Zespół pałacowo-parkowy w Krowiarkach
50°08′14″N 18°04′58″E/50,137222 18,082778 nr rej. A/238/09 z 20.03.2009[1]
| |
-palace.jpg) Widok na pałac | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Zamkowa |
| Typ budynku |
pałac w zespole |
| Ukończenie budowy |
1678, 1826, 1852-1877 |
Położenie na mapie gminy Pietrowice Wielkie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu raciborskiego  | |
| 50°08′14″N 18°04′58″E/50,137222 18,082778
| |
Zespół pałacowo-parkowy w Krowiarkach – zabytkowy[2] pałac otoczony parkiem we wsi Krowiarki, w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie raciborskim, w gminie Pietrowice Wielkie.
Był dawną siedzibą rodów Strachwitz, Gaschin i Donnersmarck. Zbudowany staraniem Ernesta Joachima Strachwitza w 1826 r. na miejscu poprzedniego drewnianego dworu, który pochodził z XVII wieku. W latach 1852-1877 nastąpiła przebudowa pałacu oraz powstał park. Pałac ma m.in. skrzydło o charakterze secesyjnym, w którym można doszukać się stylów: neorenesansowego i neobarokowego, trójosiową część frontową pałacu, która zwieńczona jest czteroboczną wieżą z bogato dekorowanym ośmiobocznym hełmem. Obecnie pałac jest niezamieszkany i popada w ruinę.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dobra na początku XVI wieku były własnością Jana Tracha, a następnie Kaspra Wyskoty z Wodnik[3]. W 1678 r. został wzmiankowany dwór z drewna w wiosce Krowiarki, którego właścicielem była rodzina von Beess będąca właścicielami wsi od 1564 r. W 1680 roku dwór przejął Leopold Paczyński, hrabia Tenczynka koło Krakowa oraz Paczyny koło Gliwic[4][5]. Od 1798 r. właścicielem drewnianego dworu, o którym wspomina zawarta umowa sprzedaży został Graf Karol von Strawitz[4]. Pierwotny pałac wzniesiony został prawdopodobnie w XVII wieku, z którego zachowały się niektóre partie murów w obecnym[5]. Należy sądzić, że drewniany pałac istniał jeszcze w 1802 r., bowiem zachowały się rachunki zakupu m.in. nowych statków dębowych oraz wiadomo, że wykonana została oficyna na piętrze oraz melioracja[4].
W 1825 r. Karol von Strachwitz przekazał w testamencie swój majątek synowi Janowi Maurycemu oraz nakazał budowę murowanego pałacu, która rozpoczęła się w 1826 roku[4][5]. W 1840 r. budowa była kontynuowana z polecenia jego syna, Ernesta Joachima von Strachwitz. Wyposażenie powstałej budowli kosztowało go 126,6 tys. marek. W 1843 r. Ernest Joachim von Strachwitz sprzedał wieś rodowi von Gaschin, a mianowicie Amandowi Leopoldowi von Gaschin. W 1848 r. wspomniany zostaje przylegający do pałacu park[4]. W latach 1852-1877 za sprawą Mikołaja Strachwitza dokonano kolejnej przebudowy pałacu oraz powstał nowy park. Na miejscu dawnego parku postawiono folwark[4][5][6].
15 maja 1856 r. Hugo II Henckel von Donnersmarck poślubił Wandę von Gaschin. W 1877 r. matka Wandy, Fanny von Gaschin przekazała jej rodowe ziemie: Maków, Kietrz i Krowiarki z pałacem, który od tej chwili stał się własnością rodu Henckel von Donnersmarck. Kolejnej przebudowy dokonano w latach 1882-1896[4][6]. W 1892 r. pożar strawił północną, drewnianą część pałacu, która zostaje odbudowana i rozszerzona w 1898 r. w stylu secesyjnym[4][5][7][6]. W 1900 r. z dzierżonych majątków utworzono ordynację[4]. Hugo i Wanda zamieszkiwali Krowiarki do 1905 r., kiedy to przenieśli się do odnowionego pałacu w Brynku. 17 maja 1906 r. w Krowiarkach obchodzili złote wesele, co odnotowały Nowiny Raciborskie: "Wczoraj obchodził hr. Henckel-Donnersmarck ze swą małżonką hr. Wandą z Gaszynów uroczystość złotego wesela. Z tej okazji wieś była pięknie przystrojoną, wieczorem była wspaniała iluminacya, puszczano także sztuczne ognie. Hrabina Wanda, właścicielka Polsk. Krawarza jest ostatnią po kądzielize starej, możnej rodziny górnoślązkich hrabiów Gaszynów"[8]. Od 1911 roku zamieszkiwał tutaj Edgar 1. Graf von Henckel-Gaschin. Od 1939 r. pałac był własnością Hansa 2. Grafa von Henckel-Gaschin. Wraz ze zbliżaniem się frontu wschodniego wysłał on swoją żonę za granicę, a sam w marcu 1945 roku uciekł na rowerze przed wojskami Armii Czerwonej do Baborowa na stację, aby stamtąd udać się do Czech pociągiem[9].
Przetrwał on wojnę w stanie nienaruszonym. Była tutaj Szkoła Aktywu Politycznego, a od 1947 roku Państwowy Dom Dziecka i przedszkole. W 1949 r. przypałacowy park został wpisany do rejestru zabytków[10]. Od 1963 roku pałac przejął Szpital Rehabilitacyjno-Ortopedyczny. W 1970 roku szpital opuścił pałac wraz z jego cennym wyposażeniem i rozpoczął się okres niszczenia. W 1988 r. w imieniu Skarbu Państwa pałac został sprzedany prywatnemu inwestorowi. Po prywatyzacji w latach 90. XX wieku nowy właściciel nie przeprowadził remontu ani nie zabezpieczył obiektu. Pałac z roku na rok niszczał coraz bardziej, a właściciel unikał planowanych kontroli konserwatora zabytków.
W 2004 r. zespół pałacowo-parkowy został wystawiony na sprzedaż przez małopolskiego developera. Wyceniono go wówczas na 5,4 mln zł. W 2006 r. cena za pałac spadła do 2 mln zł[11]. 28 kwietnia 2007 r. dwóch obcokrajowców przyleciało helikopterem, aby zobaczyć pałac[12][13]. 31 maja pałac został sprzedany spółce Kalydna Sp. z o.o. z luksemburskim kapitałem za 650 tysięcy euro[11][14]. 30 lipca rozpoczęły się pierwsze prace mające uchronić obiekt przed zniszczeniem, dokonano oględzin najwyższej wieży pałacu[15]. W sierpniu nad Krowiarkami przeszła wichura, która spowodowała przechylenie wieży. Wieża wsparta była na 8 drewnianych belkach, z czego jednej nie było, druga zgniła, a trzecia złamała się na pół w czasie wichury[16]. W wyniku wichury i m.in. oględzin zdecydowano się na zdjęcie wieży, bowiem groziła ona zawaleniem do środka pałacu, w tym do sali balowej. W sierpniu trwała jej inwentaryzacja tak, aby po jej zdjęciu można było odtworzyć ją w oryginalnym kształcie[17]. 21 sierpnia jedno z parkowych drzew zawaliło się na główną bramę prowadzącą do pałacu i ją poważnie uszkodziło. Brama została podparta belkami w celu zabezpieczenia przed zawaleniem[18]. 27 sierpnia najwyższa wieża pałacu, która groziła zawaleniem została ściągnięta za pomocą specjalnie sprowadzonego dźwigu[19]. Kolejnym etapem było zabezpieczenie terenu parku i pałacu tak, aby można było rozpocząć prace remontowe[20]. W październiku rozpoczęły się prace mające na celu zabezpieczenie dachu budowli przed zbliżającą się zimą[21]. W listopadzie trwały prace zabezpieczające pałac i mauzoleum przed nadejściem zimy, ponadto rozpoczęła się adaptacja danego budynku mieszkalnego w pobliżu stajni i wozowni na mieszkania dla robotników pracujących przy odbudowie obiektu[22]. W styczniu 2008 r. rozpoczęto wymianę stolarki okiennej w pałacowych komnatach. Ponadto w sali jadalnej został podparty strop, który groził zawaleniem. Ekipa remontowa sukcesywnie wymienia belki podtrzymujące dach[23]. W tym samym miesiącu wokół, a także w środku mauzoleum rozłożone zostało rusztowanie, tak aby na wiosnę móc rozpocząć wymianę dachu w tym obiekcie[24]. W lutym dokonano demontażu czterech sarkofagów znajdujących się w środku mauzoleum, a także gzymsy zostały ściągnięte w celu ich oczyszczenia[25]. W marcu w pracowni sztukatorskiej zdjęte gzymsy i rozety zostały poddane konserwacji. Ponadto pracownia ta rozpoczęła wykonywanie brakujących elementów wystroju mauzoleum[26]. 29 czerwca podczas festynu odbyła się prezentacja zamierzeń inwestycyjnych związanych z pałacem, na którym obecny był jeden z angielskich właścicieli[11]. We wrześniu prace przy mauzoleum zostały wstrzymane, gdyż nie znaleziono wykonawcy zadaszenia kopuły obiektu. Ekipa remontowa skupiła się na uzupełnieniu elementów wystroju sztukatorskiego w budowli. Do mauzoleum wytyczono również drogę dojazdową, która została wysypana łupkiem. Również w pałacu zostały zatrzymane prace, ponieważ nie opracowano dokumentacji związanej z wylaniem nowych stropów. Na drugim piętrze pałacu została zerwana podłoga w celu przygotowania jej pod wylanie nowych stropów. We wrześniu rozpoczęły się prace w starym budynku gorzelni, gdzie naprawiono ogrodzenie oraz zlecono prace malarskie[27]. W lutym 2009 r. wykonany został dach mauzoleum, a cała budowla została pomalowana farbą podkładową. Rozpoczęto również osuszanie budowli z wilgoci[28]. W marcu rozpoczęto rozbiórkę pozostałości wieży, aż do jej murowanej części. Ponadto w sali jadalnej i balowej zostały rozstawione rusztowania[29]. W sierpniu nowy właściciel pałacu otrzymał 305 tys. zł dotacji z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach na rewaloryzację parku. W pierwszym etapie renowacji parku zostanie wykonana dokumentacja i mapy, a także odmładzanie starszych drzew poprzez zdjęcie posuszu i jemioły oraz usunięcie resztek wyłamanych konarów, wykarczowanie i usunięcie prawie 200 starych drzew. Inwestorzy chcą przywrócić dawny wygląd parku, a także wybudować altanę widokową, która kiedyś była usytuowana pomiędzy mauzoleum a pałacem[10].
Do 2015 właściciel na renowację parku pałacowego i samego budynku przeznaczył ponad 20 mln zł[30].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
- Pałac
Pałac utrzymany w stylu neorenesansowym i neobarokowym. Zwrócony jest frontem ku zachodowi. Nowsza część murowana z cegły w stylu secesyjnym, natomiast w starszej części otynkowana na czerwono. Część nowsza jest dwupiętrowa, starsza piętrowa, budowla jest podpiwniczona[5]. Korpus budowli jest w zasadzie barokowy, być może zachowany po poprzedniej budowli jaka tutaj się znajdowała. Budowla pokryta jest mansardowym dachem, który wiąże się z pseudorenesansowymi wieżyczkami i szczytami ryzalitów w zupełnie ahistoryczny sposób. Jeszcze dziwniejsze wydaje się zwieńczenie wieży głównej, które prawdopodobnie jest antologią modnych w XIX wieku pseudostylów[31]. Taka mieszanka stylu związana jest z XIX wiekiem, kiedy to w Europie nie dominował żaden określony styl architektoniczny[32]. W związku z tym fasada główna i elewacje budowli są swoistym konglomeratem różnych stylów architektonicznych, w tym m.in. manieryzmu, renesansu i baroku[32][6]. Część starsza wzniesiona w stylu neorenesansowym i neobarokowym została na planie prostokąta z ryzalitami na osiach, który od frontu jest wydany, natomiast od ogrodu zamknięty trójbocznie.
W narożnikach południowo-wschodnim i północno-zachodnim znajdują się kwadratowe wieże, które mają hełmy namiotowe i poprzedzone są niewielkimi dobudówkami posiadającymi wejścia. W narożnikach północno-wschodnim i południowo-zachodnim znajdują się wieżyczki cylindryczne zwieńczone hełmami stożkowymi. Wieże czworoboczne podzielone są przez gzymsy konsolkowe na dwie kondygnacje. W górnej kondygnacji wieży znajdują się potrójne okna, które zostały półkoliście zamknięte[5]. W wieży czworobocznej znajduje się bogato dekorowany wykusz, który ma dwa okna rozdzielone kolumną, dach siodłowy, wybrzuszony, pokryty blachą w rybią łuskę, który wieńczy dekoracyjny grzebień.
Trójosiowy ryzalit frontowy wieńczy szczyt ze spływami, niszami i odcinkowym przyczółkiem. Nad ryzalitem znajduje się nadbudowana i najwyższa czworoboczna wieża utrzymana w stylu neobaroku. Czworoboczna wieża, której hełmowy dach przechodzi w ośmiobok posiadała dwie latarnie. Dostrzec w niej można rozczłonkowane kolumienki i balustrady, które wsparte zostały na konsolach. Wieża posiada również kartusze, maski, sterczyny i lukarny[5].
Dach jest mansardowy z lukarnami, który pokrywa w części starszej eternit, a nowszej blacha. Szczyty, które mają spływy zwieńczone są naczółkami o linii falistej. Wieże czworoboczne zwieńczone wysokimi dachami namiotowymi z lukarnami, podbite zostały łupkiem. Natomiast wieżyczki cylindryczne zakończone zostały iglicami[5].
Powierzchnia pałacu wynosi około 6500 metrów kwadratowych. Pałac ma w podziemiach 30 piwnic, które tworzą swoisty labirynt, natomiast na parterze i piętrach znajduje się 115 sal[33]. Układ wnętrz jest dwutraktowy ze znajdującą się pośrodku sienią. Po bokach sieni w trakcie frontowym od północy znajduje się sala jadalna, a od południa sala balowa. Natomiast w trakcie tylnym obecna jest sala mauretańska. Wszystkie pomieszczenia nakryte są sufitami[5].
Na wieży znajdują się kartusze z herbami: von Henckel Donnersmarck (L) i von Gaschin (P)[34].
- Sień
Znajduje się w nowszej części pałacu. Posiada liczne łuki arkadowe, które zostały wsparte na kolumnach z secesyjnymi głowicami. Balustrada również secesyjna, a podłoga ułożona z błękitno-beżowych kafelek z kwiatowym deseniem. Okrągłe okna, arkady. a także zrównoważony układ przestrzenny wskazują na dominację stylu neorenesansowego[35]. W sieni znajdują się dwa drewniane portale w stylu neorenesansowym, a bezpośrednio nad drzwiami płaskorzeźbione supraporty przedstawiające sceny myśliwskie, m.in. Dianę[36].
- Sala balowa
Sala balowa zwana jest również salą białą czy też błękitnym salonem[31]. Sala posiada bardzo bogatą dekorację sztukatorską i snycerską nawiązującą do motywów barokowych, rokokowych i regencji[5][31][37]. Pochodzi z okresu przebudowy pałacu w latach 1852-1877[38]. Znajdują się w niej drewniane boazerie z festonami i maskami, także ujmujące wejścia, okna, portrety oraz kominek[5]. Dekoracje ścian składają się z kratek, wstęg, kampanul, kartuszów, muszli, wolut, rocaille’ów i róż znajdują się w podziałach ramowych[37]. Supraporty zawierają stiukowe grupy satyrów i putta oraz malowidła zawierające sceny pastersko-ogrodowe[5]. Salę pokrywa sklepienie zwierciadlane z fasetami[37]. Sufit posiada w centrum owalny plafon oraz medaliony na fasetach[5][37]. Dodatkowo ma bogatą dekorację stiukową i malarską, która przedstawia obłoki, kwiaty i puttów[5]. Owalny plafon zawiera chmury i stiukowe anioły trzymającymi wieńce nad herbowymi tarczami[37]. W narożach sali znajdują się stiukowe mitologiczne rzeźby, m.in. Aresa, Hermesa lub Prometeusza, oraz dwa kartusze z herbami rodów Bersten II (Gaszyńskich) oraz Bróg[5][37][38]. Nad dwoma znajdującymi się naprzeciw otworami drzwiowymi znajdują się malownicze sceny dekoracyjne, o tematyce rodzajowej, które zostały ujęte w rokokowe obramienia. Pomiędzy bocznymi drzwiami znajduje się barokowy kominek z kariatydami[37]. Kominek zdobiony atlantami, nad którym znajdowało się lustro z obramieniem w kształcie palm. Pomiędzy oknami również były umieszczone lustra[36]. W sali tej w boazerii dwóch krótszych ścian znajdowały się cztery portrety rodziny cesarskiej: Karola VI, jego żony Elżbiety Krystyny oraz córek Marii Teresy i Marii Anny. Portrety wyszły w 1735 r. spod pędzla Chrystiana Filipa van Bentuma[36][37][39]. Portrety te są typowo reprezentacyjne i utrzymują się w atmosferze etykiety dworskiej[37][39]. Osoby portretowane zostały przedstawione na tle kotary z widokiem na krajobraz[37]. Jan Skuratowicz zastanawiał się nad włączeniem tych obrazów do wnętrz sali. Pierwsze wysnute przypuszczenie to aluzja to trudnej sytuacji na dworze habsburskim, która pozostawała w pewnej analogii do sytuacji rodziny, która wówczas zamieszkiwała pałac. Natomiast drugie, bardziej prawdopodobne, to chęć podkreślenia związków z dworem habsburskim[38]. Pomiędzy ścianami a fasetami widoczny jest dekoracyjny fryz stiukowy, który składa się z wieńców róż oraz twarzy nimf i satyrów. W pozostałych miejscach można zobaczyć freski o tematyce krajobrazowej, które ujmują rokokowe obramienia. W sali tej dominują elementy późnego baroku, w tym: podziały ramowe, ornament wstęgowy, kampanule i kratki. Ponadto dają się dostrzec również elementy rokokowe: rocaille, róże, muszle, obramienia fresków. Cała sala w stonowany kolorze z przewagą bieli i złota[37].
- Sala jadalna
Wykonano ją w XIX wieku w pseudobarokowym stylu[37]. Sala zwana jest także salą dębową, brązową lub brunatną ze względu na dębowe boazerię i kredensy, które naśladują wyimaginowany renesans[31]. Dawniej była to sala portretowa[37]. Stylizowana na neorenesans[37]. W boazerię wpleciono herby Lichnowskich, Althan, Lobkowitz, Paar, Renaard, Orsig, Strachwitz, Gaschin, Leszczyc-Sumiński, Radziwiłł, Drucki-Sokolnicki, Gedymin, Choltitz ozdobione bogatymi ramami[40]. Występują w niej również motywy kręconych kolumn, pilastrów herbowych, które zaczerpnięte zostały ze sztuki barokowej[37]. Ponadto dębowa boazeria ujmuje bogato rzeźbione kredensy. Salę pokrywa rzeźbiony strop, na którym w bogatych ramach znajdują się kartusze herbowe[36]. W sali tej znajdował się także nietypowy żyrandol. W jadalni oprócz właścicieli jadała również służba, zarządca natomiast siedział na podwyższeniu[40].
- Sala mauretańska
Wykonana została w XIX wieku[37]. Sala ta rozdzielona jest małą trójkarkadową galeryjką[32]. Cztery pary metalowych kolumienek dźwigają arkadowania posiadające bogatą dekorację w stylu neomauretańskim z elementami roślinnymi i geometrycznymi[32][36][6]. Ponadto łuki arkad posiadają typowy dla sztuki bliskiego wschodu kształt podkowy[32]. Salę pokrywa płaski i dekoracyjny sufit składa się z tłoczonych w metalu kasetonów i posiada również dekorację w tym stylu[32][36]. Dodatkowo w supraportach ślepe arkadowania na kolumienkach[36]. Sala ta łączy się bezpośrednio z salą balową[6][40].
- Łazienka
Łazienka znajduje się w starszej części pałacu[35]. Posiada kafelkową okładzinę o biedermeierowskim charakterze[31]. Kafelki znajdujące się w łazience są biało-liliowe. We wnętrzu natrysku wodnego, który zakończony jest półokręgiem znajduje się rzeźba przedstawiająca pół-człowieka i pół–rybę z dwoma ogonami zamiast nóg. Natomiast na sklepieniu łuku natrysku znajduje się rzeźba poważnej twarzy. W łazience była także wanna oraz ubikacja[35].
- Stajnia i wozownia
Na terenie kompleksu pałacowego zachowały się wozownia i stajnia, które położone są w kształcie litery L.
Budowle są murowane, częściowo potynkowane, mają tylko parter. Wozownia ma podcienie arkadowe o łuku segmentowym. Całość pokrywa dwuspadowy dach z facjatkami, wozownia pokryta papą, a stajnia dachówką.
-
Henckel Donnersmarck -
Gaschin -
Dwie wieże pałacu -
Sala balowa (1965) -
Podłoga w sieni -
Sala Mauretańska (1865) -
Pałac w Krowiarkach (1908) -
Pałac w Krowiarkach (1908) -
Sala balowa -
Łazienka -
Stajnia i wozownia -
Zniszczone sarkofagi w mauzoleum -
![Płyta nagrobna[41]](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6f/Nauzoleum_w_krowiarkach_-_Hugo_II.jpg/120px-Nauzoleum_w_krowiarkach_-_Hugo_II.jpg)
Płyta nagrobna[41] -
![Płyta nagrobna[41]](/wiki/Plik:Nauzoleum_w_krowiarkach_-_Hugo_II.jpg)
- Mauzoleum
Mauzoleum usytuowane jest w południowo-wschodnim narożniku parku. Ta neoklasyczna, murowana i potynkowana budowla powstała około 1870 roku na planie krzyża[9]
Ściany mauzoleum podzielone są pilastrami, a dwa wejścia mają portyk czterokolumnowy, który dźwiga belkowanie oraz trójkątny fronton. Budowla nakryta jest kopułą, która podbita jest miedzianą blachą. U szczytu kopuły znajduje się świetlik[9].
Pochowani w mauzoleum:
- Ellinor Henckel von Donnersmarck (ur. 1 lutego 1864 – zm. 24 września 1884) – hrabianka, córka Hugona II i Wandy.
- Hugo II Henckel von Donnersmarck (ur. 31 lipca 1832 – zm. 2 kwietnia 1908) – hrabia, mąż Wandy von Gaschin, zapoczątkował linię Henckel-Gaschin von Donnersmarck.
- Wanda von Gaschin (ur. 7 grudnia 1837 – 30 września 1908) – hrabianka, żona Hugona II.
- Ludwik Maria Henckel von Donnersmarck (ur. 27 września 1896 – zm. 16 sierpnia 1918) – hrabia, syn Edgara i Karoliny.
- Hugo III Henckel von Donnersmarck (ur. 19 lutego 1857 – zm. 11 czerwca 1923) – hrabia, syn Hugona II i Wandy, mąż Anny von Fabrice.
- Sara Henckel von Donnersmarck (ur. 3 lipca 1858 – zm. 4 maja 1934) – hrabianka, córka Hugona II i Wandy.
- Karolina zu Windisch-Grätz (ur. 16 stycznia 1871 – zm. 14 września 1937) – księżniczka, żona Edgara.
- Edgar Henckel von Donnersmarck (ur. 17 lipca 1859 – zm. 14 maja 1939) – hrabia, syn Hugona II i Wandy, mąż Karoline Windisch-Graetz.
- Karol Maria Henckel von Donnersmarck (ur. 23 sierpnia 1895 – zm. 26 stycznia 1940) – hrabia, syn Edgara i Karoliny, mąż Marii Henckel von Donnersmarck.
- Park
Wokół pałacu rozpościera się 17,5 hektarowy park krajobrazowy[42]. Park początkowo utrzymany był w stylu angielskim[7] i założono go w XVII wieku, a gruntownie przekształcono w latach 1852-1877 za sprawą Karoliny Sumin-Sumińskiej, z domu Leszczyc i Karola Strachwitza. Drzewa sprowadzano bezpośrednio z Anglii i sadzono w odosobnieniu, tak aby można było podziwiać ich piękno. Po parku prowadziły ścieżki usypane z białego kamienia, które były codziennie grabione. Rozplanowano je tak, aby woda pojawiająca się wraz z opadami deszczu swobodnie po nich spływała. W środku parku znajdował się staw przez który wiódł mostek. Jego pozostałości zachowały się do dzisiaj. Natomiast z tyłu pałacu znajdowały się altany i latarnie, a pośrodku podziwiać można było rzeźbę myśliwego z psami. Rzeźbę tą można oglądać w Opolskim Centrum Rehabilitacji w Korfantowie, a z altan i latarni pozostały tylko pozostałości[42]. Do dzisiaj zachowano układ przestrzenny parku z osią widokową i polanami, a w drzewostanie można znaleźć wiele gatunków egzotycznych, m.in. buk czerwonolistny, dąb czerwony, i dąb szypułkowy odmiany piramidalnej i kolumnowej, 3 gatunki sosen i klony[10][36][42].
Ponadto na terenie parku znajduje się w południowo-wschodniej części mauzoleum rodowe Donnersmarcków, a w północno-zachodniej stajnia, wozownia, pozostałości po ujeżdżalni, basenie krytym i budynku dla służby. W północno-zachodnim narożniku mieścił się kiedyś drewniany kościółek[42]. Do dzisiaj zachowały się fragmenty ogrodzenia, brama, murowane fundamenty kościoła i pozostałości po przykościelnym cmentarzu. Niedaleko bramy do dawnego drewnianego kościółka znajduje się barokowy posąg św. Jana Nepomucena z XVIII wieku znajdująca się na nowszym cokole[36].
Mapa[edytuj | edytuj kod]
   |
 |
  |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo śląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo śląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. VII: Województwo opolskie. Cz. 13: Powiat raciborski. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1967, s. 13.
- ↑ a b c d e f g h i Grzegorz Wawoczny, Paweł Newerla: Zamki i pałace dorzecza Górnej Odry. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007, s. 33. ISBN 978-83-89802-24-8.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. VII: Województwo opolskie. Cz. 13: Powiat raciborski. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1967, s. 14.
- ↑ a b c d e f Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Wydawnicza WAW Grzegorz Wawoczny, 2007, s. 41. ISBN 978-83-89802-36-1.
- ↑ a b Antoni Polański, Alojzy Oborny: Ziemia Raciborska. Informator. Warszawa: PTTK Oddział Racibórz, 1958, s. 100.
- ↑ Grzegorz Wawoczny, Paweł Newerla: Zamki i pałace dorzecza Górnej Odry. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007, s. 34. ISBN 978-83-89802-24-8.
- ↑ a b c Gazeta Wyborcza: Bajkowy pałac nie tylko dla bogatych ludzi. 6 października 2009. [dostęp 2010-07-31].
- ↑ a b c Grzegorz Wawoczny: Szanse dla pałacu. 13 sierpnia 2009. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ a b c Henryk J. Marcinek: Pałac w Krowiarkach nareszcie w dobrych rękach. 10 sierpnia 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Szanse dla pałacu. 4 maja 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Powróćmy do kwietnia minionego roku. 15 lipca 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Arkadiusz Tobiasz: Sanatorium, Dom Dziecka... Dom Starości?. 26 czerwca 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Arkadiusz Tobiasz: Pierwsze prace rozpoczęte. 2 sierpnia 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Gazeta Powiatowa: Lubię wyzwania. 4 marca 2009. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Co dalej z wieżą?. 21 sierpnia 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Drzewo na bramie. 23 sierpnia 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Arkadiusz Tobiasz: Wieża ściągnięta!. 27 sierpnia 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Teren budowy. Wstęp wzbroniony. 7 października 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Arkadiusz Tobiasz: Odbudowy ciąg dalszy. 7 października 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Arkadiusz Tobiasz: Prace w pałacu. 16 listopada 2007. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Nowe okna w kilku salach. 17 stycznia 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Prace przy Mauzoleum. 19 stycznia 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Dalszy ciąg prac przy mauzoleum. 22 lutego 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Zadziwiające tempo pracy. 27 marca 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Kończą mauzoleum zaczynają gorzelnię. 28 września 2008. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Mauzoleum pomalowane. 8 lutego 2009. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Klaudiusz Tobiasz: Dziura w dachu.... 21 marca 2009. [dostęp 2010-07-30].
- ↑ Po co właścicielowi zabytek? Bo kupił i nie ma pieniędzy na remont albo siedzi w więzieniu
- ↑ a b c d e Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Sztuka śląska opolskiego. Od średniowiecza do końca w. XIX. Kraków: Wydawnictwo Literackie Kraków, 1974, s. 384.
- ↑ a b c d e f Antoni Polański, Alojzy Oborny: Ziemia Raciborska. Informator. Warszawa: PTTK Oddział Racibórz, 1958, s. 104.
- ↑ Pałac w Krowiarkach. [dostęp 2010-07-27].
- ↑ Pałac w Krowiarkach. sokoliszlak.cba.pl. [dostęp 2023-07-26]. (pol.).
- ↑ a b c Maria Stuchła: Pałac w Krowiarkach. Racibórz: 2007, s. 23.
- ↑ a b c d e f g h i Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. VII: Województwo opolskie. Cz. 13: Powiat raciborski. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1967, s. 15.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Antoni Polański, Alojzy Oborny: Ziemia Raciborska. Informator. Warszawa: PTTK Oddział Racibórz, 1958, s. 103.
- ↑ a b c Maria Stuchła: Pałac w Krowiarkach. Racibórz: 2007, s. 18.
- ↑ a b Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Sztuka śląska opolskiego. Od średniowiecza do końca w. XIX. Kraków: Wydawnictwo Literackie Kraków, 1974, s. 321.
- ↑ a b c Maria Stuchła: Pałac w Krowiarkach. Racibórz: 2007, s. 22.
- ↑ Hugona III Henckel von Donnersmarcka
- ↑ a b c d Maria Stuchła: Pałac w Krowiarkach. Racibórz: 2007, s. 25.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Wawoczny, Paweł Newerla: Zamki i pałace dorzecza Górnej Odry. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007. ISBN 978-83-89802-24-8.
- Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. VII: Województwo opolskie. Cz. 13: Powiat raciborski. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1967, s. 13-15.
- Powiat raciborski: Gmina Pietrowice Wielkie. Wczoraj i dziś. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, s. 14-15. ISBN 978-83-89802-49-1.
- Tadeusz Chrzanowski, Marian Kornecki: Sztuka śląska opolskiego. Od średniowiecza do końca w. XIX. Kraków: Wydawnictwo Literackie Kraków, 1974.
- Antoni Polański, Alojzy Oborny: Ziemia Raciborska. Informator. Warszawa: PTTK Oddział Racibórz, 1958.
- Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Wydawnicza WAW Grzegorz Wawoczny, 2007, s. 41. ISBN 978-83-89802-36-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona o pałacu w Krowiarkach (pol.)
- Strona o pałacu w Krowiarkach (pol.)
- Strona o Krowiarkach (pol.)
- Strona o Krowiarkach (niem.)
- Strona o Krowiarkach (niem.)
