PZL M19
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x silnik turbośmigłowy UACL PT6A-27 |
| Moc |
500 kW każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,55 m |
| Długość |
11,98 m |
| Wysokość |
5,30 m |
| Powierzchnia nośna |
29,26 m² |
| Masa | |
| Własna |
2342 kg M19P |
| Startowa |
4750 kg wszystkie wersje |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
405 km/h na wys. 3000 m |
| Prędkość przelotowa |
366 km/h na wys. 3000 m |
| Prędkość patrolowa |
815 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
9,2 m/s |
| Pułap |
8380 m |
| Zasięg |
1 325 km |
| Rozbieg |
805 m |
| Dobieg |
640 m |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 16 | |
PZL M19 – polski projekt pasażerskiego dwusilnikowego samolotu przeznaczonego do komunikacji lokalnej, opracowany w Ośrodku Badawczo Rozwojowym WSK PZL Mielec. Projekt nigdy nie wyszedł poza stadium rysunków technicznych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1977 roku Polskie Zakłady Lotnicze zawarły umowę na licencyjną budowę w kraju samolotu Piper PA-34 Seneca, znanego jako PZL M-20 Mewa. Poza licencją PZL nawiązały z firmą Piper Aircraft również współpracę przy projektowaniu nowego samolotu pasażerskiego o niewielkim zasięgu. Nowa maszyna miała bazować konstrukcyjnie na modelu Piper PA-35 Pocono, zdolnym przewozić 18 pasażerów, który ostatecznie nie wszedł do produkcji w zakładach Piper. Nowy samolot miał być od niego większy i mieć możliwość przewożenia około 35 pasażerów. Uzgodniono wstępny podział prac, jakie należało wykonać; wytwórnia Piper oferowała pomoc w finansowaniu projektu i dostawach potrzebnych materiałów. Ostatecznie w Mielcu pod kierownictwem inżynierów Stanisława Jachyra i Tadeusza Widełka rozpoczęto prace nad mniejszym niż wstępnie planowano samolotem. Położenie nacisku na prace projektowe związane z samolotem PZL I-22 Iryda i wycofanie się amerykańskiej wytwórni z finansowania dalszych prac zaowocowało anulowaniem całego programu.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
M19 miał być metalowym dolnopłatem zdolnym do przewożenia 16 pasażerów i dwuosobową załogę. Płat o obrysie prostokątno-trapezowym, dwudźwigarowy w części pomiędzy silnikami i jednodźwigarowy w części zewnętrznej. Owalny kadłub o konstrukcji półskorupowej. Maszyna miała posiadać klasyczne usterzenie, poziome o obrysie trapezowym, płytowe z klapką dociążająco-wyważającą. Statecznik pionowy dwudźwigarowy, skośny o obrysie trapezowym. Na sterze kierunku klapka wyważająca. Podwozie trójpodporowe, przednie dwukołowe chowane do wnęki w kadłubie, główne z pojedynczymi kołami chowane do wnęk w skrzydłach. Samolot miał być napędzany dwoma silnikami turbośmigłowymi UACL PT6A-27 z trójłopatowymi śmigłami z możliwością odwracania ciągu. Zbiorniki paliwa umieszczone w skrzydłach o całkowitej pojemności 1290 dm².
Wersje (przewidywane)[edytuj | edytuj kod]
- M19PT – pasażersko towarowa
- M19P – pasażerska
- M19D – wersja dyspozycyjna
- M19F – samolot do prac fotogrametrycznych
- M19Z – wersja wojskowa, patrolowo rozpoznawcza
- M19G – specjalistyczna wersja do poszukiwań geologicznych
- M19S – wersja szkolno treningowa dla pilotów samolotów komunikacyjnych
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Makowski, Samolot komunikacji lokalnej PZL M19, „Skrzydlata Polska”, nr 5 (1994), s. 33–34, ISSN 0137-866X.