Paweł Nantka-Namirski

Paweł Nantka-Namirski
Data i miejsce urodzenia	13 października 1911 ; Gierałtowice
Data śmierci	16 lutego 1993
	Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres	od 4 lutego 1947; do 4 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Nantka-Namirski
Data i miejsce urodzenia	13 października 1911 ; Gierałtowice
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1993 ; Warszawa
	profesor nauk chemicznych
Doktorat	1939
Habilitacja	1961 ; Akademia Medyczna w Warszawie
Profesura	1972
Uczelnia	Instytut Chemii Organicznej PAN
	Odznaczenia

Paweł Leopold Nantka-Namirski (ur. 13 października 1911 w Gierałtowicach, zm. 16 lutego 1993 w Warszawie) – polski chemik i działacz społeczny, starosta powiatowy w Bytomiu (od 1945), poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 30. studiował chemię i nauki pomocnicze (fizykę, matematykę, mineralogię i botanikę) na Uniwersytetach w Bonn, Monachium i we Wrocławiu. W 1939 obronił pracę doktorską pod kierunkiem prof. Koenigsa "O nowych skondensowanych układach heterocyklicznych". W czasie studiów działał w Związku Akademików Polaków w Niemczech. W okresie wzrostu terroru wobec mniejszości polskiej na wiosnę 1939 wyjechał do Polski, gdzie ukrywał się również w czasie II wojny światowej. Na początku 1944 wstąpił do PPS. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Górnego Śląska objął obowiązki starosty powiatowego w Bytomiu, a od 1946 wicewojewody śląskiego (ustąpił w 1949). W wyborach w styczniu 1947 uzyskał mandat poselski w okręgu Gliwice. Od 1948 roku należał do PZPR^[1].

W 1949 został dyrektorem Zakładów Chemicznych "Busko" w Budowie – kierował pracami poszukiwawczymi minerałów siarkowych. Miał udział w powstaniu w 1950 fabryki kwasu siarkowego w Wizowie. Od 1954 do 1960 pełnił obowiązki dyrektora Instytutu Farmaceutycznego, później był wicedyrektorem ds. naukowych (do 1967). Analogiczną funkcję pełnił w Instytucie Chemii Organicznej PAN w latach 70. Kierował również Zakładem Syntezy i Pracownią Związków Heterocyklicznych Instytutu.

W 1961 uzyskał habilitację na Akademii Medycznej w Warszawie za badania poświęcone syntezie azakarbazoli o potencjanlnym działaniu biologicznym. W 1966 Rada Państwa nadała mu stopień profesora nadzwyczajnego, a w 1972 – zwyczajnego. W 1980 uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od 1962 zasiadał w Komisji Leków przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. oraz Komisji "Farmakopea Polska IV, V". Był członkiem Zespołu Koordynacyjnego Rządowego Programu Badawczo-Rozwojowego "Zwalczania Chorob Nowotworowych". W 1967 znalazł się w Komitecie Redakcyjnym pisma "Materia Medica Polona – The Polish Journal of Medicine and Pharmacy". Miał na swym koncie 120 publikacji i 70 patentów. Był promotorem 20 prac doktorskich. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 126-4-20)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 656. ISBN 83-223-2073-6.
↑ Cmentarz Stare Powązki: PAWEŁ NANTKA-NAMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .
↑ M.P. z 1955 r. nr 45, poz. 455

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Łukasz Kaczmarek: Prof. dr Paweł Nantka-Namirski 1911-1993. "Przemysł Chemiczny", nr 5/2002, s. 336-337.

[O-1] Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 656. ISBN 83-223-2073-6.

[2] Cmentarz Stare Powązki: PAWEŁ NANTKA-NAMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .

[3] M.P. z 1955 r. nr 45, poz. 455

[1]

[2]

[3]