Orłowo (powiat inowrocławski)
52°50′17″N 18°16′21″E/52,838056 18,272500| wieś | |
_03_iwona.JPG) Dwór | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
607[2] |
| Strefa numeracyjna |
52 |
| Kod pocztowy |
88-110[3] |
| Tablice rejestracyjne |
CIN |
| SIMC |
0086177 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Inowrocław  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu inowrocławskiego  | |
| 52°50′17″N 18°16′21″E/52,838056 18,272500[1]
| |
Orłowo – wieś w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie inowrocławskim, w gminie Inowrocław.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
Wieś królewska starostwa inowrocławskiego położona była w końcu XVI wieku w powiecie inowrocławskim województwa inowrocławskiego[4]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa bydgoskiego.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 607 mieszkańców[2]. Jest drugą co do wielkości miejscowością gminy Inowrocław.
Historia[edytuj | edytuj kod]
 |
Ten artykuł od 2009-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Średniowiecze[edytuj | edytuj kod]
Z 1227 pochodzi najstarsza wzmianka dotycząca Orłowa. Wówczas biskup kujawski Michał wystawił dwa dokumenty in Horlow. Rok później (1228) Konrad I mazowiecki nadał miejscowość Krzyżakom. W 1232 biskup kujawski Michał i książę Pomorza Gdańskiego Świętopełk II oświadczyli, że za dziesięcinę z Orłowa płacić będą 3 grzywny Kościołowi wyszogrodzkiemu. W XII wieku w Orłowie znajdował się dwór i folwark zakonny oraz młyn. Folwarkiem administrował specjalny zarządca. W 1271 książę Bolesław Pobożny ułożył się z Krzyżakami o wynagrodzenie szkody, jaką im wyrządzono w miejscowościach Orłowo, Murzynno i Stara Nieszawa. W 1311 podczas zjazdu Władysława Łokietka z wielkim mistrzem w Brześciu Kujawskim Krzyżacy przyrzekli oddanie Orłowa Polsce. W 1339 Orłowo zostało komturią krzyżacką. W 1346 otrzymało prawa chełmińskie. Od 1416 toczyły się spory o zwrot Orłowa między Krzyżakami a przedstawicielami króla Władysława Jagiełły. W 1422 starosta brzeski Jędrzej Brochocki pokonał Krzyżaków w bitwie między Orłowem a Murzynnem. W tym samym roku miejscowość wróciła do Polski. W 1505 król Aleksander Jagiellończyk zapisał Orłowo Stanisławowi Jarockiemu. W 1538 Orłowo zostało wsią królewską z wójtem i sołtysem. W XVI wieku zbudowano tu kościół parafialny.
XIX i XX wiek[edytuj | edytuj kod]
_02_iwona.JPG)
W 1872 w Orłowie mieszkało 470 ludzi. Jego właścicielem był Gottlob Engelhard von Nathusius, który rozpoczął budowę dworku. W 1880 właścicielem został Bruno Gottschling. W 1900 miejscowość stała się własnością Cukrowni Kujawy w Janikowie. W 1903 jej właścicielem został Fredrich von Beyme, a w 1941 Fritz Jürgen von Beyme.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru zabytków NID[5] na listę zabytków wpisane są:
- kościół parafialny pw. św. Elżbiety, XVIII w., 1858, nr rej.: A/842/1-2 z 16.09.1998
- cmentarz kościelny, nr rej.: j.w.
- zespół dworski, nr rej.: A/182/1-2 z 9.06.2004:
- dwór, 1872
- park, 2 poł. XIX w.
Sport[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości działa klub piłkarski - Ludowy Klub Sportowy "Orłowianka" Orłowo. Drużyna została założona w 1975, a obecnie występuje w Grupie IV bydoskiej B-klasy (ósmy poziom rozgrywkowy)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 93626
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 887 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Atlas Historyczny Polski. Kujawy i ziemia dobrzyńska w drugiej połowie XVI wieku, część II komentarz, indeksy, Warszawa 2021, s. 149.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 45 [dostęp 2016-05-03].
