Oratów
49°11′32″N 29°31′27″E/49,192222 29,524167
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Burmistrz |
Barski Igor Iwanowycz | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 4330 | ||||
| Kod pocztowy |
22600-22604 | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 49°11′32″N 29°31′27″E/49,192222 29,524167
| |||||
Oratów (ukr. Оратів, Oratiw) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie winnickim, siedziba rejonu oratowskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z 1448.
Parafia pw. Świętego Stanisława BM, należąca do dekanatu Winnica.
W okresie I Rzeczypospolitej miejscowość leżała w województwie bracławskim. W 1651 po wygranej przez wojsko I Rzeczypospolitej bitwie pod Beresteczkiem król Jan II Kazimierz podarował okoliczne dobra żołnierzom chorągwi tatarskiej rotmistrza Murzy Bohdanowicza.
Majątek Oratów w roku 1843 kupili Józefostwo Bobrowscy – rodzice Eweliny (ur. 1833, późniejszej matki Józefa Korzeniowskiego–Conrada) oraz Tadeusza Bobrowskiego (jego wychowawcy i mentora).
10 maja 1856 w Oratowie pobrali się rodzice Conrada – Apollo Korzeniowski herbu Nałęcz (ur. 1820) i Ewelina.
Tadeusz Bobrowski pisze o miejscowości:
… Był to niegdyś majątek Oratowskich, którzy za jagiellońskiej dynastyi dobra te dzierżyli. Szlachta to była ruska, a snać zażywna i butna, kiedy z ks. Wiśniowieckimi, dziedzicami Daszowszczyzny, wzajemnie zajazdy sobie robili (jak przekonał mnie o tem, niestety, tylko sumaryusz dokumentów, który miałem w ręku, a po śmierci ojca już nie znaleziony). Majątek, tak zwany klucz oratowski z m. Oratowa, wioski Oratówki, Honoratki, Kazimierzówki z Antonówką, Łopatynki i wsi Zarudzia złożony, dawno już wyszedł z imienia Oratowskich, którzy w końcu XVII wieku w osobach Wasyla i Hrehorego (jeżeli mnie pamięć po przeczytaniu tylko raz tego sumaryusza nie myli?) wygaśli, a z jedyną córką Wasyla przeszedł posagiem w dom Dąbrowskich, następnie w dom Orańskich, od którego z Antoniną Orańską posagiem dostał się generałowi Antoniemu Pułaskiemu (a nie „Puławskiemu” - piszą się bowiem „na Pułaziu Pułascy”, a nie z „Puław”) niegdyś zagorzałemu Barszczaninowi (był zaś synem Józefa, starosty wareckiego, a rodzonym bratem sławnej pamięci Kazimierza), następnie marszałkowi Targowicy. Oprócz Oratowszczyzny posiadał on klucze hołubecki i derażniański na Wołyniu i kilkanaście wiosek na Podlasiu (skąd Pułascy rodem) - jak mi to opowiadał dawny plenipotent Pułaskich, podsędek Stępkowski Antoni. Syn generała Kazimierz, ożeniony ze Świętosławą z Wołynia, córką Konsyliarza Targowicy, strwonił cały ten majątek nieładem, żadnego nawet wspomnienia tej wielkiej zamożności nie ostawiwszy; nie zostawił nawet porządnego domu w głównej rezydencji swojej w Oratowie. Za sprawą dekabrystów wzięty do fortecy pietropawłowskiej, wrócił do ruiny, bo w czasie więzienia podniesiono exdywizję na majątku cedowanym mu przez matkę - bowiem ojczysty dom już dawno był puszczony (...)[2]
Siedziba dawnej gminy Oratów w powiecie lipowieckim na Ukrainie.
Podczas okupacji hitlerowskiej, zimą 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 100 osób. 15 października 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[3].
Od 1984 roku posiada status osiedla typu miejskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.14.
- ↑ Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego str. 161.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1556.
Urodzeni[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oratów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 572.
- Oratów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 413.
- Oratów na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
