Pańszczycka Przełęcz
 Pańszczycka Przełęcz i Wierch pod Fajki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2115 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′42,6″N 20°01′59,0″E/49,228500 20,033056
| |
Pańszczycka Przełęcz (słow. Panščické sedlo, niem. 'Pańszczyca-Scharte, węg. Pańszczyca-csorba[1], 2115 m n.p.m.[2]) – przełęcz w północnej grani Skrajnego Granatu, pomiędzy Skrajną Pańszczycką Czubą (2157 m[2]) a Wierchem pod Fajki (2138 m[2]). W kierunku Czarnego Stawu Gąsienicowego schodzi z niej kruchy i piarżysty żleb, do Pańszczycy opada wielką depresją z kilkudziesięciometrowej wysokości urwistym progiem[3].
Pańszczycka Przełęcz oddziela Pańszczyckie Czuby od Wierchu pod Fajki. Pańszczyckie Czuby przez W.H. Paryskiego były traktowane jako część Skrajnego Granatu[4], z dalsza bowiem zlewają się z jego masywem. W ujęciu Władysława Cywińskiego Granaty kończą się na Wyżniej Pańszczyckiej Przełączce, Pańszczyckie Czuby zatem nie należą już do Granatów[3].
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Janusz Chmielowski i Józef Gąsienica Tomków, 2 sierpnia 1908 r. – letnie,
- Jerzy Cybulski, Józef Lesiecki i Stanisław Zdyb, 22 lutego 1910 r. – zimowe[4].
Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny. Można na niej uprawiać wspinaczkę skalną, ale tylko od strony Doliny Gąsienicowej[5]. Drogi wspinaczkowe dla taterników:
- Zachodnim żlebem (od żółtego szlaku turystycznego); 0 stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min,
- Trawers Wierchu pod Fajki po zachodniej stronie; 0, 25 min,
- Północno-wschodnią depresją; IV, 1 1/2 godz.[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Dane pomiarowe z lotniczego skaningu laserowego [online].
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN [online] [dostęp 2019-01-04].