Pałac w Mikułowej
 nr rej. pałac 1266/J z 4.06.1996, park 792/J z 28.07.1983[1]
| |
 Pałac w Mikułowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
nr 27 |
| Typ budynku | |
| Ukończenie budowy |
druga poł. XVIII w. |
| Ważniejsze przebudowy |
1880 |
Położenie na mapie gminy Sulików  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
 51°04′52,77″N 15°06′58,98″E/51,081325 15,116383
| |
Pałac w Mikułowej – został wzniesiony w drugiej połowie XVIII wieku, przebudowany w 1880 roku. Od lat 50. XX wieku był siedzibą PGR-u, w 2013 roku został kupiony przez prywatnego inwestora.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Pałac położony jest we wschodniej części wsi Mikułowa, w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Sulików.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pałac wzniesiono w drugiej połowie XVIII wieku[2]. W 1880 roku został gruntownie przebudowany na eklektyczny i zmieniono mu wystrój[2]. Obiekt był remontowany w 1925 oraz 1990 roku[2]. W latach 50. XX wieku ulokowano w nim PGR, a po jego likwidacji w latach 90. XX wieku nie był użytkowany[2]. W 2013 roku pałac kupiła osoba prywatna, która chce tu w przyszłości stworzyć ośrodek wypoczynkowy dla osób, które ukończyły pięćdziesiąty rok życia[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Pałac to budowla dwuskrzydłowa z narożną wieżyczką alkierzową[2]. Ma dwie kondygnacje z mieszkalnym poddaszem i nakryty jest dachem mansardowym z Lukarnami[2]. Prostokątne okna ujęte są w opaski, podobnie portale[2]. We wnętrzu interesujące są zwłaszcza główny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, noszące cechy neomanieryzmu niderlandzkiego[3]. Do dzisiaj zachowała się także część stolarki neorenesansowej i witraż[3].
Przy dużym dziedzińcu ze studnią na środku stoją zabudowania gospodarcze pochodzące z XIX wieku[2]. Za pałacem znajdują się pozostałości parku krajobrazowego pochodzącego z początku XIX wieku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 263. [dostęp 2015-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ a b c d e f g h i Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 35, 36. ISBN 83-85773-61-4.
- ↑ a b c Lucyna Róg, Pałac sprzedany za 800 tys. Będzie ośrodkiem wypoczynkowym. wroclaw.gazeta.pl. [dostęp 30.8.13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.