Ostrolot ciemny
| Artamus cyanopterus[1] | |||
| (Latham, 1802) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ostrolot ciemny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Ostrolot ciemny (Artamus cyanopterus) – gatunek ptaka z rodziny ostrolotów (Artamidae) żyjący w lasach tropikalnych i subtropikalnych regionach[3] wschodniej i południowej Australii[4][5][6][7]. Liczba osobników światowej populacji ostrolota ciemnego nie jest znana, ale BirdLife International w 2004 nadał mu status IUCN „najmniejszej troski” (Least Concern). Ptak jest dość pospolity w swoim naturalnym siedlisku[3]
Cechy morfologiczne[edytuj | edytuj kod]
Ostrolot ciemny to średniej wielkości ptak, podobny do wróbla[6] z ciemnobrązowym[4], lub szarym upierzeniem[5]. Posiada czarną plamę przed oczami[6] i szare (czasem czarne)[6] skrzydła z białymi pręgami[4][5][6]. Ostrolot ciemny ma czarny, biało nakrapiany ogon[6][5][4]. Dziób jest niebieskoszary, z czarnym końcem[6][5][4].
Środowisko i tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Ostroloty ciemne żyją zwykle w lasach eukaliptusowych[6]. Występują na terenach od Atherton Tableland w Queenslandzie, na południe do Tasmanii i na zachód do Półwyspu Eyrego w Australii Południowej[4]. Podczas sezonu lęgowego gnieżdżą się w stadach po 10–30 osobników, by lepiej chronić swe młode przed drapieżnikami[4][8]. Jako ptaki społeczne ostroloty ciemne wypracowały system okrzyków służących do komunikacji np. ostrzegających przed niebezpieczeństwem[6].
Dieta[edytuj | edytuj kod]
Dieta ostrolotów ciemnych jest zróżnicowana. Żywią się różnymi rodzajami liści i trawiastym materiałem, które znajdują na ziemi, drzewach i krzewach. Zjadają także termity, motyle i inne owady, a także piją nektar z kwiatów[6][5][4].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Gniazdo ostrolota ciemnego składa się z gałązek, korzeni i listowia, połączonych razem w kulistą formę powiązaną trawą[4]. Gniazdo znajduje się w bezpiecznym miejscu, pod korą lub na wysokiej gałęzi drzewa, czasami w wydrążeniu w pniu drzewa[4]. Budowane jest przez kilka ptaków w czasie od sierpnia do stycznia[6]. Następnie główna para pilnuje gniazda, podczas gdy inne osobniki pomagają opiekować się młodymi[6]. Samica składa 3–4 białe jajka. Młode wykluwają się po 16 dniach, a po kolejnych 20 wylatują z gniazda[6].
Status[edytuj | edytuj kod]
Ostrolot ciemny występuje na dość dużym obszarze, szacowanym na 745 tysięcy km[3]. Liczba osobników gatunku nie została jeszcze obliczona, jednak najprawdopodobniej jest powszechnie spotykanym ptakiem. Z tego powodu został zakwalifikowany przez IUCN do kategorii „najmniejszej troski”[3]. Klasyfikacja ta może się jednak zmienić pod wpływem dalszych badań.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Artamus cyanopterus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Dusky Woodswallow (Artamus cyanopterus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-30)]. (ang.).
- ↑ a b c d e BirdLife International, Artamus cyanopterus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2019-3 [dostęp 2019-12-18] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Dusky Woodswallow Artamus cyanopterus ArthurGrosset.com
- ↑ a b c d e f Dusky Woodswallow. [w:] Birds in Backyards [on-line]. BirdLife Australia. [dostęp 2020-12-07]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Woodswallows: Artamidae - Dusky Woodswallow (artamus Cyanopterus): Species Account www.animals.jrank.org
- ↑ Taylor, Robin Wild Places of Greater Melbourne (1999)
- ↑ Dusky Woodswallow. Featherdale Wildlife Park. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-09)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- del Hoyo, Josep, A. Elliott, J. Sargatal, J. Cabot, Handbook of the Birds of the World Barcelona: Lynx Edicions, 1992.
- Dickinson, Edward C., ed. The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World, 3rd edition Princeton, NJ and Oxford, U.K.: Princeton University Press, 2003.
- Forshaw, Joseph, ed. Encyclopedia of Birds, 2nd ed. San Diego, CA: Academic Press, 1998.
- Harrison, Colin James Oliver. Birds of the World London and New York: Dorling Kindersley, 1993.
- Perrins, Christopher M., and Alex L. A. Middleton, eds. The Encyclopedia of Birds. New York: Facts on File, 1985.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).