Paweł Rawa
| Prałat | |
.jpg)
| |
| Data urodzenia |
1770 |
|---|---|
| Data śmierci |
1859 |
| Miejsce pochówku | ?↗, Cmentarz Kalwaryjski w Mińsku |
| Prałat miński | |
| Okres sprawowania |
I połowa XIX wieku |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
|
Paweł Rawa (ur. 1770 w Białostockiem, zm. na początku 1859[1]) – prałat miński, administrator diecezji mińskiej w latach 1839–1853.
Kształcił się kolejno w Grodnie, w kolegium jezuitów w Połocku, wreszcie w seminarium w Śmiłowiczach. Po wyświęceniu na kapłana pełnił m.in. posługę kapelana arcybiskupa mohylewskiego Stanisława Siestrzeńcewicza.
Jako prałat miński w latach 1839–1853, po śmierci biskupa Mateusza Lipskiego, rządził diecezją mińską. Po kasacie unii w 1839 roku Rawa zawarł umowę z byłym biskupem unickim, później prawosławnym – Antonim Zubko. Na mocy tej umowy wszyscy katolicy obrządku łacińskiego, których rodzice należeli do obrządku greckiego od 1798 roku, powinni być uważani za prawosławnych[2]. Rząd carski uznał tę umowę za wielką zasługę, dlatego Paweł Rawa stał się, z punktu widzenia władz, „godnym kandydatem” na biskupa mińskiego. Pozostawał jednak nominatem, bowiem Stolica Apostolska została szczegółowo poinformowana o umowie z biskupem prawosławnym i nie chciała go kanonicznie zatwierdzić.
W okresie rządów Rawy miała miejsce kasata majątków kościelnych, zarówno klasztornych, jak i parafialnych. Historyk stosunków kościelnych Stolicy Apostolskiej z Rosją, Adrien Boudou, krytycznie oceniał Rawę, pisząc:
starzec zgrzybiały, pozbawiony inteligencji i charakteru[3].
Zdaniem wrogo nastawionego do Kościoła katolickiego, wielce wpływowego w tym czasie, prawosławnego biskupa Josifa Siemaszki, Rawa to
poczciwy starzec zdaje się będzie nieszkodliwy, o ile tylko, biorąc pod uwagę jego lata, nie wpadnie w złe ręce[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. M. Giżycki, Materyały do dziejów Akademii Połockiej i szkół od niej zależnych, Kraków 1905, s. 258.
- ↑ A. Boudou, Stolica Święta a Rosja. Stosunki dyplomatyczne między niemi w XIX stuleciu, tł. Z. Skowrońska, T. 1, 1814-1847, Kraków 1928, s. 380-381.
- ↑ A. Boudou, Stolica Święta a Rosja. Stosunki dyplomatyczne między niemi w XIX stuleciu, tł. Z. Skowrońska, T. 1, 1814-1847, Kraków 1928, s. 380.
- ↑ A. Boudou, Stolica Święta a Rosja. Stosunki dyplomatyczne między niemi w XIX stuleciu, tł. Z. Skowrońska, T. 1, 1814-1847, Kraków 1928, (s. 380: Notatka Siemaszki).