Padół Zamojski
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Padół Zamojski |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Padół Zamojski (343.19) – mezoregion fizycznogeograficzny we wschodniej Polsce, stanowiący południowo-wschodnią część Wyżyny Lubelskiej. Od północy graniczy z Wyniosłością Giełczewską i Działami Grabowieckimi, a od południa z Roztoczem (Zachodnim i Środkowym), od których jest ograniczony wyraźnymi krawędziami. Na północnym zachodzie region styka się również ze Wzniesieniami Urzędowskimi, zaś na wschodzie sąsiaduje z Kotliną Hrubieszowską, mającą także charakter padołu, zaliczaną do Wyżyny Wołyńskiej[1][2].
Region jest padołem (rozległym obniżeniem) osiągającym wysokość od 180 do 220 m n.p.m., utworzonym w mało odpornych marglach górnokredowych. Gleby regionu są bardzo zróżnicowane. Występują tu bielice, rędziny, mady i gleby brunatnoziemne[3]. Mezoregion ma typowo rolniczy charakter[2].
Główną rzeką mezoregionu jest Wieprz, dzielący padół na dwie części odwadniane przez jego dopływy: zachodnie skrzydło stanowi dorzecze rzek Por, a wschodnie - Łabuńki[4].
Głównym miastem regionu jest Zamość. Na jego pograniczu leży również Szczebrzeszyn. Ważniejsze wsie to Łabunie, Nielisz, Turobin oraz na pograniczu Komarów-Osada, Radecznica i Stary Zamość.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Chałubińska A., Wilgat T., 1954: Podział fizjograficzny województwa lubelskiego. Przewodnik V Zjazdu Pol. Tow. Geogr., Lublin.
- ↑ a b Kondracki J., 2002: Geografia regionalna Polski. PWN, Warszawa.
- ↑ Turski R., Uziak S., Zawadzki S., 2008: Gleby. [w:] R. Turski, S. Uziak, S. Zawadzki (red.), Środowisko Przyrodnicze Lubelszczyzny, Lubelskie Towarzystwo Naukowe, Lublin; 211-315.
- ↑ Michalczyk Z., Wilgat T., 1998: Stosunki wodne Lubelszczyzny. Wyd.UMCS, Lublin; 1-167.