Parafia Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Werenowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Ilustracja
Stojący przed kościołem krzyż misyjny został poświęcony w 1991 roku
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Siedziba

Woronowo

Adres

ul. Sowiecka 60a-5, 231370 Woronowo, Białoruś

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

grodzieńska

Dekanat

Raduń

Kościół

Kościół Miłosierdzia Bożego w Werenowie

Proboszcz

ks. Andrzej Witek SAC

Wezwanie

św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej znajduje się punkt z opisem „Parafia Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza”
Ziemia54°08′55,46″N 25°18′57,89″E/54,148739 25,316081

Parafia Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Werenowie – parafia rzymskokatolicka w dekanacie raduńskim na Białorusi, prowadzona przez pallotynów przy współpracy z siostrami pallotynkami. Obecny kościół wybudowany w 2002 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół powstał tu w pierwszej połowie XVI wieku z fundacji kanclerza wielkiego litewskiego Olbrachta Gasztołda, ówczesnego właściciela Błotnej (później Werenowa). Nowy drewniany kościół na centralnym rynku miasta został zbudowany w 1705 roku ze środków wojewody mścisławskiego Aleksandra Jana Mosiewicza, świątynię konsekrowano pod wezwaniem świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza. W XVIII wieku, kiedy Werenowo było w posiadaniu rodu Scipio del Campo, miasto otrzymało status siedziby starostwa. W 1735 r. kasztelan smoleński i właściciel Werenowa Jan Scipio del Campo i jego syn Józef Scipio del Campo, starosta lidzki, otworzyli tu szkołę i kolegium zakonu pijarów. Według fundacji klasztorowi przekazano majątek Łapaczyzna wraz ze wsią Wilkańce i ofiarowano 50.000 złotych. Jednak po 20 latach, w 1756 r., na polecenie komisji oświatowej, pijarów przeniesiono do Lidy. Drewniany kościół parafialny działał do II wojny światowej. Była to trójnawowa, prostokątna, bezwieżowa świątynia z trójkątnym frontonem nad główną fasadą, którą flankowały dwie wieżyczki. Na lewo od kościoła stała dwukondygnacyjna drewniana dzwonnica. Zespół kościelny otoczony był kamiennym płotem z trójprzęsłową ceglaną bramą. Liczba parafian osiągnęła prawie 4000[1].

W 1967 roku stary kościół, mimo protestów mieszkańców, został zburzony przez władze radzieckie. Oficjalnym powodem był zły stan techniczny. Wraz ze zniszczeniem kościoła zaginęły księgi parafialne. W miejscu kościoła zbudowano dom kultury. Od tego czasu miejscowi katolicy dojeżdżali do kościołów w Wilnie i litewskich Solecznikach.

Odrodzenie parafii w Werenowie rozpoczęło się pod koniec lat 80 XX w. W 1990 roku parafia została objęta opieką duszpasterską przez księży pallotynów. Pierwszym duszpasterzem był ks. Marian Kopeć SAC. Utworzył on tymczasową kaplicę w budynku po sklepie monopolowym – nieopodal miejsca przeznaczonego pod budowę przyszłej świątyni. W 1991 roku poświęcono krzyż misyjny oraz plac pod budowę nowego kościoła[2].

Budowa świątyni trwała około dziesięciu lat. 19 maja 2002 roku biskup Aleksander Kaszkiewicz poświęcił nowy kościół.

W roku 1992 do parafii dołączono odległy o 12 km mały kościółek w Poleckiszkach, należący wcześniej do litewskiej parafii Ejszyszki (po upadku ZSRR Białoruś i Litwa stały się niepodległymi państwami).

Od 1999 roku w skład zespołu kościelnego wchodzi dom klasztorny z kaplicą św. Michała Archanioła. Plebania także posiada kaplicę.

Kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza

Siostry Pallotynki[edytuj | edytuj kod]

Dom sióstr pallotynek w Woronowie

Od 1992 roku przy parafii pełnią posługę siostry pallotynki. Do ich zadań należy m.in. działalność charytatywna oraz praca z grupami parafialnymi (Mały i Młody Apostoł, Wspólnota Wieczernikowa, Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego). Ponadto siostry organizują coroczne obozy wypoczynkowe dla najmłodszych mieszkańców parafii. Od kilku lat pallotynki z Polski są systematycznie zastępowane przez zakonnice z Białorusi.

Cmentarz Polski, kościół i Dom Pallotynów w Woronowie
Wnętrze kościoła

Struktura wyznaniowa parafii (stan na rok 2000)[edytuj | edytuj kod]

Duszpasterze parafii[edytuj | edytuj kod]

  • w latach 1990-1991 ks. Marian Kopeć SAC; od 1991 roku proboszcz parafii
  • w latach 1991-2005 ks. Wacław Sutkowski SAC
  • od roku 2005 ks. Andrzej Witek SAC

Pallotyni pochodzący z Woronowa (w nawiasach data święceń)[edytuj | edytuj kod]

  • ks. Stanisław Waszkiewicz SAC (2002)
  • ks. Paweł Orpik SAC (2003)
  • ks. Aleksander Suszyński SAC (2010)
  • ks. Jan Szaruk SAC (2012)
  • ks. Eugeniusz Ejsmont SAC (2014)
  • ks. Jerzy Strach SAC (2015)
  • ks. Jan Wysocki SAC (2015)

Cmentarz Polski[edytuj | edytuj kod]

Cmentarz Polski

Przy kościele znajduje się polski cmentarz z zabytkowym kamiennym ogrodzeniem oraz bramą wejściową z XIX wieku. Cmentarz jest wciąż użytkowany, większość nagrobków ma napisy w języku polskim.

Grupy parafialne[edytuj | edytuj kod]

Wspólnota Obrony Życia i Rodziny, Wspólnota Modlitewna, Wspólnota Miłosierdzia Bożego i Trzeźwości, Wspólnota Wieczernikowa, Mały Apostoł, Młody Apostoł, Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Schola "Infinitum", Ministranci, Lektorzy, Caritas, Bielanki

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jan Pałyga, Powrót do korzeni. Pallotyni i pallotynki na Ukrainie i Białorusi, Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów Prowincji Chrystusa Króla, 2005, ISBN 83-7031-488-0, OCLC 69307957.
  • Ks. Andrzej Witek SAC, Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię, (w:) Horyzonty Misyjne, 2000/3.
  • Ks. Wacław Sutkowski SAC, Po 10 latach w Woronowie, (w:) Horyzonty Misyjne, 2000/3.
  • Ks. Kazimierz Czulak SAC, Pallotyni na Białorusi, (w:) Horyzonty Misyjne, 2007/4.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Воранава [online], slowo.grodnensis.by [dostęp 2022-12-27].
  2. J. Kozak, Płaczu było dużo [w:] Posyłam Was - kwartalnik Pallotyńskiego Sekretariatu Misyjnego, nr 1993/1, s. 17-18