzyka

Herbert Windt
Walter Gronostay

Montaż

Leni Riefenstahl

Produkcja

Leni Riefenstahl

Wytwórnia

Olympia Film GmbH
Tobis Filmkunst

Dystrybucja

Tobis-Filmverleih
Polski Tobis

Olimpiada (niem. Olympia) – niemiecki film dokumentalny z 1938 r. w reżyserii Leni Riefenstahl opowiadający o Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. Film składa się z dwóch części: Olympia 1. Teil – Fest der Völker (Święto Narodów) i Olympia 2. Teil – Fest der Schönheit (Święto Piękna). Jest to pierwszy pełnometrażowy dokument o igrzyskach olimpijskich, jaki kiedykolwiek powstał. Film stał się głośny również z powodu zastosowania wielu nowatorskich technik, takich jak podkreślające kontrast oświetlenie (w tym zdjęcia pod światło), ustawienia kamery pod nietypowymi kątami, duża dbałość o wysoką jakość techniczną zdjęć oraz dynamiczny, często asynchroniczny montaż sceny. Wszystkie te nowatorskie osiągnięcia, które wprawiły w zachwyt widzów, stały się później standardami w przemyśle filmowym. Obraz ze względu na swój polityczny kontekst stał się źródłem kontrowersji, niemniej pojawia się on na listach największych filmów wszech czasów, włącznie z rankingiem tygodnika Time[1].

Wersje[edytuj | edytuj kod]

Pomysł na film pojawił się w 1936 r., kiedy Adolf Hitler poprosił Riefenstahl, żeby zrealizowała obraz o igrzyskach olimpijskich w Berlinie. Miał on nie tylko upamiętniać to wydarzenie, ale też być propagandową apoteozą możliwości organizacyjnych i finansowych Rzeszy. Sama reżyserka utrzymywała, że został on zlecony przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.

Olimpiada została wydana w trzech wersjach: niemieckiej, francuskiej i angielskiej, pomiędzy którymi istnieją drobne różnice, w długości i kolejności poszczególnych scen. O ile pierwsza część została zrealizowana z myślą o widzach niemieckich, o tyle druga adresowana była głównie na rynek zagraniczny.

Zwyczajem Riefenstahl było ponowne montowanie filmu przed nowym wydaniem każdej wersji. Przykładowo w pierwotnej wersji słynna scena skoków do wody trwała cztery minuty, a w późniejszych została skrócona do około 50 sekund.

Po premierze film nie był zbyt często wyświetlany w krajach anglojęzycznych. W 1955 r. Riefenstahl zgodziła się usunąć z niego trzyminutowy materiał filmowy z Hitlerem, by mógł on być wyświetlany w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. Ta sama wersja była też emitowana w zachodnioniemieckiej telewizji i w kinach na całym świecie.

Przyjęcie filmu[edytuj | edytuj kod]

Uroczysta premiera Olimpiady odbyła się 20 kwietnia 1938 r., w dniu czterdziestych dziewiątych urodzin Hitlera. Film odniósł wielki sukces w Niemczech, a na świecie był przyjmowany z entuzjazmem i uznaniem. The Daily Telegraph stwierdził, że film jest „technicznie nawet bardziej olśniewający” niż Triumf woli[2]. Z kolei The Times napisał o nim, że jest „wizualnie zachwycający”, a kilka scen nazwał tak niezwykłymi, że aż abstrakcyjnymi[3]. Dzięki temu obrazowi reżyserka znalazła się u szczytu kariery, a Międzynarodowy Komitet Olimpijski nagrodził ją złotym medalem.

Kilka miesięcy po premierze w Europie Riefenstahl przybyła do USA, żeby rozreklamować film, jednak nie była tam już witana z takim zachwytem[3]. Nowojorskie gazety pisały o niej jako reprezentantce nazistowskiego reżimu. Reżyserka przyjechała do Nowego Jorku pięć dni przed Nocą kryształową, jednak kiedy wiadomość o tym wydarzeniu dotarła do Ameryki, Riefenstahl utrzymywała, że Hitler jest niewinny. To wydarzenie praktycznie zakończyło jej podróż po Stanach, a widzowie i środowiska twórców zbojkotowały film. Jeszcze w 1937 r. dziennikarzowi Detroit News powiedziała: „Dla mnie Hitler jest największym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył. On naprawdę jest bez skazy, tak prosty, a jednocześnie pełen męskiej siły”.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. All-Time 100 Movies. time.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-14)]. (data dostępu: 2010-05-20)
  2. Leni Riefenstahl (obituary)
  3. a b Leni Riefenstahl (obituary) (data dostępu: 2003-09-10)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]