Otton Steinborn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otton Steinborn
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Otton Andrzej Steinborn

Data i miejsce urodzenia

26 maja 1868
Nowy Sumin

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1936
Toruń

Burmistrz Torunia (komisaryczny)
Okres

od 18 stycznia 1920
do 9 lutego 1921

Poprzednik

Arnold Hasse (nadburmistrz)

Następca

Bolesław Wolszlegier (komisaryczny prezydent)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi

Otton Andrzej Steinborn (ur. 26 maja 1868 w Nowym Suminie, zm. 4 lipca 1936 w Toruniu) – lekarz dermatolog, działacz społeczno-polityczny, burmistrz Torunia w 1920, senator I i II kadencji w latach 1926–1930.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z rodziny niemieckiej. Urodził się w Borach Tucholskich, w rodzinie Johanna, nauczyciela i kierownika szkoły, oraz Elżbiety Klemp. Ukończył progimnazjum biskupie w Pelplinie (gdzie rozpoczął naukę w 1880), a następnie uczęszczał do gimnazjum chełmińskiego, w którym przystąpił do filomatów (tajnego stowarzyszenia polskiej młodzieży). Został przymusowo przeniesiony do gimnazjum w Demmin, gdzie w 1891 zdał maturę. Początkowo studiował teologię, ale po roku przeniósł się na medycynę. Studiował w Würzburgu, Berlinie, Monachium, Rostocku i Lipsku, gdzie w 1899 obronił pracę doktorską. Po uzyskaniu doktoratu przybył do Torunia, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu (w 1906 zasiadł w jego zarządzie).

W czasie I wojny światowej był lekarzem w armii niemieckiej. Występował w obronie praw narodowych ludności polskiej, osobiście kierował przygotowaniami do powitania Wojska Polskiego w Toruniu. Po zakończeniu wojny był prezesem powstałej w listopadzie 1918 Polskiej Rady Ludowej w Toruniu. Jako reprezentant ludności polskiej powitał wojsko 18 stycznia 1920, które wkroczyło do miasta. Tegoż samego dnia objął stanowisko komisarycznego burmistrza Torunia. Pełnił tę funkcję do 9 lutego 1921. Działał potem w Narodowej Partii Robotniczej. W latach 1921–1933 był radnym Torunia. 27 marca 1926 złożył ślubowanie, obejmując mandat senatora Rzeczypospolitej I kadencji na miejsce Juliana Szychowskiego, który zrzekł się mandatu. Był również senatorem II kadencji (1928–1930) z województwa pomorskiego z listy Narodowej Partii Robotniczej[1].

15 października 1900 ożenił się z Heleną Tomilą z Kawczyńskich (1875–1952). Mieli synów Witolda (1901–1983) i Adama (1903–1982) oraz córkę Bognę (1911–1985)[2]. Jego wnuczką jest Bożena Steinborn, historyk sztuki i była kurator wrocławskiego Muzeum Narodowego[3].

Zmarł w Toruniu[potrzebny przypis]. Został pochowany na cmentarzu św. Jerzego[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Członkowie Zarządu Konfraterni Artystów w Toruniu (1935). Otton Steinborn (z brodą).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Grób Ottona i Heleny Steinbornów na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu
  1. Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 13, 165–166.
  2. Otto Steinborn [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-04-14].
  3. Dziadek Otton i niepodległa Polska, „Nowości”, 16 stycznia 2015
  4. Niedzielska 1992 ↓, s. 44.
  5. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy narodowo-społecznej”.
  6. M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu pracy intelektualnej na Pomorzu”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]