Opętanie (film 1981)
| Gatunek | |
|---|---|
| Data premiery |
27 maja 1981 |
| Kraj produkcji | |
| Język |
angielski |
| Czas trwania |
123 minuty |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Frederic Tuten |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia |
Marie-Sophie Dubus |
| Montaż |
Marie Sophie-Dubus, Suzanne Lang-Willer |
| Produkcja |
Marie - Laure Reyre |
| Wytwórnia |
Gaumont, Oliane Productions, Marianne Productions |
| Dystrybucja |
Reset |
| Nagrody | |
| MFF Cannes 1981 - Nagroda Jury dla najlepszej aktorki (Isabelle Adjani) | |
Opętanie (ang. Possession) – francusko-niemiecki horror filmowy z 1981 roku w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Jego tematem jest zdrada małżeńska i związany z nią rozpad osobowości, ukazany jako tytułowe opętanie i wejście w świat sennego koszmaru. Zdjęcia do filmu powstały w Berlinie Zachodnim. Główne role zagrali Sam Neill i Isabelle Adjani.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Marc wraca po dłuższej nieobecności z misji szpiegowskiej do swego mieszkania w Berlinie Zachodnim, gdzie zastaje dom pogrążony w chaosie. Kilkuletni synek jest zaniedbany, żona Anna – roztargniona i rozdrażniona. Anna wyznaje mężowi, że ma kochanka, karatekę Heinricha, i nie zamierza zrywać nowego związku. Mimo to jednak Marc odkrywa, że Anna wcale nie spędza czasu z Heinrichem. Marc wynajmuje prywatnego detektywa, który odkrywa, że Anna utrzymuje intymne relacje z ohydnym monstrum, ni człowiekiem, ni zwierzęciem, które żywi się ciałami ofiar. Kobieta zabija detektywa, a potem następnego, który wyruszył na poszukiwanie swego poprzednika. Do mieszkania trafia wkrótce również Heinrich. Zostaje zraniony przez Annę, ale udaje mu się uciec. O swym odkryciu Heinrich powiadamia Marca[1].
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Isabelle Adjani – Anna/Helena (podwójna rola)
- Sam Neill – Mark
- Heinz Bennent – Heinrich
- Margit Carstensen – Margit Gluckmeister
- Carl Duering – detektyw
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Opętanie było przeważnie pozytywnie przyjmowane przez anglojęzycznych krytyków. Tom Huddleston z pisma „Time Out” pisał, iż Opętanie to „być może jedyny film, który sam w sobie jest szalony: nieprzewidywalny, przerażający […]. Drastyczny, ale konieczny do obejrzenia”[2]. Budd Wilkins w recenzji dla „Slant” dowodził, że Żuławski „wplata w tę eklektyczną hybrydyzację niezwykle osobistą narrację, odzwierciedlającą jego własne niedawne rozstanie z aktorką Małgorzatą Braunek”[3]. Wilkins chwalił sposób, w jaki reżyser kierował Isabelle Adjani; „Wielu reżyserów w pełni wykorzystało egzotyczną, eteryczną francuską urodę Adjani, ale dopiero Żuławski dostrzegł w niej coś niepokojącego”[3]. „Variety” pisało, iż „masa symboli i nieokiełznana, błyskotliwa reżyseria łączą tę różnorodną opowieść w film, który mógłby zyskać miano kultowego dzięki wielu poziomom symboliki i eksploatacji”[4]. Bardzo krytyczny wobec filmu Żuławskiego był Vincent Canby z „The New York Timesa”, pisząc o Adjani: „Nie jestem pewna, czy panna Adjani zasłużyła na swoją canneńską nagrodę za aktorstwo, ale zasłużyła za coś, może za żonglerkę”. Opętanie Canby opisywał jako „film, który zawiera pewną ilość niestosownego gore i nie ma żadnego sensu”[5].
Nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, drugi francuski film polskiego artysty, mimo światowego rozgłosu przez ponad 40 lat nie miał oficjalnej szerokiej dystrybucji w Polsce. Dopiero w listopadzie 2023 roku na ekrany polskich kin "Opętanie" wprowadziła specjalizująca się w popularyzacji klasyki filmowej firma Reset, dla której był to debiut w roli dystrybutora.
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
| Film | Instytucja | Nagroda | Odbiorca[1][6] |
|---|---|---|---|
| 1981 | Międzynarodowy Festiwal Filmów Fantastycznych w Trieście | Złoty Asteroid | Andrzej Żuławski |
| MFF w Cannes | Nagroda dla najlepszej aktorki | Isabelle Adjani | |
| MFF w São Paulo | Nagroda krytyków | Andrzej Żuławski | |
| 1982 | Francuska Akademia Filmowa | Cezar dla najlepszej aktorki | Isabelle Adjani |
| 1983 | Festiwal Filmowy Fantasporto | Nagroda za rolę kobiecą |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Opętanie w bazie filmpolski.pl
- ↑ Tom Huddleston, Possession [online], Time Out Worldwide [dostęp 2021-08-16] (ang.).
- ↑ a b Budd Wilkins, Review: Andrzej Zulawski’s Possession [online], www.slantmagazine.com [dostęp 2021-08-16] (ang.).
- ↑ Possession, Variety, 14 października 1983 [dostęp 2021-08-16] (ang.).
- ↑ Vincent Canby, FILM: 'POSSESSION,' BLOOD AND HORROR, WITH ISABELLE ADJANI, „The New York Times”, 28 października 1983, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-08-16] (ang.).
- ↑ Possession (1981) – Awards [online], AllMovie [dostęp 2021-08-16].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| 1960–1969 |
|
|---|---|
| 1970–1979 |
|
| 1980–1989 |
|
| 1990–1999 |
|
| 2000–2019 |
