Parafia Świętej Trójcy w Chotczy Dolnej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia Świętej Trójcy
Ilustracja
kościół parafialny
Państwo

 Polska

Siedziba

Chotcza Dolna

Adres

Chotcza Dolna 59
27-312 Chotcza Dolna

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

radomska

Dekanat

lipski

Kościół

Świętej Trójcy

Proboszcz

ks. Paweł Wołczyński

Wezwanie

Świętej Trójcy

Wspomnienie liturgiczne

Uroczystość Świętej Trójcy

Położenie na mapie gminy Chotcza
Mapa konturowa gminy Chotcza, po prawej znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętej Trójcy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętej Trójcy”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętej Trójcy”
Położenie na mapie powiatu lipskiego
Mapa konturowa powiatu lipskiego, blisko prawej krawędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętej Trójcy”
Ziemia51°13′50″N 21°47′04″E/51,230556 21,784444

Parafia Świętej Trójcy w Chotczy Dolnej – jedna z 10 parafii rzymskokatolickich dekanatu lipskiego diecezji radomskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parafia erygowana była jeszcze przed 1325 w okresie początków intensywnej kolonizacji dawnej Puszczy Sandomierskiej. Kościół drewniany, wzmiankowany w roku 1440, spłonął w 1743. Wtedy to dzierżawca Chotczy Kazimierz Wykowski wybudował w 1744 „przy Wiśle”, w innym miejscu niż poprzednio, kościół drewniany na podmurówce pod wezwaniem Świętej Trójcy. Kościół ten spłonął doszczętnie od pioruna 4 sierpnia 1906, pozostała tylko dzwonnica. Potem została postawiona nowa świątynia i znów zniszczona podczas II wojny światowej. Po wojnie w kaplicy „przy Wiśle" dostawiono drewniany barak, przeniesiony z Chotczy Józefów staraniem ks. Bolesława Fochtmana. W miejscu spalonego w 1743 pierwotnego kościoła wybudowano prawdopodobnie kilka lat później kaplicę murowaną z kamienia. W 1906 – po pożarze kościółka „przy Wiśle” – ks. Walenty Lipiec dobudował do niej nawę przednią, tworząc kościół tymczasowy. Jednocześnie w tym samym roku ks. Lipiec, na innym miejscu niż stał spalony kościół, zalał fundamenty pod nową świątynię, według projektu Rudolfa Mejera. Kolejny proboszcz ks. Władysław Kłosiński po 1907 r. przygotował nowe plany pod kościół w stylu romańskim według projektu arch. Lamparskiego z Radomia. Wzniesiona część murów została zniszczona podczas I wojny światowej. Kościół odbudowywany po wojnie otrzymał do 1939 nowe mury, więźbę dachową i pokrycie czerwoną dachówką. Ponowne zniszczenie dosięgło kościół wraz z wieżą w 1944. Budowa kościoła trwałego była zakazana do 1974 przez władze komunistyczne. Dopiero w latach 1974–1976 dokończono budowy staraniem ks. Stanisława Madeja. Kościół został konsekrowany 2 października 1982 przez bp. Stanisława Sygneta. Kościół jest bezstylowy, na planie krzyża, jednonawowy.

Proboszczowie[edytuj | edytuj kod]

  • 1944–1953 – ks. Bolesław Fochtman
  • 1953–1953 – ks. Jan Gajos
  • 1953–1958 – ks. Stanisław Szeląg
  • 1958–1971 – ks. Stefan Mroczek
  • 1971–1974 – ks. Eugeniusz Cieślik
  • 1974–1980 – ks. Stanisław Madej
  • 1980–1985 – ks. Józef Suligowski
  • 1985–2001 – ks. kan. Florian Rafałowski
  • 2001–2010 – ks. kan. Henryk Ochmański
  • 2010–2017 – ks. kan. Franciszek Bednarczyk
  • 2017–2022 – ks. Sylwester Głogowski
  • od 2022 – ks. Paweł Wołczyński

Terytorium[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]