Płycina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Płycina na dworze w Roztokach

Płycina – element dekoracyjny w kształcie fragmentu płaszczyzny (ściany, stropu, elewacji) ujęty w obramowanie, zwykle z profilowanych listew, czasem wklęsły lub wypukły[1]. Zazwyczaj płycina posiada kształt czworoboku, może być owalna, okrągła lub nieregularna. Pole płyciny bywa dekorowane płaskorzeźbą, malowidłem, intarsją lub innymi technikami zdobniczymi[1]. Stosowane szczególnie w architekturze starożytnego Rzymu i nowożytnej[2].

W stolarce budowlanej i meblarstwie jest to cienka deseczka w okładzinach ścian (boazeriach), wypełnienie lub okładzina skrzydła drzwi. Deseczki te są fazowane i mocowane we wpust lub wręg, obramione listwami[1].

Płycina heraldyczna[edytuj | edytuj kod]

Płyciny zawierające herby szlacheckie znajdują się m.in. w zabytkowych dworach w: Mojęcicach, Roztokach, Starej Łomnicy; pałacach w: Wleniu, Dużej Wólce i w kościele (Jędrzychów).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Sztuka świata. Słownik terminów L-Ż. tom 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 154. ISBN 978-83-213-4727-1.
  2. Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 320. ISBN 83-01-12365-6.
  3. Kamienica przy ul. Jana Kochanowskiego 13 w Katowicach
  4. Kościół pw. św. Józefa w Krakowie (Podgórze)
  5. Kościół pw. św. Józefa w Krzeszowie