Parafia św. Michała Archanioła w Zarzeczu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia
św. Michała Archanioła
w Zarzeczu
Ilustracja
Kościół św. Michała Archanioła
Państwo

 Polska

Siedziba

Zarzecze

Adres

Zarzecze 3
37-205 Zarzecze

Data powołania

1430

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Archidiecezja

przemyska

Dekanat

Przeworsk II

Kościół

św. Michała Archanioła

Proboszcz

ks. Radosław Maziarz (2020)

Wezwanie

św. Michała Archanioła

Wspomnienie liturgiczne

10 kwietnia

Położenie na mapie gminy Zarzecze
Mapa konturowa gminy Zarzecze, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Parafiaśw. Michała Archanioław Zarzeczu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Parafiaśw. Michała Archanioław Zarzeczu”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Parafiaśw. Michała Archanioław Zarzeczu”
Położenie na mapie powiatu przeworskiego
Mapa konturowa powiatu przeworskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Parafiaśw. Michała Archanioław Zarzeczu”
Ziemia49°59′07,583″N 22°32′19,535″E/49,985440 22,538760
Strona internetowa

Parafia św. Michała Archanioła w Zarzeczu − parafia rzymskokatolicka znajdująca się w archidiecezji przemyskiej w dekanacie Przeworsk II[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1430 roku dziedzic Henryk Ramsz właściciel Zarzecza, Cieszacina Wielkiego, Cieszacinka oraz Kisielowa ufundował w Zarzeczu kościół i parafię - co potwierdzają źródłowe akta powizytacyjne bpa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego z 1755 roku. Następnie przed rokiem 1442 rokiem do parafii dołączono Rożniatów, a w końcu XVI wieku Żurawiczki.

W 1524 roku drewniany kościół został mocno zniszczony podczas najazdu Tatarów. W 1531 roku przystąpiono do jego odbudowy, a prace prowadzone były pod nadzorem ówczesnego proboszcza księdza Bernarda z Radomia, później jego następcy księdza Macieja z Soli. W 1572 roku Jan Leski właściciel Zarzecza, przekazał kościół protestantom. W 1596 roku staraniem Anny Dydyńskiej, kościół został zwrócony katolikom, a ponowną jego fundację w 1597 roku zatwierdził bp Wawrzyniec Goślicki.

W 1624 roku podczas kolejnego najazdu tatarskiego, kościół uległ prawie całkowitemu zniszczeniu, ale był nadal użytkowany. W I połowie XVIII wieku ks. Wojciech Szajnowski, przeprowadził remont kościoła. W 1744 roku kościół został konsekrowany przez bpa Andrzeja Pruskiego. Przy kościele działała szkółka parafialna i szpital dla ubogich.

W 1840 roku Magdalena Morska rozpoczęła budowę murowanego obecnego kościoła, według projektu Christiana Piotra Aignera. Wykonano tylko fundamenty, bo z powodu śmierci fundatorki budowa została przerwana. Dopiero staraniem ks. Marcelego Markiewicza i fundacji Włodzimierza Dzieduszyckiego i jego żony Alfonsyny ponownie przystąpiono do budowy kościoła, w stylu neoromańskim, według projektu lwowskiego arch. Juliana Zachariewicza. 3 października 1880 roku bp krakowski Albin Dunajewski dokonał konsekracji kościoła[2][3][4].

Parafia należała pierwotnie do dekanatu jarosławskiego, u schyłku XVIII w. weszła w skład nowo utworzonego dekanatu pruchnickiego, po II wojnie światowej przyłączona do dekanatu przeworskiego, od 1987 znajduje się na terenie dekanatu Przeworsk II (wschodnioprzeworskiego).

Na terenie parafii jest 2 822 wiernych (w tym: Zarzecze – 1 390, Kisielów – 390, Łapajówka – 340, Rożniatów – 702)[5].

Na przestrzeni dziejów proboszczami byli m.in.: ks. Marceli Markiewicz (1886–1911), ks. Józef Budnik (1911–1937)[6], ks. Józef Hajduk (od 1938)[7], ks. prał. Zenon Ruchlewicz (1996–2020).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Opis dekanatu na stronie archidiecezji
  2. Historia parafii
  3. Zarzecze 3(2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 433.
  4. Rocznik Archidiecezji Przemyskiej 1997 (s. 378) ISSN 1233-4685
  5. Rocznik Archidiecezji Przemyskiej 2015/2016 (s. 265) ISSN 1429-6314
  6. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Secularis et Regularis Dioecesis rit lat. Premisliensis pro Anno Domini 1912 (s. 198) [dostęp 2021-08-02]
  7. Kwartalnik Stowarzyszenia „Wspólnie dla Rudnej Wielkiej”. Rudnian Nr 3, listopad 2019 Parafia Rudnia Wielki i jej pierwsi administratorzy (s. 4–5) [dostęp 2021-08-02]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]