Paco de Lucía

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Paco de Lucia)
Paco de Lucía
Ilustracja
Paco de Lucía, 2007
Imię i nazwisko

Francisco Sánchez Gómez

Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1947
Algeciras

Data i miejsce śmierci

25 lutego 2014
Cancún

Instrumenty

gitara

Gatunki

flamenco, jazz

Powiązania

Al Di Meola, John McLaughlin

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Paco de Lucía, właśc. Francisco Sánchez Gómez[1] (ur. 21 grudnia 1947 w Algeciras[1], zm. 25 lutego 2014 w Cancún[2][3]) – hiszpański gitarzysta flamenco. Na cześć swojej matki Lucíi Gómez występował pod scenicznym pseudonimem Paco de Lucía[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pierwszymi nauczycielami gitarzysty byli jego ojciec Antonio Sanchez i starszy brat Ramon de Algeciras. Jego bratem jest wokalista Pepe de Lucía.

De Lucia w wieku 5 lat otrzymał od ojca swoją pierwszą gitarę i rozpoczął naukę gry flamenco (1952–1958). Do jego nauczycieli można zaliczyć wielu wybitnych gitarzystów, m.in. Nino Ricardo, Miguela Borrull, Mario Escudero czy Sabicasa. W 1958 debiutował publicznym występem w Radio Algeciras. Rok później otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Festival Concurso Internacional Flamenco de Jerez de la Frontera. W 1963 wyruszył w pierwszą zagraniczną podróż jako gitarzysta z grupą akompaniujących mu tancerzy Josè Greco, z którymi koncertował przez 3 sezony. W tym czasie w Nowym Jorku poznał sławnych gitarzystów Nino Ricardo oraz Sabicasa, który zachęcił go do określenia i podążania własnym stylem flamenco. Rozważając podjęcie dalszej nauki u boku Nino Ricardo, przeniósł się w 1964 wraz z rodziną do Madrytu i już rok później nagrał z nim 2 albumy (oraz 3 nagrania z bratem Ramonem de Algeciras). W 1967 dołączył do Festival Flamenco Gitano, corocznej trasy koncertowej flamenco.

De Lucía z hiszpańskim piosenkarzem flamenco Juanem el de la Varą (1972)

W tym samym czasie nagrał swój pierwszy solowy album La fabulosa guitarra de Paco de Lucía, w którym można zauważyć wpływ Nino Ricardo, Sabicasa i Mario Escudero. Chcąc zerwać z narzucanym mu stylem, w 1969 nagrał Fantasia Flamenca, gdzie po raz pierwszy zdefiniował swój własny styl, który w pewnych motywach odbiega od przyjętych tradycji i reguł muzyki flamenco. Dla Paco de Lucii rozpoczął się najlepszy okres w karierze, jego niepowtarzalny styl uwydatniał się coraz bardziej w El Duende Flamenco (1972), Fuente y Caudal (1973) oraz Almoraima (1976). Nagrał także singel Entre dos Aguas, który przyniósł mu ogromną sławę.

W latach 1969–1979 nagrał dziewięć albumów ze słynnym później śpiewakiem flamenco Camaronem de la Isla, w którego wylansowaniu Paco miał znaczny udział.

Al Di Meola, John McLaughlin i Paco de Lucía (lata 80.)

Od 1977 koncertował i nagrał dwa albumy z Alem Di Meolą, Johnem McLaughlinem i Larrym Coryellem. W tym samym roku ożenił się z Casildą Varela, z którą ma troje dzieci. Kontakt z jazzem wpłynął na jego grę, gitarzysta poszukiwał nowych brzmień wzbogacając tym samym ubogi styl flamenco. 5 grudnia 1980 doszło do głośnego koncertu w piątkowy wieczór w San Francisco. John McLaughlin, Al Di Meola i Paco de Lucía zagrali przed 10-tysięczną publicznością i od tej pory ich nazwiska obiegły cały świat. Album Friday Night in San Francisco (1981) odniósł ogromny sukces i dotychczas sprzedany został w 1,5 mln egzemplarzy. Współpraca tria została ostatecznie ukoronowana trzema albumami: Friday Night in San Francisco (1981), Castro Marin (1981) i Passion, Grace and Fire (1983). Paco de Lucía nagrał także muzykę do filmów takich jak Carmen Carlosa Saury, La Sabina i Los Tarantos José Luisa Borau, prezentowaną w teatrze de la Zarzuela w 1986. W 1981 założył sekstet z Pardo, Benevent, Dantas, de Algeciras i Pepe de Lucia. Utrzymywał również kontakt z Chickiem Coreą, co stanowiło początek owocnej współpracy obu muzyków.

Do rytmów czystego flamenco powrócił niespodziewanie w spektakularnym albumie Siroco (1987), jednak w 1990 wraz z sekstetem i pianistą Chicka Corei kontynuował styl pełen ekspresji. W 1991 nagrał z orkiestrą de Cadaques album Concierto de Aranjuez, a w 1993 z Paco de Lucía Sextett – Live in América. W 2004 de Lucia otrzymał nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie sztuki, najważniejszą i najbardziej prestiżową nagrodę tego typu w Hiszpanii.

Paco de Lucía zmarł 25 lutego 2014 roku na atak serca[2].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 2014: Paco de Lucía: la búsqueda (film dokumentalny, reż. Curro Sánchez)[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c D. E. Pohren: Paco de Lucía and family: the master plan. Society of Spanish Studies, 1992, s. 55. ISBN 978-0-933224-62-9.
  2. ↑ a b John L Walters: Paco de Lucía obituary. theguardian.com, 2014-02-26. [dostęp 2014-02-27]. (ang.).
  3. ↑ Mark Elkington: Paco de Lucía: Guitarist whose virtuosity and fusions with other musical forms made him arguably flamenco's most influential artist. independent.co.uk, 2014-02-26. [dostęp 2014-02-27]. (ang.).
  4. ↑ Paco de Lucía: la búsqueda (2014) Full Cast & Crew. imdb.com. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paco_de_Lucía&oldid=71665431”