Oskórek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schemat budowy wewnętrznej dwóch metamerów skąposzczeta.
(4) – oskórek
Oznaczenia wszystkich liczb:
1 – światło jelita,
2 – tyflosolis,
3 – szczecinki,
4 – oskórek,
5 – naczynia krwionośne,
6 – nabłonek,
7 – mięśnie okrężne,
8 – przegroda międzysegmentowa,
9 – kanalik zakończony otworem wydalniczym,
10 – metanefrydium,
11 – segmentalny zwój nerwowy.

Oskórek[1][2], kutykula[1][2], kutikula[2] (łac. cuticula) – wytwór nabłonka pokrywający ciało wielu bezkręgowców[1][2] (m.in. nicieni[1], pierścienic[1], stawonogów[1][2]) oraz osłonic[1]. Niekiedy wyściela także ich ektodermalne narządy wewnętrzne[2]. Chroni ciało przed urazami, utratą wody oraz drobnoustrojami. Jego budowa różni się pomiędzy poszczególnymi grupami zwierząt. U nicieni i pierścienic w jego skład wchodzą głównie elastyczne białka[1]. U stawonogów natomiast jest on zbudowany w dużej części z chityny (połączonej z węglanem wapnia oraz fosforanem wapnia), stanowiąc sztywny zewnętrzny szkielet[1][2].

W większości przypadków oskórek jest co jakiś czas zrzucany i tworzy się nowy – zjawisko to nosi nazwę linienia. Do momentu stwardnienia nowego oskórka organizm rośnie. Wyjątek stanowią wieloszczety tworzące tzw. domki, które nie przylegają ściśle do ciała, przez co nie krępują wzrostu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Marzena Popielarska, Robert Konieczny, Grzegorz Góralski, Słownik szkolny. Biologia, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2008, s. 249, ISBN 978-83-7435-692-3.
  2. a b c d e f g Józef Razowski: Słownik entomologiczny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987. ISBN 83-01-07907-X.