Ottessa Moshfegh

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ottessa Moshfegh
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1981
Boston, USA

Język

angielski

Alma Mater

Barnard College

Dziedzina sztuki

proza

Multimedia w Wikimedia Commons

Ottessa Moshfegh (ur. 1981 w Bostonie) – amerykańska powieściopisarka. Nominowana do nagrody Hemingway Foundation/PEN Award, finalistka Nagrody Bookera i National Book Critics Circle Award(inne języki)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny muzycznej. Ojciec Ottessy, Farhoud Moshfegh, urodził się w Araku. Jako dziewiętnastolatek wyjechał uczyć się w szkole muzycznej w Monachium, następnie grał w orkiestrze w Tajwanie. Wstąpił do Królewskiego Konserwatorium w Belgii, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Dubravkę, skrzypaczkę pochodzenia chorwackiego. Para początkowo planowała zamieszkać w Iranie, jednak ostatecznie przeprowadzili się do USA, w obawie przed rewolucją islamską[1].

Ottessa Moshfeg urodziła się w 1981 roku w Bostonie, wychowywała się w Newton[2]. Ma dwoje rodzeństwa: Dariusa i Sarvenaz[1].

Od czwartego roku życia grała na pianinie, później, przez jakiś czas, grała również na klarnecie. Edukację muzyczną pobierała w Konserwatorium Nowej Anglii. Jako nastolatka zmieniła zainteresowania i zamiast muzyką, zajęła się pisaniem[1].

Ukończyła Barnard College w 2002 roku i wyjechała do Wuhan, gdzie uczyła angielskiego i pracowała w barze. W 2005 roku zamieszkała w Nowym Jorku i rozpoczęła pracę w wydawnictwie Overlook Press. Zaprzyjaźniła się z redaktorką Jean Stein, która zachęcała ją do pisania. W wyniku poważnej choroby kociego pazura i związanych z nią objawów, Moshfegh opuściła Nowy Jork i rozpoczęła studia na Uniwersytecie Browna, gdzie uzyskała stypendium. Zainspirowana przeczytaną w bibliotece notatką w gazecie z 1851 roku, napisała swoją nowelę McGlue, którą wydała w 2014 roku[1].

W roku 2013 zakwalifikowała się do prestiżowego stypendium Stegner Fellowship na Uniwersytecie Stanforda[3]. W 2015 roku wydała kolejną powieść – Byłam Eileen[1]. W 2016 roku podczas wywiadu poznała swojego przyszłego męża, dziennikarza Luke’a Goebela[1]. W 2018 roku wydała kolejną powieść: Mój rok relaksu i odpoczynku[4].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • McGlue (nowela, 2014)
  • Eileen[1], wyd. pol.: Byłam Eileen, tłum. Teresa Tyszowiecka-Tarkowska[5] (powieść, 2015)[1]
  • Homesick for Another World, wyd. pol.: Tęsknota za innym światem, tłum. Łukasz Buchalski[5] (zbiór opowiadań, 2016)
  • My Year of Rest and Relaxation[4], wyd. pol.: Mój rok relaksu i odpoczynku, tłum. Łukasz Buchalski[5] (powieść, 2018)[4]
  • Death in Her Hands (powieść, 2020)[6]
  • Lapvona (powieść, 2022)[7], wyd. pol.: Lapvona, tłum. Teresa Tyszowiecka[8]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda „Paris Review” Plimpton Prize for Fiction (2013)[9]
  • Fence Modern Prize za McGlue (2014)[1]
  • Believer Book Award za McGlue[10]
  • Hemingway Foundation/PEN Award za Byłam Eileen (2016)
  • Nominacja do Nagrody Bookera za Byłam Eileen (2016)[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Ariel Levy, Ottessa Moshfegh’s Otherworldly Fiction [online], The New Yorker [dostęp 2020-03-05] (ang.).
  2. ↑ Kate Kellaway, Ottessa Moshfegh: I didn’t set out to write Eileen as a noir novel, „The Guardian”, 28 lutego 2016, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-03-05] (ang.).
  3. ↑ Former Stegner Fellows, Creative Writing Program [online], creativewriting.stanford.edu [dostęp 2020-03-05].
  4. ↑ a b c Lincoln Michel, The Pleasures of Hating in ‘My Year of Rest and Relaxation’ [online], Chicago Review of Books, 8 sierpnia 2018 [dostęp 2020-03-05] (ang.).
  5. ↑ a b c Agata Pyzik, Trywialne iluminacje, „Dwutygodnik”, czerwiec 2021, ISSN 2299-8128.
  6. ↑ Death in Her Hands by Ottessa Moshfegh [online], PenguinRandomhouse.com [dostęp 2020-11-03] (ang.).
  7. ↑ Fiction Book Review: Lapvona by Ottessa Moshfegh [online], Publishers Weekly, 21 czerwca 2022 [dostęp 2022-05-31].
  8. ↑ Ottessa Moshfegh, Lapvona, Pauza, 2023, ISBN 978-83-968023-7-8.
  9. ↑ Ottessa Moshfegh by Lorin Stein – BOMB Magazine [online], bombmagazine.org [dostęp 2020-03-05].
  10. ↑ Ottessa Moshfegh, Penguin Random House [online], PenguinRandomhouse.com [dostęp 2020-03-05] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ottessa_Moshfegh&oldid=72956173”