Parostki
Parostki – poroże kozła sarny, które zrzuca co roku pod koniec października bądź początkiem listopada.
W pierwszym roku życia kozła pojawiają się na możdżeniach tzw. guziki czyli słabo uwydatnione zgrubienia kostne, odpadają one w zimie[1][2]. Pierwsze właściwe parostki wyrastają w kształcie tyk, które czasem są na końcu rozwidlone; ich długość wynosi ok. 10 cm. Po zrzuceniu ich w jesieni rozpoczyna się proces budowy nowego poroża, rośnie ono około 20 tygodni okryte scypułem[2]. Po ukończeniu wzrostu bogato unaczyniona tkanka scypułu obumiera i jest ścierana przez kozła. Zwierzę pozbywa się jej uderzając i pocierając o pnie i gałęzie lub ryjąc parostkami w ziemi.
W pełni wykształcone parostki rzadko przekraczają 30 cm długości i posiadają trzy odnogi, czasem zdarzaj się cztery lub pięć odnóg[1][3]. U podstawy, tuż nad możdżeniem znajduje się pierścień kostny zwany różą, a na prawie całej długości parostka uperlenie czyli różnej wielkości drobne wyrostki kostne[1]. Stare kozły zaczynają wykształcać coraz słabsze poroże.
Niekiedy kozioł nie wykształca parostków lecz nieregularną gąbczasta masę wytworzoną wskutek uszkodzenia scypułu lub zaburzeń hormonalnych. Takie zwierzę nazywane jest przez myśliwych perukarzem[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Josef Reichholf: Ssaki. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 216-218, seria: Leksykon przyrodniczy.
- ↑ a b Klaus Richarz: Tropy i ślady zwierząt. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo RM, 2011, s. 84. ISBN 978-83-7243-971-0.
- ↑ Wiktor Schramm: Lasy i zwierzyna Gór Sanockich. Olszanica: Bosz, 2004, s. 70. ISBN 83-87730-97-1.