Owca wielkopolska
Owca wielkopolska – jedna z ras owcy domowej, hodowana w Polsce.
Polska syntetyczna rasa owiec nizinnych wyhodowana w latach 1948-1976[1][2][3] pod kierunkiem prof. Zdzisława Śliwy[1]. Tworzenie rasy zaczęto od połączenia ras biała świniarka, owca leszczyńska, merynos polski, do uszlachetnienia rasy użyto tryków rasy kent[1]. Owce wielkopolskie przydatne są do uniwersalnego użytkowania mięsno[4][5] - wełnistego[3][2]. Dorosłe osobniki dają rocznie ok. 4,7 kg wełny[4]. Nie posiada rogów[4]. Tryki ważą około 115 kg, a maciorki 70 kg[4]. W okresie intensywnego rozwoju owczarstwa w Wielkopolsce, owce tej rasy stanowiły drugą pod względem liczebności populację w Polsce[3][1]. Za szczyt liczebności owiec tej rasy, uznaje się rok 1986, gdzie liczebność wynosiła 4.991 tys. sztuk[1]. Za wyhodowanie owcy wielkopolskiej zespół prof. Z. Śliwa, doc. E. Kozal i dr A. Gut otrzymał Nagrodę Państwową drugiego stopnia. Największe i najstarsze stado zarodowe znajduje się w miejscowości Brody, w Doświadczalnym Gospodarstwie Rolnym Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu[1]. Osiem stad jest objętych programem ochrony zasobów genetycznych zwierząt gospodarskich[3][1][2]. Według przepisów Unii Europejskiej, jest uznana za zagrożoną wyginięciem[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Jagnięcina z owcy rasy wielkopolskiej
- ↑ a b c d Instytut Zootechniki - Państwowy Instytut Badawaczy RASY RODZIME-OWCE. [dostęp 2013-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-30)].
- ↑ a b c d Charakterystyka ras - Owca wielkopolska
- ↑ a b c d wielkopolska owca, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2013-06-08].
- ↑ Rasy owiec. [dostęp 2013-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)].