Paweł Nastula

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Nastula
Ilustracja
Paweł Nastula w 2006 roku
Pseudonim

Nastek

Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1970
Warszawa

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

190 cm

Masa ciała

108 kg

Styl walki

judo

Debiut

2005

Federacja

KSW

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

Nastula Team

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

11

Zwycięstwa

5

Przez nokauty

3

Przez poddania

2

Porażki

6

Remisy

0

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złoto Atlanta 1996 judo
(95 kg)
Mistrzostwa świata
złoto Makuhari 1995 95 kg
złoto Paryż 1997 95 kg
srebro Barcelona 1991 95 kg
Mistrzostwa Europy
złoto Gdańsk 1994 95 kg
złoto Birmingham 1995 95 kg
złoto Haga 1996 95 kg
srebro Bratysława 1999 100 kg
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Kopia medalu i autografu P. Nastuli w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie

Paweł Marcin Nastula (ur. 26 czerwca 1970 w Warszawie) – polski judoka, mistrz olimpijski z Atlanty w 1996, dwukrotny mistrz świata, trzykrotny mistrz Europy, trzynastokrotny mistrz Polski[1]. Posiada 6. dan w judo[1]. Od 2005 zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Absolwent wychowania fizycznego, trener[1].

Kariera judo[edytuj | edytuj kod]

Zaczął trenować judo w wieku 10 lat w AZS-AWF Warszawa[2]. Jego długoletnim trenerem był Wojciech Borowiak[2]. W 1989 zdobył brązowy medal mistrzostw Europy juniorów w Atenach. Sukces ten powtórzył rok później w Ankarze. W 1991 zdobył mistrzostwo Polski w kategorii wagowej do 95 kg oraz srebrny medal w kategorii „open”. W tym samym roku został powołany do reprezentacji na mistrzostwa świata w Barcelonie, na których niespodziewanie zdobył srebrny medal[3].

W 1992 wystartował na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, dotarł do półfinału, w którym zmierzył się z doświadczonym Brytyjczykiem Raymondem Stevensem. Z upływem czasu słabł szybciej niż Stevens, toteż w czasie pojedynku został trzykrotnie ukarany za brak aktywności i pasywną postawę, co spowodowało, że sędziowie uznali wyższość Brytyjczyka[2]. Walkę o brązowy medal stoczył z Rosjaninem Dmitrijem Siergiejewem. Szybko ją przegrał z powodu zmęczenia po poprzednim pojedynku i ostatecznie zajął piąte miejsce w swojej kategorii. W tym samym roku zwyciężył w turnieju Jigoro Kano Cup w Tokio[2]. Nastula był pierwszym Polakiem, który tryumfował w tym prestiżowym turnieju.

Paweł Nastula jako judoka (1998)

W lutym 1994 został finalistą turnieju w Paryżu (wygrał z nim wówczas Francuz Eric Fauroux), od tego czasu aż do 13 marca 1998 był niepokonany w walkach (wówczas pokonał go Stephane Traineau)[2]. Na sukcesy Nastuli pracował sztab szkoleniowy i medyczno-techniczny pod nazwą Nastula Judo Team[2]. Również w 1994 wystartował w mistrzostwach Europy, które odbywały się w Gdańsku. W półfinale wygrał wycieńczający pojedynek z Raymondem Stevensem, po którym wydawało się, że stracił przytomność. Nastula w finale pokonał Holendra Bena Sonnemansa i tym samym został mistrzem Europy[4].

Na igrzyska w Atlancie wyjechał jako faworyt. Startował w kat. do 95 kg. W pierwszym pojedynku szybko poddał broniącego olimpijskiego złota Węgra Antala Kovácsa. Następnym rywalem Polaka był Włoch Luigi Guidio, którego pokonał w niecałe cztery minuty. W półfinale Nastula zwyciężył Brazylijczyka Aurélio Miguela. W finale pokonał natomiast w niespełna półtorej minuty Koreańczyka Kim Min-soo i zdobył mistrzostwo olimpijskie[5]. W 1996 Europejska Unia Judo przyznała mu tytuł najlepszego zawodnika Europy[2].

Pod koniec kariery startował w kategorii wagowej do 100 kg (federacja judo zlikwidowała kategorię do 95 kg). W 1999 zdobył jeszcze srebrny medal na mistrzostwach Europy w Bratysławie. Był to jego ostatni znaczący międzynarodowy sukces w judo[6]. W 2000 wydał książkę Moje judo, w której opisuje swoje ulubione techniki i ich kombinacje.

W 2004 zakończył karierę judoki. Łącznie jako jedyny Polak i nieliczny zawodnik na świecie zdobył złote medale na turniejach mistrzostw olimpijskich (1 raz), świata (2 razy), Europy (3 razy) i kraju (13 razy mistrz Polski)[1].

Kariera MMA[edytuj | edytuj kod]

PRIDE FC[edytuj | edytuj kod]

W pierwsze zawodowej walce Nastula stoczył walkę w organizacji PRIDE. Pomimo debiutu stanął do walki z jednym z czołowych zawodników PRIDE w wadze ciężkiej i doświadczonym Brazylijczykiem, Antônio Rodrigo Nogueirą. Ze względu na swoje zdrowie i brak doświadczenia, Nastula próbował wynegocjować krótszą walkę z zasadami PRIDE Bushido. Nogueira odmówił, więc Paweł mimo wszystko zdecydował się na normalne zasady. Nastula spisywał się dobrze podczas walki, utrzymując się w grapplingowych wymianach przez pierwszą połowę rundy, ale jego brak doświadczenia był widoczny, gdy Nogueira wykorzystał swoją uderzającą przewagę, zdobywając przewagę z kilkoma kolanami przy głowie. Pojedynek przegrał przez TKO[7].

Jego drugim przeciwnikiem był równie doświadczony zawodnik – Aleksandr Jemieljanienko, ćwiczący sambo. Był to brat legendarnego Fiodora Jemelianenki. Nastula spisywał się lepiej niż w poprzedniej walce, kontrolował momentami akcje zarówno w stójce jak i w parterze, ale ostatecznie przegrał walkę przez poddanie.

W swojej trzeciej walce w lipcu 2006 roku wygrał z niepokonanym wcześniej profesjonalistą MMA Edsonem Drag. Pojedynek zwyciężył przez poddanie (dźwignię na łokieć).

Kolejna walka Nastuli odbyła się 21 października 2006, podczas pierwszej gali PRIDE organizowanej w Stanach Zjednoczonych (PRIDE 32). Oponentem Polaka był Josh Barnett. Amerykanin wygrał przez poddanie (dźwignia na staw skokowy). Była to ostatnia walka Nastuli w PRIDE. Przeprowadzone po walce z Barnettem badanie antydopingowe wykazało w próbce moczu Nastuli śladowe ilości sterydu anabolicznego nandrolonu oraz zakazanych stymulantów (fenylopropanolaminy, pseudoefedryny i efedryny). Pełnomocnik Polaka argumentował, że próbki zostały zanieczyszczone, później zaś, że niewielkie ilości zakazanych substancji wskazują na to, że znalazły się w organizmie zawodnika przypadkowo. Komisja rozpatrująca sprawę (Nevada State Athletic Commission) nie dała wiary tym wyjaśnieniom. Nastula został zawieszony na 9 miesięcy i obciążony karą finansową w wysokości $6500[8].

World Victory Road[edytuj | edytuj kod]

Po PRIDE Nastula podpisał kontrakt z World Victory Road i wystąpił na gali Sengoku 4, przegrywając przez kontrowersyjne TKO z Yang Dong Yi[9]. Polak przegrał w kontrowersyjnych okolicznościach przez techniczny nokaut, gdy po nieudanej próbie założenia dźwigni rywalowi, nie podniósł się z maty, mimo komendy do powstania, co sędzia zinterpretował jako niezdolność do dalszej walki[10].

Powrót do MMA[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy przed polską widownią walczył we wrześniu 2010 na gali Fighters Arena, gdy pokonał w Łodzi Japończyka Yusuke Masudę przez TKO w 26. sekundzie walki[11]. Rok później podczas gali w Koszalinie w podobny sposób pokonał dwukrotnego mistrza olimpijskiego w zapasach Andrzeja Wrońskiego[12].

1 października 2011 stoczył pojedynek na gali STC: Bydgoszcz vs. Toruń, a jego przeciwnikiem był Amerykanin Jimmy Ambriz. Nastula wygrał przez poddanie w pierwszej rundzie z powodu kontuzji Ambriza, który naderwał triceps[13].

KSW[edytuj | edytuj kod]

Jesienią 2012 związał się z organizacją KSW. 16 marca 2013 zwyciężył Amerykanina Kevina Asplunda przez poddanie – klucz na łokieć[14]. Pojedynek ten był również eliminatorem do walki o pas KSW w wadze ciężkiej[15].

Na gali KSW 24 Nastula zmierzył się z Karolem Bedorfem w walce o tytuł pierwszego mistrza KSW w wadze ciężkiej[16]. Przegrał pojedynek przez niezdolność do walki[17].

7 grudnia 2014 zmierzył się z Mariuszem Pudzianowskim na gali KSW 29 w Krakowie[18]. Walkę przegrał przez jednogłośną decyzję[19].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Judo[edytuj | edytuj kod]

  • 1991: Mistrzostwa Świata w Barcelonie – 2 miejsce
  • 1994: Mistrzostwa Europy w Gdańsku – 1 miejsce
  • 1995: Mistrzostwa Świata w Tokio – 1 miejsce
  • 1996: Mistrzostwa Europy w Hadze – 1 miejsce
  • 1996: Igrzyska Olimpijskie w Atlancie – złoty medal
  • 1997: Mistrzostwa Świata w Paryżu – 1 miejsce
  • 1999: Mistrzostwa Europy w Bratysławie – 2 miejsce

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

  • 2011: mistrz wagi ciężkiej Streetfighters Team Cup

Lista walk w MMA[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Przegrana 5-6 Polska Mariusz Pudzianowski (7-3. 1 NC) Decyzja (jednogłośna) 3 3:00 KSW 29: Reload 07.12.2014 Polska Kraków Co-Main Event
Przegrana 5-5 Polska Karol Bedorf (9-2) TKO (niezdolność do walki) 2 2:25 KSW 24: Starcie Gigantów 28.09.2013 Polska Łódź Walka o międzynarodowe mistrzostwo KSW w wadze ciężkiej, Bonus za walkę wieczoru, Co-Main Event
Wygrana 5-4 Stany Zjednoczone Kevin Asplund (15-3) Poddanie (klucz na rękę – americana) 1 2:33 KSW 22: Czas Dumy 16.03.2013 Polska Warszawa Debiut w KSW, Eliminator do walki o międzynarodowe mistrzostwo KSW w wadze ciężkiej, Co-Main Event
Wygrana 4-4 Stany Zjednoczone Jimmy Ambriz (15-17-1) TKO (kontuzja ręki) 1 1:50 STC: Bydgoszcz vs. Toruń 01.10.2011 Polska Bydgoszcz Zdobył pas STC w wadze ciężkiej
Wygrana 3-4 Polska Andrzej Wroński (0-0) TKO (ciosy pięściami) 1 1:09 Wieczór Mistrzów 20.08.2011 Polska Koszalin
Wygrana 2-4 Japonia Yusuke Masuda (2-8-3) TKO (ciosy pięściami) 1 0:26 Fighters Arena 1 03.09.2010 Polska Łódź Main Event
Przegrana 1-4 Korea Południowa Yang Dong-i (6-0) TKO (niezdolność do walki) 2 2:15 World Victory Road Presents: Sengoku 4 24.08.2008 Japonia Saitama
Przegrana 1-3 Stany Zjednoczone Josh Barnett (22-4) Poddanie (dźwignia na staw skokowy) 2 3:04 PRIDE 32: The Real Deal 21.10.2006 Stany Zjednoczone Las Vegas Nastula przeszedł pozytywny test na obecność sterydów
Wygrana 1-2 Brazylia Edson Drago (9-0) Poddanie (dźwignia na łokieć) 1 4:33 PRIDE Critical Countdown Absolute 01.06.2006 Japonia Saitama
Przegrana 0-2 Rosja Aleksandr Jemieljanienko (7-1) Poddanie (duszenie zza pleców) 1 8:45 PRIDE Shockwave 2005 31.12.2005 Japonia Saitama
Przegrana 0-1 Brazylia Antônio Rodrigo Nogueira (24-3-1) TKO (ciosy pięściami) 1 8:38 PRIDE Critical Countdown 2005 26.06.2005 Japonia Saitama Debiut w MMA

Życie prywatne i kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]

Od 8 marca do 19 kwietnia 2009 uczestniczył w dziewiątej edycji programu Taniec z gwiazdami, w parze z Magdalena Soszyńska-Michno zajął szóste miejsce, odpadając w siódmym odcinku.

Od 3 listopada 2012 współprowadził program TVN Turbo MMAster[20].

W wyborach samorządowych w 2010 został wybrany radnym VI kadencji (2010–2014) do rady miejskiej Łomianek, kandydując z ramienia stowarzyszenia „Twoje Łomianki”[21]. W roku 2011 wystartował w wyborach do Sejmu z listy PSL[22][23].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Paweł Nastula. nastula.pl. [dostęp 2013-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-07)]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g Biografia. nastula.pl. [dostęp 2013-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-07)]. (pol.).
  3. ↑ Wojciech Borowiak – wspomnienia. www.kodokan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-11)]. (pol.).
  4. ↑ Medaliści mistrzostw Europy. www.judo.federacjasportu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-26)]. (pol.).
  5. ↑ Wyniki Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 – Judo. www.users.pjwstk.edu.pl. (pol.).
  6. ↑ Biografia Pawła Nastuli. www.nastula.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-01)]. (pol.).
  7. ↑ Sherdog.com, Pride FC – Critical Countdown 2005 [online], Sherdog [dostęp 2021-09-16].
  8. ↑ Wayback Machine [online], web.archive.org, 20 maja 2007 [dostęp 2021-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2007-05-20].
  9. ↑ Dominik Wozniak, Antoine Jaoude i Paweł Nastula na Sengoku? [online], MMA PL, 17 listopada 2008 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  10. ↑ Tomasz Nowosielski, Sengoku IV: Wyniki na żywo | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 24 sierpnia 2008 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  11. ↑ MMA, K1. Fighters Arena Łódź. Zwycięstwo Nastuli [online], Sport.pl, 4 września 2010 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  12. ↑ Wieczór Mistrzów: „Nastula vs Wroński” – wyniki. 21 sierpnia 2011. [dostęp 2011-10-06].
  13. ↑ Wyniki: STC: Walka Miast Gala MMA Bydgoszcz vs Toruń – FIGHT24.PL – MMA i K-1, UFC [online] [dostęp 2021-09-16] (pol.).
  14. ↑ Tomasz Chmura, KSW 22: Czas dumy – wyniki | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 16 marca 2013 [dostęp 2021-09-16] (pol.).
  15. ↑ Wirtualna Polska Media, Przed KSW 22: Nastula - Asplund [online], sportowefakty.wp.pl, 15 marca 2013 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  16. ↑ Wirtualna Polska Media, KSW 24: Poznaliśmy pierwszych uczestników. Nastula i Bedorf w walce wieczoru [online], sportowefakty.wp.pl, 26 maja 2013 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  17. ↑ Tomasz Chmura, KSW 24: Starcie gigantów – wyniki i relacja na żywo | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 28 września 2013 [dostęp 2021-09-16] (pol.).
  18. ↑ Wirtualna Polska Media, KSW 29: Mariusz Pudzianowski vs Paweł Nastula - pierwsze starcie (wideo) [online], sportowefakty.wp.pl, 7 września 2014 [dostęp 2023-09-14] (pol.).
  19. ↑ Jakub Bijan, KSW 29 – wyniki, relacja oraz paczka wywiadów po gali | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 6 grudnia 2014 [dostęp 2021-09-16] (pol.).
  20. ↑ MMAster. tvnturbo.pl. [dostęp 2012-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-02)]. (pol.).
  21. ↑ Jest skład Rady // Burmistrz w II turze. Łomianki.info, 2010-11-22. [dostęp 2011-09-22].
  22. ↑ Radny Paweł Nastula ...posłem?. Lomianki.info, 2011-06-20. [dostęp 2011-09-22].
  23. ↑ Paweł Nastula wchodzi poprzez PSL do polityki!. fightsport.pl, 2011-07-11. [dostęp 2011-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-09)].
  24. ↑ M.P. z 1996 r. nr 66, poz. 626.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie olimpijscy w judo (waga półciężka)

Flaga olimpijska

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Atlanta 1996
Złoto
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Zwycięzcy plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszego polskiego sportowca roku
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Nastula&oldid=72884071”