Omska gorączka krwotoczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Omska gorączka krwotoczna
Klasyfikacje
ICD-10

A98.1

Omska gorączka krwotoczna – opisana w połowie XX wieku choroba wirusowa ludzi i niektórych nornikowatych występująca w zachodniej Syberii (okolice Omska, Nowosybirska, Kurgania i Tiumeni)

Etiologia[edytuj | edytuj kod]

Omska gorączka krwotoczna wywoływana jest przez wirusa OHFV (Omsk hemorrhagic fever virus) z rodziny Flaviviridae. Wektorem OHFV są kleszcze Dermacentor reticulatus, Dermacentor marginatus, Ixodes persulcatus. Transmitują one wirusa na ludzi i gryzonie. (głównie karczownik ziemnowodnyArvicola terrestris ale także piżmakOndatra zibethica).

U ludzi istnieje także możliwość bezpośredniego zarażenia chorobą od piżmaków, w wyniku kontaktu z ich odchodami i krwią, ale także poprzez wypicie wody skażonej wirusem.

Eksperymentalnie dowiedziono, że podobnie do piżmaków mogą chorować norniki (np. Microtus gregalis) dlatego uważa się, że kontakt także z tymi gryzoniami może być dla ludzi potencjalnym źródłem choroby.

Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]

Po 3-8 dniach inkubacji pojawiają się gorączka, ból głowy, powiększenie węzłów szyjnych, bóle mięśni, kaszel, dolegliwości żołądkowe i towarzyszące im objawy odwodnienia. Na podniebieniu miękkim występują zmiany grudkowo-pęcherzykowe, natomiast nie obserwuje się wysypki na skórze. Mogą pojawić się wylewy podspojówkowe. W kilku przypadkach opisano krwotoki. Po 1-2 tygodniach część pacjentów wraca do pełni zdrowia, ale na początku trzeciego tygodnia u większości zarażonych pojawiają się zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego (ubytki słuchu, objawy zapalenia mózgu)

Śmiertelność w przebiegu zakażenia ocenia się na 1-10% przypadków.

Diagnostyka[edytuj | edytuj kod]

Rozpoznanie potwierdza się izolując wirusa z próbki krwi albo oznaczając testem ELISA.

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Leczenie objawowe, przyczynowe nie jest znane. Przebycie zakażenia powoduje powstanie odporności.

Szczepienie[edytuj | edytuj kod]

Opracowano niedostępną komercyjnie szczepionkę z hodowli wirusa na mózgach mysich, inaktywowaną formaldehydem.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]