Patrycjat (średniowiecze i nowożytność)
Patrycjat (z łac.) – najbogatsza warstwa mieszczan w okresie od XII do XVIII wieku, sprawująca w miastach władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie rady miejskiej, najbogatsi kupcy, bogaci rzemieślnicy, bankierzy, właściciele gruntów miejskich[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku[1]. Sama nazwa została wprowadzona w historiografii w XVIII wieku.
W średniowieczu patrycjat największych polskich miast był często pochodzenia niemieckiego, lecz w zjednoczonym państwie ulegał polonizacji[2]. W Polsce rozwój patrycjatu łączy się z przywilejami monarszymi i prawem niemieckim. Szczególny rozwój polskiego patrycjatu nastąpił w XIV wieku[3].
Członkowie patrycjatu chcieli dorównać szlachcie. Kryzys miast i mieszczaństwa w okresie XVII i XVIII wieku doprowadził do stopniowego zaniku tej warstwy społecznej[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Czapliński, Zbigniew Fras, Stanisław Rosik, Jacek Piotrowski, Jerzy Maroń: Słownik encyklopedyczny: Historia. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 1998, s. 287. ISBN 83-85336-69-9.