Owca śnieżna
| Ovis nivicola[1] | |
| Eschscholtz, 1829 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
owca śnieżna |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Owca śnieżna[3][4] (Ovis nivicola) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych, blisko spokrewniony z północnoamerykańskimi dzikimi owcami jukońską i kanadyjską. Przez część systematyków owca śnieżna uważana jest za podgatunek owcy jukońskiej lub kanadyjskiej, w polskiej literaturze zoologicznej również opisywana była pod nazwą Ovis dalli[5] lub Ovis canadensis nivicola[6].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 140–175 cm, długość ogona do 15 cm, wysokość w kłębie ok. 100 cm, masa ciała do 100 kg. Ubarwienie szarożółte lub ciemnobrunatne, spód biały lub kremowy. Masywne, ślimakowe rogi, u samców o długości do 89 cm (rekordowy okaz posiadał rogi długości 111 cm[7]), u samic cieńsze i krótsze. Owce śnieżne zamieszkują otwarte tereny górskie. Występują w środkowej, północnej i wschodniej Syberii.
Reprodukcja[edytuj | edytuj kod]
Samice osiągają dojrzałość płciową po 2 latach, samce w wieku 5 lat. Okres godowy przypada na październik i grudzień. Młode samce z reguły nie są dopuszczane do samic przez starsze, większe barany. Po ciąży trwającej około 8,5 miesiąca, na świat przychodzi jedno młode. Samica przed porodem opuszcza stado i udaje się w odosobnione miejsce[8].
Behawior[edytuj | edytuj kod]
Tworzy liczne jednopłciowe stada. W grupach kawalerskich o hierarchii decyduje rozmiar rogów, z reguły nie ulega ona zmianom nawet podczas okresu godowego, choć pomiędzy samcami o porównywalnym porożu dochodzić wtedy może do zrytualizowanych potyczek. Zderzenie rogami poprzedza wymiana spojrzeń i póz z oddali. Żywi się trawami i porostami[8].
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Caprinae Specialist Group wyróżnia cztery podgatunki owcy śnieżnej (w nawiasie podano kategorię zagrożenia według IUCN każdego z nich)[9]:
- O. n. nivicola Eschscholtz, 1829 (NT) – podgatunek nominatywny
- O. n. alleni Matschie, 1907 (LC)
- O. n. borealis Severtzov, 1973 (VU)
- O. n. lydekkeri Kowarzik, 1913 (LC)
Wilson i Reeder wyróżniają jeszcze[10]:
- O. n. kodarensis Medvedev, 1994
- O. n. koriakorum Chernyavskii, 1962
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ovis nivicola, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Ovis nivicola, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- ↑ Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
- ↑ Małgorzata i Izabella Szmurło (tłum.): Góry. Warszawa: Delta, 1997, seria: Encyklopedia Dzikich Zwierząt. ISBN 83-86698-62-4.
- ↑ a b José R. Castelló, BOVIDS OF THE WORLD Antelopes, Gazelles, Cattle, Goats, Sheep, and Relatives, Princeton University Press, 41 William Street, Princeton, New Jersey 08540, 2016, s. 370, ISBN 978-0-691-16717-6 (ang.).
- ↑ Shackleton, David M., ed.: Wild sheep and goats and their relatives : status survey and conservation action plan for Caprinae. 1997. ISBN 2-8317-0353-0. [dostęp 2014-02-03]. (ang.).
- ↑ Wilson & Reeder: Ovis nivicola. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic. [dostęp 2014-02-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Huffman Brent: Ovis nivicola, Snow sheep, Siberian bighorn sheep. www.ultimateungulate.com. [dostęp 2007-12-29]. (ang.).