Palica (szata)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Palica z XIX wieku

Palicaszata liturgiczna w Kościołach prawosławnych i Katolickich Kościołach Wschodnich.

Jest to przyozdobiona krzyżami chusta o kształcie rombu. Początkowo nosili ją tylko biskupi, dopiero później jako nagrodę przyznawano ją archimandrytom, igumenom i prezbiterom. Przysługuje prezbiterom, którym prawo jej noszenia zostało przyznane przez sobór biskupów jako cerkiewna nagroda wyższego stopnia.

Palica jak i nabiedrennik symbolizuje miecz duchowy (Słowo Boże)[1][2] (w PAKP przydzielaną po ok. 12–15 latach służby)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]