Uszkor bagienny

Uszkor bagienny
	Otomys irroratus
	(Brants, 1827)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	myszokształtne
Nadrodzina	myszowe
Rodzina	myszowate
Podrodzina	uszkory
Rodzaj	uszkor
Gatunek	uszkor bagienny
Synonimy
	O. auratus Wroughton, 1906; O. bisulcatus F. Cuvier, 1829; O. capensis G. Cuvier, 1830; O. coenosus Thomas, 1918; O. cupreoides Roberts, 1946; O. cupreus Wroughton, 1906; O. natalensis Roberts, 1929; O. obscura (Lichtenstein, 1842); O. orientalis Roberts, 1946; O. randensis Roberts, 1929; O. saundersiae Roberts, 1929; O. typicus (A. Smith, 1834);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Uszkor bagienny^[3] (Otomys irroratus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae)^[4].

Średnie wymiary[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała: 13–20 cm
Długość ogona: 5–17 cm

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje na wilgotnych terenach trawiastych i na bagnach w południowej Afryce.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Uszkor bagienny jest gryzoniem o krępym ciele oraz masywnej głowie ze stosunkowo tępym, zaokrąglonym pyskiem i małymi uszami. Z wyglądu podobny jest do dużego nornika. Jego cechę szczególną zajmują bruzdy znajdujące się po obu stronach siekaczy. Jest aktywny zarówno w ciągu dnia, jak i nocą. Żywi się trawą, jagodami, nasionami i młodymi pędami różnych roślin. Podobnie jak wszystkie uszkory dobrze pływa, a w razie niebezpieczeństwa nurkuje. Gniazdo zakłada zwykle nad powierzchnią ziemi, jednak na niektórych terenach zajmuje nory opuszczone przez inne zwierzęta. Uszkory bagienne rzadko wprawdzie wyrządzają szkody w uprawach rolnych, jednak pasożytujące na nich kleszcze, pchły czy wszy (np. Polyplax otomydis) mogą być nosicielami zarazków powodujących ciężkie choroby np. dżumę. Gryzonie te są ważnym źródłem pokarmu dla wielu drapieżników.

Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]

Samica dojrzewa płciowo w wieku 10 tygodni, samiec około 3 tygodnie później.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Otomys irroratus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Otomys irroratus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 283–284. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Otomys irroratus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 lipca 2012]

[itis-1] Otomys irroratus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Otomys irroratus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-3] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 283–284. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[msw-4] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Otomys irroratus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 lipca 2012]

[1]

[2]

[3]

[4]