Płomykówka (ptak)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Płomykówka zwyczajna)
Płomykówka
Tyto alba[1]
(Scopoli, 1769)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sowy

Rodzina

płomykówkowate

Podrodzina

płomykówki

Rodzaj

Tyto

Gatunek

płomykówka

Synonimy
  • Strix alba Scopoli, 1769[1]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Zasięg występowania w najszerszym ujęciu systematycznym (obejmuje podgatunki z Australazji wydzielone jako T. delicatula)
Płomykówka nagrana w Walii

Płomykówka[3] (Tyto alba) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny płomykówkowatych (Tytonidae). Spośród wszystkich sów najbardziej rozpowszechniony na świecie gatunek[4]. Zamieszkuje wszystkie kontynenty oprócz Antarktyki. W Polsce nieliczny ptak lęgowy (tylko podgatunek T. alba guttata), osiadły.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Opisana w roku 1769 przez Giovanniego Antonia Scopolego. Nie jest zaliczana do rodziny puszczykowatych, ponieważ różnią się różnymi cechami anatomicznymi, m.in. budową mostka oraz rozwojem puchu u piskląt.

Pierwszy człon nazwy naukowej – Tyto – pochodzi od gr. τυτω tutō, τυτους tutous – „sowa, nocna sowa”[5]. Nazwa gatunkowa alba oznacza po łacinie barwę białą[6].

Systematyka gatunku jest skomplikowana i pozostaje kwestią sporną. Do T. alba zaliczano nawet do 46 podgatunków[7], część z nich uznano jednak za nieważne bądź wydzielono do osobnych gatunków – płomykówkę nadobną (T. delicatula), płomykówkę szarolicą (T. glaucops) i płomykówkę andamańską (T. deroepstorffi)[3][7][8][9]. Autorzy wydanego w 1999 roku 5. tomu Handbook of the Birds of the World wyróżniali np. 28 podgatunków[7], a autorzy The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World z 2013 roku, w oparciu o którą powstała Kompletna lista ptaków świata – 24 podgatunki[8]. Niektórzy badacze proponują dalej idący podział taksonomiczny, np. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) do T. alba zalicza obecnie tylko 10 podgatunków zamieszkujących Europę, Bliski Wschód, Afrykę oraz wyspy wschodniego Atlantyku, Madagaskar i Komory[9].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Płomykówka w locie
Czaszka płomykówki, widoczny mocny dziób
Wygląd zewnętrzny
(opis dotyczy rodzimego podgatunku T. alba guttata) Obie płci ubarwione jednakowo, ale samice są nieco większe od samców. Sylwetka smukła, skrzydła długie i wąskie, nogi długie i opierzone. Szlara w kształcie serca, wokół oczu rdzawa, na zewnątrz bieleje. Oczy czarne. Wierzch szarobrązowy z nielicznymi drobnymi plamkami. Lotki i sterówki jasnobrązowe w poprzeczne ciemne pasy. Spód żółtobrązowy z drobnymi plamkami (zalatujący czasem podgatunek zachodnioeuropejski T. alba alba ma brzuch biały z ciemnymi plamkami).
Wymiary[10]
długość ciała: ok. 35 cm
rozpiętość skrzydeł: ok. 85–93 cm
masa ciała: samce ok. 320 g, samice ok. 349 g
Głos
Płomykówki znane są z wydawanych przez siebie specyficznych okrzyków. Głos samca to wysokie, chrapliwe skrzeczenie trwające średnio 2 sekundy, z przerwami co 1–20 sekund. Nawołuje w locie albo siedząc na drzewie lub dachu budynku. Głos kontaktowy samicy jest wyższy, dźwięczny i bardzo przeraźliwy. Obie płcie odzywają się z reguły tylko w sezonie lęgowym. Pisklęta dopominają się o jedzenie sycząc (starsze) i trelując (młodsze).
Zachowanie
Płomykówki mają bardzo dobrze rozwinięty zmysł słuchu oraz zdolność widzenia w słabym oświetleniu, dzięki czemu są doskonałymi myśliwymi. Potrafią dokładnie zlokalizować ofiarę nawet w całkowitej ciemności – pomaga im w tym asymetryczne usytuowanie uszu. Gdy hałas jest zbyt uciążliwy, bardzo wrażliwe uszy mogą być zasłonięte małymi klapkami z piór. Jak wszystkie sowy, płomykówki latają bezszelestnie dzięki specyficznym piórom podobnym do puchu, mogą więc zbliżyć się do ofiary praktycznie niezauważone.
Długość życia
Płomykówki żyją z reguły dość krótko – większość z nich ginie w pierwszym roku życia. Średnia długość życia na wolności wynosi ok. 4 lat, ale rekordowa ponad 15 lat[11]. Wysoka śmiertelność jest związana m.in. z trudnościami w zdobyciu pożywienia zimą, kiedy ziemię pokrywa śnieg. Kompensowana jest ona przez wysoką rozrodczość w korzystnych okresach.

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Osiedla ludzkie, w pobliżu pól i łąk, równiny z zadrzewieniami, wrzosowiska i pola.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Prawie wyłącznie drobne ssaki – gryzonie: norniki, myszy i owadożerne: ryjówki aksamitne (te ostatnie mogą stanowić do 30% zdobyczy). Dużo rzadziej chwyta małe ptaki, płazy, nietoperze czy owady (ćmy). Poluje o zmroku, nocą i o świcie, z reguły szuka ofiary lecąc nisko nad polem lub łąką. Przy polowaniu posługuje się przede wszystkim słuchem, ale też wzrokiem. Gdy namierzy ofiarę, chwyta ją szponami i zabija uderzeniem dzioba w podstawę czaszki, a następnie połyka w całości. Może też robić zapasy z upolowanych gryzoni, zwłaszcza w okresie lęgowym. Płomykówka usuwa przez dziób wypluwki 2–3 razy dziennie. Świeże mają ciemnoszary, połyskliwy kolor. Ich długość wynosi 30–80 mm, a średnica 15–25 mm. Sowa zostawia je zawsze w tym samym miejscu.

Lęgi[edytuj | edytuj kod]

Jajo płomykówki
Pisklę płomykówki
Podrośnięte pisklęta płomykówki

Zazwyczaj jeden lęg w roku, choć przy dużej obfitości gryzoni wyprowadza dwa, a sporadycznie nawet trzy lęgi (pomiędzy kwietniem a wrześniem). Jeżeli nie ma dostatecznej ilości myszy, aby karmić młode, nawet 60% płomykówek może nie przystąpić do lęgu.

Zachowania godowe
Podczas zalotów samiec odbywa loty tokowe połączone z „klaskaniem” skrzydłami i ściga samicę. Oboje wydają przy tym skrzeczące i chrapliwe dźwięki.
Gniazdo
Poszukiwanie miejsca legowiska należy do samca. Wybrane miejsce to najczęściej ciemne i rzadko odwiedzane części zabudowań, stodoły, strychy, ruiny, kościelne wieże, wiatraki itp., czasem także dziuple drzew. Wykorzystuje również skrzynki lęgowe wieszane przez człowieka.
Jaja
W lęgu jest zazwyczaj od 4 do 8 jaj (maksymalnie 15), składane w odstępach dwudniowych (dlatego pisklęta są potem różnej wielkości i w razie niedostatku pożywienia te najmłodsze i najsłabsze giną). Jaja owalne, równobiegunowe, białe, z masą ok. 20 g, o wymiarach ok. 30x40 mm, są często składane na wyściółce z rozkładających się wypluwek.
Wysiadywanie
Jaja wysiaduje tylko samica przez okres około 30–34 dni. Samica nie opuszcza gniazda, karmi ją samiec, który wielokrotnie w ciągu nocy przynosi pożywienie.
Pisklęta
Pisklęta są okryte białym puchem. Samica karmi je rozrywając zdobycz na mniejsze kawałki. W wieku 15 dni jadają 4–5 myszy dziennie i potrafią już połknąć całą mysz. Młode opuszczają gniazdo po 50–60 dniach, choć przez najbliższe kilka tygodni jeszcze wracają do niego na dzień. Przez 3–5 tygodni są jeszcze zależne od pożywienia przynoszonego przez rodziców. Młode ptaki osiągają dojrzałość płciową po około roku.

Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje płomykówkę za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, mieści się w przedziale 4–10 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[2]. IUCN stosuje jednak starsze, szersze ujęcie systematyczne i wlicza do T. alba podgatunki z Australazji i Andamanów, wydzielane przez część autorów jako, odpowiednio, T. delicatula i T. deroepstorffi.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, wymaga ochrony czynnej[12]. Na Czerwonej liście ptaków Polski został sklasyfikowany jako gatunek niedostatecznie rozpoznany (DD – Data Deficient) ze względu na skryty tryb życia i trudność dokładnego określenia liczebności i jej trendu[13]. W latach 2013–2018 liczebność krajowej populacji lęgowej szacowano na 1000–1500 par[14].

W ostatnich latach liczebność płomykówki w Polsce zmniejsza się. Jedną z głównych przyczyn jest ograniczanie ilości miejsc odpowiednich do założenia gniazda – przy okazji remontów wież kościelnych, strychów i stodół najczęściej zamyka się otwory wlotowe, z których korzystały ptaki. Ochrona gatunku powinna więc polegać przede wszystkim na pozostawianiu dostępu do miejsc dogodnych do założenia gniazda, a gdy jest to niemożliwe, na wieszaniu skrzynek lęgowych o specjalnej konstrukcji.

Inne zagrożenia to: intensyfikacja rolnictwa (w konsekwencji spadek liczby drobnych gryzoni – głównego pożywienia), stosowanie pestycydów (powodują zatrucia i zaburzenia w tworzeniu się skorupki jaj w ciele samicy), rozbudowa dróg (kolizje z samochodami), klimat (płomykówki często nie przeżywają ostrych zim), wypadanie piskląt z wysoko umiejscowionych gniazd.

Podgatunki[edytuj | edytuj kod]

Podgatunek T. a. tuidara (Brazylia)

Autorzy The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World wyróżnili 24 podgatunki, zamieszkujące odpowiednio[8][3]:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Tyto alba, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b Tyto alba, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  3. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Tytoninae Mathews, 1912 (1866) - płomykówki (Wersja: 2018-04-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-28].
  4. Carl D. Marti: Barn Owl Reproduction: Patterns and Variation near the Limit of the Species' Distribution. [w:] The Condor [on-line]. American Ornithological Society, May, 1994. s. 468–484. [dostęp 2018-02-24]. (ang.).
  5. James A. Jobling: The Key to Scientific Names. [w:] Birds of the World [on-line]. Cornell Laboratory of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. (ang.).
  6. James A. Jobling: The Key to Scientific Names. [w:] Birds of the World [on-line]. Cornell Laboratory of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. (ang.).
  7. a b c Common Barn-owl (Tyto alba). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)]. (ang.).
  8. a b c Dickinson, E.C. & J.V. Remsen Jr. (red.): The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th Edition. T. 1. Eastbourne, U.K.: Aves Press, 2013. ISBN 978-0-9568611-0-8.
  9. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. [dostęp 2021-05-28]. (ang.).
  10. Wrzosowiska i lasy mieszane. Warszawa: Świat Książki, 1999, s. 18. ISBN 83-7175-212-1.
  11. BTO BirdFacts | Barn Owl, blx1.bto.org [dostęp 2017-04-17] (ang.).
  12. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  13. Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
  14. Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Christine Sourd: Encyklopedia dzikich zwierząt – Wrzosowiska i lasy mieszane. Delta, 1998. ISBN 83-7175-212-1.
  • Klaus Richarz, Anne Puchta: Ptaki. Przewodnik. Warszawa: Muza SA, 2006, 2009, s. 256. ISBN 978-83-7495-018-3.
  • Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2005. ISBN 83-7073-360-3.
  • Paul Sterry, Andrew Cleave, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy. Przewodnik. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.
  • Wrzosowiska i lasy mieszane. Warszawa: Świat Książki, 1999. ISBN 83-7175-212-1.
  • Tajemnice zwierząt: Ptaki drapieżne Europy. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1991. ISBN 83-7023-149-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]