Oskar Dawicki
 Performance Oskara Dawickiego przed Muzeum Archeologicznym w Krakowie, 2001 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Dziedzina sztuki |
fotografia |
| Epoka |
sztuka współczesna |
Oskar Dawicki (ur. 28 lipca 1971 w Starogardzie Gdańskim[1]) – polski artysta multimedialny, zajmuje się sztuką performance, wideo, fotografią i dokumentacją, tworzy instalacje i obiekty. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1996 ukończył malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom w pracowni prof. Lecha Wolskiego), gdzie wraz z Radosławem Nowakowskim i Wojciechem Kiwi Jaruszewskim tworzyli w latach 90. XX wieku grupę Tu Performance. Następnie wraz z Igorem Krenzem, Wojciechem Niedzielko i Łukaszem Skąpskim założył w 2001 roku grupę Azorro. Od 1994 występuje jako performer (od 1995 w charakterystycznej, błękitnej marynarce).
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Od 1995 roku występuje w charakterystycznej niebieskiej marynarce. Strój ten pełni rolę przebrania. Za każdym razem, gdy go zakłada, nie mówi w pełni otwarcie. Każdy gest, ale i wypowiedź należą wtedy do obszaru jego sztuki. Na początku swojej kariery wykonywał wiele performances oraz intensywnie uczestniczył w festiwalach tej sztuki. Od 1998 r. zaczyna wprowadzać do swoich działań kwestionowanie ich zasadności oraz sensu sztuki w ogóle. W 2002 r. wykonał performance, w którym przepytywany jest ze wszystkich istotnych dla sztuki kwestii i opinii. Na każde pytanie odpowiada „Nie wiem”[2].
W swoich akcjach Dawicki często posługuje się ironią i groteską, jego główną bronią jest humor. Podejmuje kwestie tożsamości, własnego istnienia, znikania i pojawiania się, które, poprzez kładzenie nacisku na osobę artysty i fakt występowania przed publicznością (niczym w popularnym one-man-show), doprowadziły go do podważenia idei performance’u. Przewrotnie wykorzystuje tradycje sztuki konceptualnej i krytyki instytucji, wcielając się w rolę zleceniodawcy (Dziesięciolecie malarstwa I-II, 2005; Portrety uliczne, 2003). W pracach wideo dokonuje ironicznej autorefleksji (Przepraszam, 2005). Postawę jego można odbierać jako konsekwentnie nieskuteczne uciekanie od sztuki[3].
W 2010 r. Łukasz Gorczyca i Łukasz Ronduda napisali książkę W połowie puste. Życie i twórczość Oskara Dawickiego, w której wątki biograficzne mieszają się z fikcyjnymi. Opowieść jest oparta o tytułowe życie i twórczość Dawickiego. W 2014 r. na jej podstawie nakręcono film Performer, w którym artysta zagrał samego siebie.
Przykładowe prace[edytuj | edytuj kod]
- Nieporozumienie (2007)
- I’m sorry (2005) – praca video, w której Dawicki przeprasza za „nieudaną” wystawę.
- Vanitas (2005) – artysta wystawił zbiór produktów spożywczych podłączonych do timerów odliczających czas ich „życia” – do terminu ważności.
- Koniec świata przez pomyłkę (Nekrologi) (2004)
- Projekt reklamowy (2002)
Wybrane wystawy[edytuj | edytuj kod]
Wystawy indywidualne
- 1999: Dasein Off, Galeria Zderzak, Kraków;
- 2002: Help!, Galeria Raster, Warszawa;
- 2002: Advertising Project, Galeria Display, Praga;
- 2003: O, Galeria Zachęta, Warszawa[4];
- 2005: Dziesięć lat malarstwa, Bunkier Sztuki, Kraków;
- 2007: Meblowanie mieszkania pułapki, Galeria Arsenał, Białystok[5];
- 2013: O dwie prace za mało, Galeria Arsenał, Białystok;
- 2013: O jedną pracę za mało, Galeria Raster, Warszawa;
- 2013: PERFORMER, Galeria Art Stations, Poznań[6];
- 2013: Ćwiczenia z aktywnej nieobecności, Galeria Centrum Kultury i Sztuki „Wieża Ciśnień”, Konin;
- 2014: Pies pijaka (wraz z Rafałem Bujnowskim), Gdańska Galeria Miejska 2, Gdańsk;
- 2015: Lacrimosa, Galeria Labirynt, Lublin
Wystawy zbiorowe
- 1996: Wrażliwość multimedialna, Bunkier Sztuki, Kraków;
- 2000: Model do składania, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko;
- 2001: 26 Youth Salon, Zagrzeb;
- 2002: Look at me, novart.pl, Bunkier Sztuki, Kraków;
- 2002: Sposób na życie, CSW Łaźnia, Gdańsk;
- 2003: Sztuka III RP, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko;
- 2005: Broniewski, Galeria Raster, Warszawa;
- 2006: W Polsce, czyli gdzie?, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2007: Re(ko)nesans malarstwa, Górnośląskie Centrum Kultury, Katowice;
- 2010: Idealna wystawa, CSW Znaki Czasu, Toruń
- 2015: #naukaczytania, Galeria Słodownia +1, Stary Browar, Poznań[7]
Prace w zbiorach[edytuj | edytuj kod]
- CSW Znaki Czasu, Toruń;
- Fundacja GESSEL dla Muzeum Narodowego, Warszawa;
- Fundacja Sztuki Polskiej ING, Warszawa;
- Galeria Arsenał, Białystok;
- Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk;
- Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Kraków;
- Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa;
- Muzeum Sztuki, Łódź;
- Zachęta Sztuki Współczesnej, Szczecin
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oskar Dawicki, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2010-04-06].
- ↑ Jagodzińska i Ujma 2005 ↓, s. 29.
- ↑ Jagodzińska i Ujma 2005 ↓, s. 30.
- ↑ O. zacheta.art.pl. [dostęp 2024-02-12]. (pol.).
- ↑ Oskar Dawicki - Meblowanie mieszkania pułapki. galeria-arsenal.pl. [dostęp 2024-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-11)]. (pol.).
- ↑ PERFORMER. Art Stations Foundation. [dostęp 2014-01-19].
- ↑ #Nauka czytania. UA Poznań. [dostęp 2016-06-22]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Architektura intymna, architektura porzucona / Intimate Architecture. Abandoned Architecture, Bytom, 2007 s. 32–33 [publikacja pracy: Panorama, 2006]
- Tekstylia bis. Słownik młodej polskiej kultury, Kraków, 2006, s. 506
- Katarzyna Jagodzińska, Magdalena Ujma: Oskar Dawicki: dziesięciolecie malarstwa = ten years of painting. Kraków: Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, 2005. ISBN 83-86905-63-8. OCLC 69493947. (pol. • ang.).
- Oskar Dawicki „O”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2003
- Oskar Dawicki: I’m Sorry, wyd. Galeria Raster, Warszawa 2015
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oskar Dawicki, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21].
- Galeria Raster: Oskar Dawicki.